Waarom zou de kerk geen feest vieren op Jeruzalemdag ?

Waarom zou de kerk geen feest vieren op Jeruzalemdag ?
Jom Jeroesjalajiem - Om Jeruzalem, de belangrijkste stad ter wereld, is 69 keer oorlog
gevoerd en door 17 volken overheerst. Jeruzalemdag is een nationale feestdag waarop de
bevrijding van de stad Jeruzalem en haar hereniging, na de Zesdaagse oorlog in 1967,
wordt herdacht. Waarom zou de kerk deze dag niet mee vieren? Hebben de fabels en
leugens van de linkse media de kerken en christenen soms ook al geïnfiltreerd? Of is de
centrale rol in de Bijbel van de stad Jeruzalem bij ons christenen uit beeld geraakt? Of zegt
het huidige Joodse volk en het land Israël ons niet zoveel meer en laat hun positie ons
eigenlijk onverschillig?
In 1967 stond bijna heel Nederland nog achter Israël en nu? De Europese Unie, incl.
Nederland, weet niet wat ze met Israël en Jeruzalem aan moet en laat, als het er op aan
komt, het Joodse volk in de kou staan en is in veel gevallen helaas anti- Israël/ proPalestijns/ Arabisch gestemd. En de kerk/ de christelijke gemeente…….geeft zij in deze tijd
werkelijk inhoud aan haar belijden dat ze onopgeefbaar verbonden is met het Joodse volk?
Maar ……..ondanks alle politieke- en kerkelijke dilemma's wordt er dit jaar een vreugdevolle
Jeruzalemdag gevierd. Waarom? Omdat de hereniging van de stad 50 jaar geleden heeft
plaatsgevonden en 2017 een jubeljaar is.
Deze meest recente Joodse feestdag wordt gevierd op 28 ijar,24 mei. D.d. 7 juni 1967 was de
dag waarop Israëlische soldaten tijdens de Zesdaagse oorlog het oostelijke deel van de stad,
inclusief de Oude stad van Jeruzalem, via de Leeuwenpoort binnenkwamen en bevrijdden.
Daarvoor waren er reeds grote spanningen in Jeruzalem en ook in andere cruciale delen van
Israël m.n. aan alle grenzen t.g.v. grote- en serieuze oorlogsdreigingen van de buurlanden.
Zo waren er voorafgaand aan deze oorlog in 1965 vanuit Egypte op Israël reeds 35 aanvallen
gepleegd door Arabische terroristen. In 1966 zelfs 41 maal en in de 1ste vier maanden van
1967 ook nog eens 37 maal. Ook vanuit Syrië waren er geregeld artilleriebeschietingen op
Noord- Israël.
Deze dreigingen tegen de kleine staat Israël resulteerde ten slotte in 1967 in een
verdedigings- oorlog tegen de buurlanden Egypte, Syrië, Jordanië en Irak.
Het werd een zesdaagse veldtocht, waarbij de gehele wereld in spanning ademloos toekeek.
Binnen enkele dagen waren echter de vijanden verslagen, het grondgebied van Israël
breidde zich uit met de complete Sinaï- woestijn, het hartland Judea en Samaria (in de
volksmond, de Westbank ), de Golanhoogvlakte en het ontbrekende oostelijke deel van
Jeruzalem.
Het is ongelooflijk dat Israël deze strijd in zes dagen heeft gewonnen. Hierin kun je niet
anders dan Gods sterke, wonderlijke en beschermende hand over Zijn volk, Zijn oogappel,
zien. Dit alles gezien vanuit de verschrikkelijke motieven van de buurlanden die een totale
vernietiging van Israël ten doel hadden gesteld.
De stad Jeruzalem was vanaf de onafhankelijkheidsoorlog in 1948 tot aan 1967 verdeeld,
overigens voor het eerst in haar geschiedenis. Het westelijke gedeelte van de stad was in
Israëlische handen, en het oostelijke gedeelte – met uitzondering van een Israëlische enclave
op de Berg Scopus – was in bezit van het koninkrijk Jordanië, die dit stadsdeel overigens
ernstig hebben geschonden zoals het verwoesten van 57 stuks synagogen.
Er was in 1967 in Oost- Jeruzalem slechts één synagoge ongedeerd gebleven. Honderden
grafstenen van de oude Joods begraafplaats waren schandelijk gebruikt voor plaveisel en
privaten. Bij de Klaagmuur was een openbaar urinoir neergezet en het Tempelgebied bleek
met wapens en munitie volgestouwd te zijn. Joodse soldaten zeiden bij de inname van
Jeruzalem bij HaKotel (de Klaagmuur) huilend hun gebeden, terwijl de kogels nog om hun
oren floten. De Klaagmuur, het westelijk deel van het Tempelcomplex, grensde toen
overigens nog aan een smalle steeg van slechts enkele meters breed.
Wijd verbreid is de foto waarop men ziet hoe defensieminister Mosje Dajan, chef-staf
Jitschak Rabin en de brigadegeneraal triomfantelijk de Oude Stad binnen marcheerden.
Op een andere foto ziet men hen staan bij de Klaagmuur in gezelschap van opperrabbijn
Goren, die met de ramshoorn in de hand door soldaten op de schouders was genomen en bij
de Klaagmuur werd rondgedragen. Iedereen was geëmotioneerd, sommigen huilden
openlijk, velen baden, weer anderen wilden met hun handen de heilige stenen van de
Klaagmuur aanraken.
De minister van Israël verklaarde door de media: wij zijn teruggekeerd naar het gebied dat
ons het allerheiligst is en we zullen er nimmermeer van gescheiden worden.
Bij de hereniging van de stad had Mosja Dajan ook iets opmerkelijks gedaan. Hij had de
Israëlische vlag van de Rotskoepel laten verwijderen, die door Israëlische soldaten als
overwinningteken hier was gehesen.
Deze daad van Mosje Dayan lag in het verlengde van zijn verklaring voor de radio: Aan onze
christelijke- en islamitische medeburgers zeggen wij plechtig volledige godsdienstvrijheid
en - rechten toe. Alle daarop volgende kabinetten hebben deze verklaring voor hun
rekening genomen en waar gemaakt. Tijdens de bezetting van Oost- Jeruzalem door de
Jordaniërs was het overigens Joodse bezoekers verboden dit stadsdeel te betreden.
Nadat het oostelijke deel van de stad was bevrijd, werden de muren die de stad verdeelden
afgebroken en drie weken later nam de Knesset een wet aan, die de Israëlische heerschappij
over het oostelijke gedeelte afkondigde en de stad verenigde. Het door Jordanië bezette
deel van de stad kwam weer binnen de grenzen van Israël. Jeruzalem is weer de verenigde,
ondeelbare hoofdstad onder Joods bestuur. De Knesset verklaarde in 1980 de hereniging
van Jeruzalem officieel tot de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Israël. Uit protest
gingen veel ambassades uit Jeruzalem weg naar Tel Aviv, waaronder Nederland. In 2000
tijdens de vredesonderhandelingen biedt Israël voor de 1e keer de Palestijnen toch OostJeruzalem aan en is zij bereid om Jeruzalem op te delen. Wonderlijk genoeg zeggen de
Palestijnen bij monde van Yasser Arafat 'nee'. Zo bleef Jeruzalem toch de ongedeelde
hoofdstad van Israël.
De 1e president van Israël, Chaim Weizmann merkte begin 20e eeuw reeds kernachtig op
tegen de toenmalige Britse minister van Buitenlandse Zaken, lord Balfour: "Jeruzalem was al
onze hoofdstad toen Londen nog een moeras was". (Londen is gesticht ca. 43 n. Chr.)
In het Nederlands wordt deze dag ook wel 'Eenwording van Jeruzalem' genoemd. Een jaar
later, 1968, werd er besloten deze gebeurtenis te herdenken en op deze dag de eenwording
van de stad en de verbinding van het Joodse volk met Jeruzalem door de eeuwen heen te
vieren. Jeruzalemdag is, afgezien van de officiële plechtigheden, een gewone werkdag.
Vanwege de gevoeligheid van deze feestdag roept deze dag helaas veel weerstand op bij de
Arabieren/ Palestijnen. Ondanks dat trekken duizenden Israëli's uit het hele land op
Jeruzalemdag zingend en lachend door de straten. Want Jeruzalem is sinds juni 1967 weer
een echte Joodse stad, de stad van de God van Israël, en dat is het vieren meer dan waard!
En de kerk/ de christelijke gemeente ……..….gelukkig ziet een deel van de christenen de
bijzondere plaats van deze stad in de heilsgeschiedenis van God met de wereld en vieren zij
deze dag met het Joodse volk dan ook mee.
Wie Israël zegt, zegt immers Jeruzalem. En wie Jeruzalem zegt, zegt Israël. Onlosmakelijk
horen Jeruzalem en Israël bij elkaar.
We lezen hierover in Dan. 9 vs 19: want Uw naam (van Israëls God ) is verbonden aan Uw
stad en aan Uw volk.
Het was in het achtste jaar van de regering van Koning David (het jaar 1004 v. Chr.) dat de
stad op de Jebusieten werd veroverd en Jeruzalem reeds de hoofdstad werd van Israël. Het
huidige tempelterrein (nu het plein met de Rotskoepel ), het heiligste deel van de stad, is
door David gekocht en niet veroverd. Het is de zgn. dorsvloer van Arauna, lees 2 Sam
24. Dus Joods eigendom! Davids zoon Salomo bouwde in 962- 955 v.C. hier de Eerste
Tempel. Ook de 2e Tempel heeft hier gestaan.
De Tempel, de plaats waar de God van Israël wilde wonen in het Heilige der Heilige, lees Ps.
132 vs 13 -14: 'De HEER heeft Sion verkozen en als een woonplaats begeerd: ‘Dit is, voor
altijd, mijn rustplaats, hier verlang ik te wonen'. Om deze keuze van God kan niemand
heen, ook de Islam niet die de allergrootste bedreiging is en blijft voor Jeruzalem!
Niet minder dan achthonderd keer wordt Jeruzalem in de Bijbel genoemd tegenover nul
keer in welk ander ‘heilig boek’ ook. (dit laatste geldt ook de Koran) Voor de Joden ligt er
een onverbrekelijke band met Jeruzalem die zelfs bleef gedurende de eeuwen van
verstrooiing. ‘Volgend jaar in Jeruzalem‘ riepen ze elkaar jaarlijks toe op Pesach en Jom
Kimpoer. Tijdens de Babylonische ballingschap kwijnden de Joden bijna weg. Jeruzalem is de
stad waar de Tempel stond maar ook de stad waar Jezus leed, stierf, opstond, ten hemel
voer en zal wederkomen.
Uit bovenstaande blijkt duidelijk dat geen ander land of andere godsdienst zijn rechten op
Jeruzalem en de Tempelberg kan laten gelden, een Unesco- resolutie en een topoverleg in
Parijs ten spijt.
De zeggenschap over de Tempelberg - de heiligste Joodse plaats - werd in 1967 aan de
Moslims overgedragen. Dit 'hart van de stad' is ten gevolge van dit besluit daarom helaas
nog niet bevrijd. Er staat dus nog wat te gebeuren op en om de Tempelberg!
De geschiedenis van Jeruzalem is een bloedige, tot aan de dag van vandaag toe. Meerdere
malen is de stad belegerd, verwoest, bezet, verbrand, weer opgebouwd, heden ten dage
ernstig betwist en wat gaat er nog gebeuren…….. In de eindtijd zal volgens de Bijbel de strijd
om Jeruzalem en de Tempelberg heviger worden en zich meer en meer toespitsen. Maar de
belofte luidt: ‘…….de Heer zal Jeruzalem opnieuw uitverkiezen ’ ( Zach.2: 16 ). Jeruzalem,
de navel van de aarde, zal de stad van de vrede en het middelpunt van de aarde worden
zodra Jezus de Messias, onze Koning, als de Grote Vredevorst op aarde terugkomt. Laten we
blijven bidden voor de vrede van Jeruzalem! ( Ps 122 vs 6)
Shalom, namens de commissie CKIA, Johan de Korte.