Heerlijk om de stem van mijn moeder te horen

,,Heerlijk om de stem van mijn moeder te horen''
FIONA werd zo'n drie maanden te vroeg geboren, maar ze was gezond en wel. Tenminste, dat
dachten de dokters. Maar niemand had door dat de kleine Fiona niet kon horen. Dus bleef ze vaak
huilen, ook al sprak haar moeder haar fluisterende woordjes toe en legde ze een zacht muziekje op.
Tot haar vader argwaan kreeg. Toen zijn dochter lag te slapen, blies hij zo hard hij kon op een
posthoorn. Fiona werd niet wakker. Het verdict kwam hard aan: zijn dochter was doof.
Wanneer had je voor het eerst door dat je niet goed kon horen?
In mijn puberteit. Toen vriendinnen stonden te giechelen en ik ze niet begreep. Ik had wel leren praten
en met mijn hoorapparaat kon ik wel woorden horen, maar ze fluisterden vaak in elkaars oor. Ik kon
hun lippen niet lezen en verstond hen niet. Ze vonden me ook een 'nerd' omdat ik anders was. Soms
leek ik ook raar. Ik praatte heel luid of erg onduidelijk.
Werd je ook gepest?
Ze negeerden me vooral, wat nog erger is. Ik moest ook altijd vragen of ze Hoogduits met me wilden
praten in plaats van Schwyzerdütsch, de traditionele omgangstaal in Zwitserland. Ik kon dat niet goed
van hun lippen aflezen. ,,Je kunt niet altijd je zin krijgen,, zeiden ze bits. Ze waren ook pubers, hé.
Vaak stond ik midden in een groep en kwam ik uiteindelijk toch aan de rand terecht omdat de anderen
niet over mijn hoofd heen met elkaar wilden praten. Terwijl ik er zo graag bij wilde horen.
Wat hoorde je wel?
Woordjes. Dankzij mijn hoorapparaat. Als iemand me vroeg: ,,Hoe gaat het met je'', verstond ik enkel
,,hoe'' en ,,je''. Dan legde ik zelf het verband en antwoordde ik: ,,Goed.'' Ik hoorde ook enkel de lagere
tonen. Fluitende vogeltjes kon ik niet horen. Ik wist niet dat kleren ritselen en schoenen tikgeluiden op
het parket maken.
Tot je een implantaat kreeg.
Ja, door dat apparaat kunnen je hersenen geluiden omzetten zodat je weer hoort. Ik was zestien toen
ik werd geopereerd. Ik wou het eerst niet, omdat de dokters er mijn haar voor moesten afscheren. Op
je zestiende vind je zoiets belangrijk, hé. Uiteindelijk deed ik het toch. Ik was heel benieuwd. Hoe zou
mijn stem klinken? Nu klonk ze zo monotoon.
Wat was het eerste dat je hoorde?
Pas drie weken na de operatie zou het implantaat worden geactiveerd. Langzaam maar zeker. De
nacht voor de eerste afregeling kon ik niet goed slapen. Toen het zover was, zei de dokter dat ik
gezoem zou horen. Ik wist niet eens wat dat was. Maar inderdaad, ik hoorde iets. Een gezoem,
gebrom en gefluit. Ik was in de war. Soms deed het pijn, soms niet.
Kon je wennen aan de lawaaierige wereld?
Nee, in het begin niet. Ik schrok me te pletter toen de telefoon ging. Ik kromp in elkaar. Maar gewoon
door mijn haren strelen, was al raar. Haren ritselen. Krijsende baby's, dat was het ergste. Zo erg dat ik
er mijn implantaat voor uitschakelde. En als jij nu met je lepeltje lang in je kopje koffie roert, zal dat
ook pijn doen. Sommige geluiden kan ik nauwelijks verdragen.
Wat vond je wel mooi?
Heel veel. Ik hoorde mijn ademhaling, mijn gekke stem en zelfs de richtingaanwijzer in de auto maakte
geluiden. Om me heen waren duizend-en-een geluiden. Ik kreeg een cassette met allerlei geluiden die
ik uit mijn hoofd moest leren. Elke toon leek anders dan vroeger. Water kon druppelen, stromen,
ruisen en sissen. Vogeltjes konden fluiten, kwetteren, piepen en zingen. En de stem van mijn moeder
was heerlijk om te horen.
Je kreeg ook nog een tweede implantaat.
Ja, erg handig. Als iemand mij roept, weet ik waar het vandaan komt. Ik hoef niet meer uit te zoeken
vanwaar het geluid komt.
Ga je soms nog terug naar de stille wereld, de wereld waar je niets hoort?
Elke nacht. Dat is mijn voordeel. Ik slaap rustig en kan zo weer naar de stille wereld. Zonder
boormachines, zonder geraas van auto's. En als ik ruzie heb, durf ik het implantaat wel uitschakelen.
Maar voor altijd terug naar de stilte? Nee dank je. Ook al hoor ik nog altijd niet perfect, laat het lawaai
maar komen.