De celsymbiosetherapie is een therapievorm die berust op

De celsymbiosetherapie is een therapievorm die berust op decennialang onderzoek en
wettenschappelijk werk van Dr. Heinrich Kremer.
Kern van de celsymbiosetherapie is de functioneel veranderde, aangevallen mitochondriale
stofwisseling en de ademhalingsketen van de mitochondriën weer op gang te brengen. Mitochondriën
worden in het algemeen nog steeds als krachtcentrales van onze cellen gezien, omdat deze 90 % van
de zuurstof in energie omzetten. Mitochondriën zijn strikt genomen bacteriën, omdat ze dezelfde
celopbouw als bacteriën bezitten. Ongeveer twee miljard jaren geleden, toen zich het leven op aarde
ontwikkelde, zijn de met betrekking tot hun energiewinning zuurstofonafhankelijke archaebacteriën als
gastcellen met de wat de energiewinning betreft zuurstofafhankelijke protobacteriën, waaruit zich de
mitochondriën via vele tussenstadia hebben ontwikkeld, versmolten resp. gefusioneerd. Uit deze
symbiose is vervolgens al het andere leven ontstaan. Het leven is steeds moderner en specialer
geworden, waardoor de genetische programma’s van de cellen zich ook steeds verder konden
ontwikkelen. Echter, in principe zijn alle genetische fases van het leven in onze cellen opgeslagen.
Dat betekent dat alle informatie van de ontwikkelingsgeschiedenis in de cellen is opgeslagen. Met
behulp van zwavelverbindingen, suprasporenelementen, aminozuren, polyfenolen, vitamines en
mineraalstoffen maar ook fotonen en elektronen regelen de mitochondriën echter hun stofwisseling en
daarmee ook de stofwisseling van onze cellen. Mitochondriën verwerken zuurstof tot ATP
(Adenosinetrifosfaat) wat de energie van onze cellen vormt. Dit proces verloopt in 5 chemische fasen,
die wij als ademhalingscomplexen in de mitochondriën aanduiden. Bij dit energiewinningsproces, dr.
Kremer noemt dit ATP-modulatie met behulp van zuurstof, ontstaan als “afvalproducten” zogenaamde
zuurstofradicalen. Deze zuurstofradicalen worden vervolgens door gereduceerd Glutathion ontgift. Het
gereduceerd Glutathion wordt door de mitochondriën gemaakt. Verder produceren de mitochondriën
ook een van de drie bekende NO-gassen, dat het afweer- en strijdgas van onze cellen vormt, maar
ook transportstof van het zenuwstelsel en bloeddruk en doorbloeding regulerend gas is. Ook NO-gas
moet weer door Gluthation worden afgebroken.
Wanneer de functie van de mitochondriën door verkeerde voeding, schimmelgiften, bacteriëngiften,
zware metalen, antibiotica, pesticiden enz… wordt aangetast, wordt de productie van ATP in de
mitochondriën verlaagd. Dit leidt tot verschillende ziekten, zelfs tot kanker. In geval van kanker is de
geleiding van zuurstof en elektronen in ademhalingscomplex vier van de mitochondriën sterk
verstoord, waardoor de mitochondriën het gebruik van zuurstof steeds verder verlagen. Omdat echter
onze lichaamscellen willen overleven, wordt de productie van ATP uit de mitochondriën naar het
celplasma verlegd, hetgeen tot de vorming van polyaminen leidt. Deze brengen de celdeling op gang.
Omdat zich de cellen niet meer goed kunnen ontgiften, maar desondanks willen overleven, daalt de
cel naar genetische oerprogramma’s af, die in de erfelijke informatie zijn opgeslagen. Dat wil zeggen,
de cellen doen op een gegeven moment dat, wat ze twee miljard jaar geleden hebben gedaan. Ze zijn
dan in staat energie met behulp van glucose te maken, delen zich steeds sneller en produceren als
afvalproducten verschillende gassen. Onder andere ook cyanidegas. Kankerpatiënten sterven dan
uiteindelijk ten gevolge van een gasvergiftiging of cachexie.
Derhalve kan men zeggen, dat alle toxische belastingen waaraan wij tegenwoordig worden
blootgesteld steeds een negatieve uitwerking op de mitochondriënfunctie hebben, waardoor de
stofwisselingscapaciteit van de verschillende celtypen wordt aangetast.
Door het inzetten van Tisso-producten en de daarmee samenhangende voedingsstoffencompensatie
wordt geprobeerd, de mitochondriënfunctie te verbeteren en te regenereren. Daardoor moet de cel
alle belangrijke stofwisselingsprocessen weer kunnen opbouwen. Zodra zich de
stofwisselingscapaciteit weer herstelt, schakelt de cel weer naar moderne genetische programma’s
over met regeneratie van de afzonderlijke topprestatiemodellen van de cel. Zodoende is de
celsymbiosetherapie bij nagenoeg alle ziekten en belastingen toepasbaar. Talrijke publicaties over
wetenschappelijk mitochondriënonderzoek en positieve rapportages hierover van therapeuten
bevestigen de betekenis van deze nieuwe therapievorm.
Het concept van de celsymbiosetherapie is een causale (oorzakelijke) therapie en wijst op een nieuwe
richting in de geneeskunde.
Alle producten die door de firma Tisso Naturprodukte GmbH in samenwerking met Dr. Heinrich
Kremer worden geconcipieerd zijn volgens het principe van de celsymbiosetherapie ontwikkeld.
Dr. med. Heinrich Kremer
Heinrich Kremer is doctor in medicijnen, psychiatrie en neurologie, met postgegradueerde studies in
sociologie, psychologie and politieke wetenschap; Professor en Medische Directeur emeritus
gespecialiseerd in psychosomatieke rehabilitatie.
Van 1968-1979 overzag hij het strafrechterlijke hervormde project Berlijn-Tegel, een Duitse federale
pilot programma over sociale therapie voor verslaafden, seksuele overtreders, en diegene met
persoonlijke verstoringen.
Van 1981-1988 was hij Medische Directeur van een kliniek voor jonge volwassen met een
drugsverslaving betreffende de districten Berlijn, Bremen, Hamburg, Schleswig-Holstein en ZuidSaksen. Hij trok zich terug door filosofische verschillen op medische and professioneel vlak
betreffende farmaceutisch and AIDS politiek.
Sinds 1988 is hij betrokken bij het fundamentele onderzoek naar kanker and AIDS.
Van 1995-1999 werkte Kremer samen met Prof. Alfred Hässig (inmiddels overleden) als een
coöperatief lid van de Studie Groep Voedsel en Immuniteit in Bern, Zwitserland. In 1996 vormde
Kremer samen met viroloog Dr. Stefan Lanka, de groep REGIMED (REsearch Group for Investigative
MEDicine and journalism), een groep die dient als waakhond voor ethische problemen gerelateerd op
medisch onderzoek.Kremer heeft ook artikelen over de gevaren van Ritalin en de niet giftige
orthomoleculaire alternatieven in magazines gepubliceerd.