hms Belfast

de
bemanning
van
de
voorste
hoofdgeschuttorens naar de achterste
torens worden gebracht. Dit zorgde voor
tijdverlies. Uiteindelijk werd de Scharnhorst
door HMS Duke of York zwaar getroffen en
werd ze getorpedeerd door haar escorten
en kwam ze stil te liggen. Toen kapseisde
het Duitse slagschip en verdween het
omstreeks 19.38 uur met nog langzaam
draaiende schroeven onder de golven. Vele
Duitse manschappen gingen met hun schip
ten onder.
HMS Duke of York had echter ook zware
averij opgelopen. Verschillende branden
moesten geblust worden en ook moest
binnenkomend
water
gestopt
en
weggepompt
worden.
De
Duitse
drenkelingen werden uit het ijskoude water
gered en onmiddellijk opgevangen door de
Britten. De jager HMS Scorpion redde 30
drenkelingen en de jager HMS Matchless
redde er 6. De overigen werden gered door
het Britse slagschip. De Duitse bemanning
kreeg warme kleren en kon bijkomen van
alle emoties. De volgende dag om klokslag
15.00 uur brachten admiraal Sir Bruce
Fraser en de etat-major van HMS Duke of
York een bezoek aan de Duitse bemanning.
De Britten salueerden de al in de houding
staande Duitse manschappen, die in vijf
gelederen in de kleine ruimte stonden
opgesteld. Het was een blijk van erkenning
en respect voor de verslagen en
gesneuvelde tegenstander.
EINDE VAN DIT LANGE VERHAAL
GESCHREVEN DOOR MARIJN
Op 8 juni 1940 keerden de kansen echter
en zou de Scharnhorst haar grootste
overwinning boeken. De Scharnhorst
voerde samen met haar zusterschip
Gneisenau een aanval uit op het Britse
vliegkampschip HMS Glorious en de
torpedobootjagers HMS Ardent en HMS
Acasta
die
het
vliegkampschip
escorteerden. Na een twee uur durend
gevecht werden zowel de Glorious als de
Acasta en de Ardent tot zinken gebracht.
Vlak voordat de Ardent ten onder ging,
lanceerde ze nog een torpedo die de
Scharnhorst
midscheeps
trof.
De
bepantsering was zo sterk dat de treffer
slechts een klein gat veroorzaakte en dus
bleef de Scharnhorst drijven. Het schip
moest echter wel voor reparaties terugkeren
naar Wilhelmshaven. Op de terugweg werd
de
Scharnhorst
aangevallen
door
vliegtuigen van de RAF waaronder vier
Short Sunderland vliegboten. Alle toestellen
werden door de luchtafweer van het
H.M.S BELFAST www.picozone.nl
in het jaar 1940 was de hms belfast opzoek
naar duitse oorlogsschepen en opeens lag
alles stil ze waren het eerste slachtoffer van
een geheimwapen de mijn. het duurde 3
jaar om hem te renoveren. ondertussen zijn
er veel nieuwe uitvindingen gedaan
bijvoorbeeld de radder en granaten die
werden gelijk geinstaleerd
hms Belfast
nabij Trondheim en zette daarna de Duitse
soldaten aan land. Trondheim werd binnen
enkele uren veroverd.
Vervolgens ondernam de Royal Navy een
poging de Noorse kust te zuiveren van
Duitsers. De Scharnhorst had tot taak de
Britse oorlogsschepen op afstand te
houden. Op 9 april kwam het tot een treffen
met de Britse slagkruiser HMS Renown,
waarbij aan beide zijden enkele treffers
geplaatst werden. De strijd bleef echter
onbeslist. De slag om Noorwegen kende
een dramatisch verloop voor de nog jonge
Kriegsmarine:
zij
verloor
10
grote
torpedobootjagers, 2 lichte kruisers en de
gloednieuwe
zware
kruiser
Blücher.
Nagenoeg alle andere grote eenheden die
aan de gevechten hadden deelgenomen
werden zwaar beschadigd. Aangezien de
Duitse torpedo's vaak haperden bleven de
Britse verliezen beperkt tot een paar
torpedobootjagers.
De missie was zeer gevaarlijk. Vanwege de
massale
aanwezigheid
van
Britse
torpedobootjagers in het gebied moest de
Scharnhorst het stellen zonder een escorte
van U-boten.
slagschip neergeschoten. De bemanning
kon echter niet voorkomen dat het
voorschip werd getroffen door een bom van
600 kg, die overigens niet ontplofte.
Vierde missie
Duitsland.
Tweede missie
Na deze operatie nam de Scharnhorst deel
aan de invasie van Noorwegen, in april
1940. De Duitse troepen mochten de
neutraliteit van het Zweedse grondgebied
niet schenden en moesten Noorwegen
daarom vanuit zee binnenvallen. Tijdens
deze operatie had de Scharnhorst, naast
haar gebruikelijke bemanning van 1.900
koppen, nog eens 800 soldaten aan boord
die de Noorse havenstad Trondheim
moesten innemen. De Scharnhorst loste
enkele schoten op strategische landdoelen
de scharnhorst
In 1934 werd in het kader van het
bewapeningsplan
van
de
zojuist
aangetreden NSDAP-regering begonnen
met de bouw van een nieuw slagschip. Het
zou de naam Scharnhorst krijgen, naar het
schip uit de Eerste Wereldoorlog van
admiraal graaf Maximilian von Spee, dat op
zijn beurt was genoemd naar de Pruisische
generaal Gerhard von Scharnhorst, die zich
vooral verdienstelijk had gemaakt tijdens de
napoleontische oorlogen.
De eerste missie waaraan de Scharnhorst
deelnam, was een gezamenlijke operatie
met de Gneisenau in het noorden van de
Atlantische Oceaan. Het was de bedoeling
een aantal Britse schepen tot zinken te
brengen. De Duitse vloot voer op 21
november 1939 uit en onderschepte op 23
november de Rawalpindi, een hulpkruiser
van de Britse marine. De Rawalpindi had
inhoud
Na een acht maanden durende reparatie
was de Scharnhorst weer operationeel
inzetbaar. In december 1940 voer het schip
uit om op te treden tegen de zeeblokkade
van torpedobootjagers die de Britse marine
tussen Groot-Brittannië en IJsland had
ingesteld. De Scharnhorst beschoot samen
met haar zusterschip Gneisenau de Britse
torpedobootjagers, maar moest de aanval
afbreken toen een Britse overmacht met de
slagschepen HMS Rodney, HMS Revenge
en HMS Warspite aan de horizon
verscheen.
Eind december 1943 maakte HMS Duke of
York deel uit van de Home Fleet. Ze had tot
taak de konvooien tussen Groot-Brittannië
en de Sovjet-Unie te begeleiden. De Duitse
oppervlakteschepen, die hun bases hadden
in Noorwegen, vormden een voortdurende
bedreiging van deze konvooien. De Duitse
schepen meden uiteraard de Britse wateren
en daarom opereerden ze vanuit de Noorse
fjorden. Eén van die schepen was de
Scharnhorst. Toen konvooi JW-55B in de
buurt van Noorwegen kwam, verliet de
Scharnhorst haar basis zette ze koers
richting het konvooi. In de daaropvolgende
strijd plaatste HMS Duke of York een
cruciale treffer in het ketelruim van de
Scharnhorst. Hierdoor werd het schip
gedwongen vaart te minderen en kon het
niet meer aan de Britten ontkomen. Dit zou
uiteindelijk leiden tot zijn ondergang in de
zeeslag nabij de Noordkaap en het eiland
geen schijn van kans en werd tot zinken
gebracht. Slechts 38 van de 276
bemanningsleden overleefden de aanval.
De Duitse schepen werden na deze aanval
echter achtervolgd door een Brits eskader.
Dit eskader bestond uit enkele sterk
bewapende slagkruisers zoals HMS Hood
en HMS Repulse. De Duitse schepen kon
echter ontkomen naar Wilhelmshaven.
de hms belfast
geschiedenis
de scharnhorst
In januari 1941 voer de Scharnhorst
opnieuw uit, ditmaal onder commando van
admiraal Günther Lütjens, de latere
commandant van de Bismarck. Het doel
van deze missie was de Britse konvooien
ten westen van Ierland aan te vallen. (Uit
angst voor U-boten voeren de Britse
olietankers die uit Noord-Afrika kwamen
nooit langs Frankrijk. Ze maakten liever een
omweg over de Atlantische oceaan en
voeren dan om Ierland heen om zo in
Noord-Engeland aan te komen).
Later kreeg de Gneisenau technische
problemen met haar stoomketel, waardoor
de twee schepen moesten terugkeren naar
geschiedenis
Jan Mayen.
De Scharnhorst stevende noordwaarts,
achtervolgd door HMS Duke of York en
haar escorte dat onder meer bestond uit de
kruisers HMS Jamaica, HMS Belfast, HMS
Norfolk en de torpedobootjagers HMS
Matchless,
HMS
Musketeer,
HMS
Opportune, HMS Virago en HMS Scorpion.
Het Duitse slagschip kon alleen zijn
achterste geschuttoren in stelling brengen.
De voorste geschuttorens moesten hun
kanons naar achteren baksen om nog te
kunnen vuren. Het bordes van de
commandobrug zag zwart van de
kruitdampen en sommige matrozen verloren
hun gevechtshelm, die werd afgerukt door
de immense luchtdruk. De Scharnhorst
schoot verbeten naar het Britse slagschip.
HMS Duke of York werd getroffen door een
granaat die echter niet explodeerde. De
Duitsers
kregen
te
kampen
met
munitiegebrek, vooral bij de achterste
hoofdgeschuttorens. De munitie moest door