2005 Egypte - Reizigerssite

Luieren in Hurghada en in de
voetsporen van de Farao’s naar
Caïro en Luxor
Egypte
17 t/m 24 mei 2005
Inhoudsopgave ‘EGYPTE’
1.
Vechten in de speelhoek en stickertjes plakken in vliegtuig ............................. 1
2.
All-in resort met zes koude zwembaden ................................................................ 2
3.
Een rondtrip door Egypte … wat kan wel en wat niet .......................................... 3
4.
Op naar Caїro ................................................................................................................ 4
5.
De piramiden van Gizeh............................................................................................... 6
6.
De schatten van het Egyptisch museum in Caïro .................................................. 7
7.
De Nijl, oude steegjes en Pizza Hut ........................................................................ 8
8.
Met de nachttrein naar Luxor................................................................................. 10
9.
Koningenvallei, Luxortempel en Karnaktempel..................................................... 10
10.
Douchen en uitrusten in ons All-in resort in Hurghada .................................... 12
1.
Vechten in de speelhoek en stickertjes plakken in vliegtuig
Di. 17-5-2005
Om 6 uur gaat de wekker en 7 uur vertrekken we. Dat zou in principe ruim op tijd moeten
zijn voor 12 uur vertrek vanaf schiphol. Ware het niet dat het de dinsdag na Pinksteren is en
we dus in een drukke ochtendspits terecht komen. De file begint al bij de stoplichten in Den
Bommel en het is rustig rijden op de dam. Daarna strookt het op vanaf de A29 naar de A15.
De borden geven aan dat er 9 km file staat naar de Brienenoord, dus nemen we de Benelux
tunnel maar. En dan de A4, waar het echt een kwestie is van hollen of stilstaan. Al met al
doen we er 2 uur over om op Schiphol te komen. Roland zet mij af bij de vertrekhal, zodat ik
alvast de tickets bij de Neckermann balie af kan halen. De tickets liggen nog niet klaar, die
moeten nog even met de hand geschreven worden. Ik loop alvast naar balie 19 waar we in
moeten checken en blader een beetje het hotspots-boekje van Neckermann door om te zien
waar zij in Egypte allemaal excursies naartoe regelen. Dan arriveren Anwar en Roland, die
ondertussen de auto op lang parkeren P3 hebben gezet. Er staat zowaar geen rij bij het
inchecken en dus zijn we direct aan de beurt. We gaan nog even op zoek naar een Capitol-gids
van Egypte, maar die is helaas overal al uitverkocht. Op ons stekje waar we altijd een hapje
eten doen we dat nu weer. Een stokbroodje tonijn, die Anwar ook best wel lekker vindt. We
hebben voor niets een stuk kokosvlaai voor hem gekocht. We pakken het restje ervan in, zo
hebben we gelijk nog iets te eten voor in het vliegtuig. Bij Transavia krijg je tenslotte geen
eten aan boord. We laten Anwar nog even spelen in de speelhoek en dat gaat best goed, totdat
er een negroïde jongetje, ook van een jaar of 2, binnenstormt. Anwar en hij willen beide het
deurtje van een plastic vogelhuisje opendoen en krijgen ruzie. het donkere jongetje reageert
zich af door in Anwar zijn wijsvinger te bijten en loslaten, ho maar. Gevolg is een rode vinger
met putje en een even huilende Anwar. Dikke tranen. Eenmaal buiten het speelhok is het snel
vergeten. De roltrappen, die zijn veel interessanter en dan met name om er in
tegenovergestelde richting op te rennen. Zo vlak voor Gate 49, onze instapgate, vermaakt
Anwar zich hier prima mee. Het duurt nog even voordat we mogen gaan boarden, het
vliegtuig is net gearriveerd en moet nog leeg worden gehaald.
We zitten weliswaar bij het raam, maar we hebben helaas geen extra stoel voor Anwar.
Gelukkig hoeven we maar 4:40 te vliegen. In het begin van de vlucht speelt Anwar met een
nieuwe Winnie de Pooh foampuzzel en vermaakt hij zich met stickertjes plakken. Ja, en dan is
het een kwestie van de juiste draai vinden om in slaap te vallen. Terwijl er een film met
Bridget Jones draait, slaapt hij in mijn armen. Vanuit de cockpit wordt steeds weer de meest
nutteloze info omgeroepen, volumeknop sky-high. Als je een slapend kindje op schoot hebt is
dat niet handig. Gelukkig slaapt Anwar er wel doorheen.
Zodra Anwar wakker wordt gaat er wel een fris fruitje in en dan even een beetje tekenen.
Kreta, noordkust Egypte, zand, heel veel zand. Het gaat al opschieten. En dan zien we de
prachtige Rode Zee met koraal, zo vanuit de lucht ziet het er al fantastisch uit. We zitten in
een chartervliegtuig, dus dat betekent klappen bij de landing. Zodra we uit mogen stappen is
het even zoeken voordat ik alle spullen weer bij elkaar gevonden heb, het is ook zo’n krappe
bedoening. Wel waren de stewards en stewardessen zeer vriendelijk, ook dat moet gezegd
worden.
Het is een ministukje rijden naar de aankomsthal. Dat we daarvoor allemaal in een bus
worden gepropt, wij waren net zo lief gaan lopen. Eenmaal in de aankomsthal moeten we een
Pag. 1
visum kopen. Voor drie personen is dat dan € 51. Even de rugzakken halen (we zijn de
enigen, de rest reis met koffers) en dan op naar het Thomas Cook / Neckermann kantoortje.
Het is een heerlijke temperatuur. Lekker windje, niet te warm en niet te koud. Bus 54 brengt
ons naar het Hilton Long Beach resort. We zitten voorin en Anwar kijkt zijn ogen uit. Hij ziet
de microfoon voor een bal aan en maakt er een spelletje van om met ogen dicht vanaf de stoel
te schuiven. Hier heeft ‘ie waarschijnlijk een winkelhaak in z'n mooi blauw wit gestreepte
broekje opgelopen.
2.
All-in resort met zes koude zwembaden
Bij het inchecken in het all-in resort krijgen we een armbandje om (dat is erg ...) en dan
hotelkamer zoeken. Kamer 110 op de begane grond.
We pakken het hoognodige uit en schuiven daarna snel aan bij het lopend buffet. Rijst, diverse
soorten vlees, toetjes, brood, rauwkost en als voorafje een soepje. Roland en ik hot en sour
soup, lekker. Anwar maïssoep met broodje om te dopen. Daar is 'ie dol op, tenminste … op
het dopen dan. Het wordt al snel een smeerboel. Naast een paar olijven gaat er verder niet veel
in. We gaan nog even bij het zwembad een biertje drinken. Anwar drinkt een sapje. Het
drinken vanuit een beker gaat goed, alleen het laatste deel drinkt ‘ie vaak ietwat te enthousiast
leeg. Zo ook nu, met als gevolg dat er een deel op z'n shirt en op het stoelkussentje beland. Er
is livemuziek en Anwar danst af en toe mee. Eenmaal weer in onze hotelkamer is bij RTL4
‘De TV makelaar’ aan de gang. Ja, zelfs RTL4 kunnen we hier ontvangen. Het moet niet
gekker worden. We kijken vanuit bed nog even ‘In Holland staat een huis’. Anwar slaapt
tussenin, totdat hij in slaap gevallen is. Hij heeft namelijk een 1-persoons bed, zonder spijltjes
ofzo. Dus hebben we z'n bedje maar tussen de muur en ons bed klemgezet.
Door het woestijnklimaat koelt het ’s nachts behoorlijk af. We hoeven de airco niet aan te
laten, we hebben zelfs dekbedden …. Al is dat wel wat overdreven.
Wo. 18-5-2005
We hebben heerlijke bedden, maar de dekbedden zijn inderdaad echt te warm. We zijn vroeg
wakker. Om 6:00 uur, en dat is niet Anwar zijn schuld maar mijn schuld. Ik heb hoofdpijn en
wil even wat innemen en ja, daar wordt Anwar natuurlijk wakker van. We genieten van een
uitgebreid ontbijtje. Maar wat ik ook voor Anwar pak; pannenkoekjes met chocolade-saus,
zoete koeken, scrambled egg, nee … zelfs fruit gaat er niet in.
De hostess van Neckermann zou om 9:00 uur langskomen, maar dus niet. Volgens de borden
zou ze nu ineens rond 12:00 uur even langskomen voor een praatje. Wel kunnen we de prijzen
zien, die gevraagd worden voor een excursie naar Caïro of Luxor. Met overnachting vragen ze
€175 alsof het niets is. We zijn blij dat Roland op het nippertje op de luchthaven nog terug is
gelopen om de Lonely Planet van Egypte te kopen. Nu kunnen we zelf misschien nog iets
regelen. We smeren ons in en zoeken een plekje langs het zwembad. Maar waar ... er staan
zoveel stoelen, die overigens al voor het merendeel bezet zijn met handdoeken. Onderweg
halen we ook nog even stranddoeken op. Anwar is trots op z'n bambi handdoek van thuis. Zo,
en dan zijn we zover. We kunnen het water in. Maar nee zeg, het water is ijskoud! Is dat even
een tegenvaller! We zijn echt de tropen gewend ... We besluiten om dan maar even naar het
strand te gaan. Misschien is het zeewater beter van temperatuur ... Dus niet. En ook zijn daar
nog eens kwallen. Anwar vermaakt zich echter wel even kostelijk met zand en steentjes, die
hij de zee ingooit. Kwallen vindt ‘ie ook wel bijzonder. Hij raapt ze zo op. Gelukkig leven ze
niet meer. Ik wandel nog even een stukje met Anwar de zee in tot een klein zandbankje. Voor
hem is dat nog aardig zwaar met z'n kleine beentjes. Roland zit ondertussen in de Lonely
Pag. 2
Planet van Egypte gedoken, op zoek naar mogelijkheden om zowel Caïro als Luxor te gaan
zien. Want dat we het hier in het complex geen 8 dagen uit gaan houden is wel duidelijk. Na
een poosje gaan we toch maar weer terug naar het zwembad. Ondanks het koude water ga ik
er af en toe toch maar in. Anwar ook. Hij lijkt minder van de kou te merken dan ik. Daarna
even wat te drinken halen met papa en even bij de bar rondhangen, zo rust mama even. Met
mama zwemmen, zo luiert papa even. Als lunch haal ik voor Anwar een sultana, fruitjes en
yoghidrink. Dat gaat er zo in. Ook vindt hij het niets erg dat we 'm in z'n buggy zetten, hij zit
gelijk te knipogen. Wel vindt hij alles erg spannend, zeker als er een opblaaskat voorbij gaat.
Een klein rondje wandelen is voldoende om hem in slaap te krijgen. Wij lunchen, terwijl
Anwar in de buggy verder slaapt. Na de lunch wandelen we een stukje over het strand naar de
pier en daar waait het nogal. Anwar is dus gelijk weer wakker. Vanaf de pier kunnen we het
prachtige helderblauwe water bewonderen en we zien fraaie behoorlijk grote vissen. Blauwe
en gele. Zodra Anwar die in het vizier krijgt, is ‘ie zeker goed wakker. Op het moment dat we
terugwandelen komt er uit 'de zandbak' (Hilton Long beach ligt echt aan de rand van de
woestijn, de uitlopers van de Sahara) een man met kameel aangelopen.
‘Paard, paard ...’, Anwar vindt ‘m geweldig.
Hij is nu niet meer te houden in zijn buggy. Uiteraard moet ‘ie hem even aaien.
Zo, en dan is het weer zwembad-tijd. Wat zwemmen, drinken halen en van de zon genieten.
Wat later in de middag ontdekken we een zwembad, wat afgesloten is van de andere
zwembaden en dus wat warmer is. Daar is het goed vertoeven. Plotseling wurmt Anwar zich
tegen me aan, omdat hij bang is voor een opblaaskrokodil die wat verderop in het water ligt.
Ineens valt ons op dat Anwar een dik en rood oor heeft. Ook is zijn oor behoorlijk in formaat
toegenomen. We gaan snel de zon uit en zoeken de koelte van onze hotelkamer op.
Waarschijnlijk heeft Anwar een ontsteking aan zijn oor, de ziel heeft nu echt een flapoor. Zelf
merkt hij er weinig van. Af en toe jeukt ‘ie wat en dat is het dan. Even douchen, wat spelen
met de beestjes (dat blijft ‘ie geweldig vinden), met de puzzel en potloodjes. Hij is zo
geconcentreerd bezig, dat ‘ie weinig merkt van wat er om hem heen gebeurt.
Ja, en dan is het alweer etenstijd. Naast een paar hapjes brood is het weer een ramp. Alles wat
‘ie in z'n handen krijgt gooit ‘ie mee en schreeuwen doet ook mee … tot 'ie er rood van
aanloopt. Hij is simpelweg te moe. Zodra Roland gegeten heeft (dat is zo, Roland kan echt
niet genieten van een lopend uffet) gaat ‘ie alvast met Anwar terug naar de hotelkamer. Zo
kan ik nog even rustig verder eten. Ik neem het er gelijk maar van. Het toetjesbuffet bestudeer
ik uitgebreid en laad mijn bordje vol. Maar echt gezellig is het natuurlijk niet, morgen moeten
we hier iets anders op verzinnen.
Het duurt nog een poosje voordat Anwar slaapt. Waarschijnlijk is hij te oververmoeid,
vanmiddag heeft ‘ie te kort geslapen voor zijn doen.
3.
Een rondtrip door Egypte … wat kan wel en wat niet
Do. 19-5-2005
Net als gisteren hou ik weer heerlijk buiten op het terras het eerste uurtje al dagboekschrijvend
door. Anwar kijkt TV, Roland ligt nog languit. Het is zo ongeveer rond de klok van zeven, en
dan vind ik het zo zalig buiten. Het is nog lekker rustig, beetje windje en nog niet zo warm.
De lucht is al strakblauw (ik heb hier nog niet anders gezien). Het is echt ideaal om zo wakker
te worden.
Pag. 3
Anwar eet deze keer zowaar een half ei bij het ontbijt. Na het ontbijt reserveren we bij de
bus/taxiservice van het hotel een plaatsje in de bus naar Hurghada voor elf uur. Maar eenmaal
langs het zwembad valt Anwar als een roos in slaap. Rond half 11 zeg ik het tripje dus maar
af. Tegelijkertijd vraag ik naar de mogelijkheid hoe we met een lokale bus naar Caїro kunnen
gaan. De Lonely Planet geeft met name tijden van vertrek aan van de namiddag en wij willen
liefst 's morgens vroeg vertrekken. Alles kan, zo wordt ons gezegd. Hij raadt ons echter aan
om rond 12 uur middernacht te vertrekken. Nou, daar moet ik nog even over nadenken en met
Roland overleggen. En ja, die vindt dat wel wat. Terwijl Anwar nog steeds in zijn buggy naast
het zwembad ligt te slapen, gaat nu Roland weer naar de bussenbalie.
Hij is zo weer terug, met een big smile op zijn gezicht.
'Het is geregeld ...'
Dat dacht ik wel, maar spannend vind ik het wel. Er gaat nu iemand op pad om alvast
buskaartjes te regelen, ergens hier 25 km vandaan.
Anwar zwemt nog wat (deze keer met pet) en dan is het alweer tijd voor de lunch. Het is dan
al wel wat laat, zo rond een uur of 2. Een broodje, salade (ja, ik waag het toch maar ...),
macaroni, stukje gebakken rosbief en heerlijke olijfjes (waarvan Anwar er als lunch zo’n drie
of vier van eet).
Na het eten lopen we een rondje en Anwar geniet van de speelplaats ‘Kidz Paradise’, totdat ‘ie
achterover tuimelt in een plastic huisje. Hij is niet blij als we weer weg gaan. Als dappere
dodo’s zijnde gaan we zelfs even van het complex af. Iets wat het merendeel van de mensen
die hier bivakkeren echt niet in hun hoofd zullen halen ... Eenmaal buiten ‘het hek’ beginnen
gelijk de uitlopers van de Sahara en dat betekent veel zand. De paar huurhokjes van Hilton
waar souvenirshops in zijn gevestigd, zijn uitgestorven. Ze blijken wel open te zijn, maar er
komt ‘geen hond’. We raken nog even aan de praat met een jongen die hier nu 4 dagen zijn
toko heeft, maar waar nog niemand langs is geweest. Ze zoeken naar een reclame
mogelijkheid en willen dat wij in het Nederlands een reclamefolder opstellen. Als we
aangeven dat dat de mensen juist af zal schrikken, begrijpt hij daar niets van.
‘Hang een pamflet op in de lobby, daar zal je meer succes mee hebben …’
Hij zal het gaan proberen.
Het wordt snel warmer en er is verder niets te doen ' buiten de poort, dus gaan we maar weer
richting zwembad. Van het kinderbad is het water nu inmiddels flink opgewarmd. En dat is
heerlijk voor Anwar, die zich er prima in vermaakt. De opblaaskrokodil van een ander kindje
vindt hij nog wel wat eng en hij kan het ook niet erg hebben als z'n Tom en Jerry minisurfplankje wordt afgepakt door een ander jongetje. Alhoewel, andere kindertjes heeft
toch ook wel iets grappigs ... je kan ze wel lekker uitdagen. Hij zit in een tweestrijd. Zeker is
wel dat wanneer papa en mama besluiten te vertrekken, hij daar echt niet blij mee is.
Inmiddels zitten we op ons terrasje nog een beetje te genieten van de laatste zonnestralen.
Roland zit aan een biertje en ik aan een rum-cola. Alles gratis, dat heb je met all-in. En dat
moeten we nu nog even uitbuiten natuurlijk. Zo meteen zijn we tenslotte waarschijnlijk een
paar dagen weg. Anwar gooit potloodjes van binnen naar buiten en heeft nog steeds een rood
flapoor. Nu komt hij met z'n vloerpuzzelzak aan om er alles weer in te doen. Zo houdt ‘ie het
wel even vol.
4.
Op naar Caїro
Zonet heeft Roland de bustickets opgehaald, het gaat er nu echt van komen ...
's Avonds eten we wat later. We hebben dan alvast ons reisrugzakje gevuld, met echt alleen
het hoognodige. Gaan we 1 dag naar Caїro, of wordt het toch ook Luxor? Wij doen het wel
Pag. 4
met de kleding dat we aan hebben. De luiers vreten wel wat ruimte, maar toch hebben we
ruimte genoeg in ons kleine rugzakje. Terwijl we eten valt Anwar in de buggy naast ons in
slaap. Zo rond half 10 zijn we pas klaar met eten. we hebben dan nog ongeveer een uurtje
voor vertrek. Anwar slaapt verder in de buggy en ik probeer om nog eventjes in een normaal
bed te slapen. Maar dat lukt niet zo goed, ik lig maar te malen. Ik zie ons hier al helemaal niet
meer terug komen, bang dat ons van alles en nog wat zal overkomen.
De bus/taxiservice van ons hotel regelt een taxi voor ons, die ons naar de superjet-bus in
Hurghada – Ad Dahar brengt. De bus staat voor een restaurant, waar bamboe stoeltjes en
tafeltjes buiten staan. Voor vertrek kan je daar dan nog even waterpijp roken. Roland houdt
het bij cola en ik neem maar even niets. In de komende 6 à 7 uur is er waarschijnlijk geen
toilet in de buurt ... Anwar kijkt en beetje vreemd om zich heen, zich afvragend waar papa en
mama hem nu zo midden in de nacht mee naartoe nemen.
Vr. 20-5-2005
Klokslag 0:00 uur rijden we weg. We hebben stoelnummers. Anwar moet op schoot en echt
veel beenruimte hebben we niet. Maar gelukkig loopt de bus lang niet vol en dus mogen we
naar achteren verhuizen van de busjongen. Ik krijg toch wel dorst en koop een mangojuice.
Chips en broodjes moet ik erbij nemen, afijn ... wellicht eet later Anwar hier nog iets van.
Anwar slaapt deels op de lege stoel en deels op mij of Roland. De airco staat net iets te koud
voor het mooie. Ik kan dan slecht in slaap komen, met als gevolg dat ik slechts een paar keer
een half uurtje ofzo in slaap val. Wanneer Roland eindelijk in slaap valt wordt hij wakker
gemaakt om de rekening te betalen van mijn mangojuice.
De rit gaat voorspoedig. We stoppen nauwelijks, zodat we rond half 6 al aankomen. En daar
staan we dan. Een paar mannen struinen rond op het busstation van Caїro, terwijl het
langzaamaan al licht begint te worden. We laten ons met taxi afzetten op het treinstation. De
kaartjes voor Luxor kunnen we maar beter vast in ons bezit hebben. Maar dat is net iets te
voorbarig gedacht. De sleepticket service gaat pas om 9 uur open.
‘Wat nu?’
Er is natuurlijk nog niets open op dit tijdstip. Uiteindelijk besluiten we om direct maar naar de
piramiden te gaan. Dat is nog even rijden en misschien hebben we het geluk dat het er dan nog
niet zo druk is. Vanuit de taxi maken we al kennis met de vele gezichten van Caïro. Van
supermoderne hoogbouw van dure hotels, half afgebouwde en bewoonde torenflats,
cruiseboten tot standaard flats waar nooit onderhoud aan gepleegd is.
We zijn de taxi nog niet uit of we worden alweer aangesproken.
‘Five kilometers to pyramides …’
Voor achterlijk veel geld heeft de ‘tout’ de meest achterlijke ideeën. Denkt ‘ie nou werkelijk
dat we niet weten dat de piramiden om de hoek staan? Weer een andere ‘tout’ zegt een leuk
uitzichtpunt te weten vanwaar we alvast mooie foto’s kunnen maken. Via een begraafplaats
moeten we door zand en vele losse stenen. Met een buggy is daar geen doorkomen aan en dus
maken we weer rechtsomkeer. Eerst worden we dan wel geacht hem iets te geven. Hij heeft
ons tenslotte naar een oude verwaarloosde begraafplaats gebracht.
We drinken wel even een kopje thee, dan hebben we misschien even rust. Bij een coffeehuis,
op het trottoir langs de straat, drinken we in het bijzijn van heel veel vliegen uiteindelijk ons
kopje thee. Anwar kijkt zijn ogen uit. Paarden en kamelen worden klaargestoomd voor de
horden toeristen. Ook gaan we er even naar een gigantisch goor toilet. We krijgen na afloop
wel tissues …
Langzaamaan wordt het tijd om kaartjes te gaan kopen voor de piramiden.
Pag. 5
Terwijl we op zoek gaan naar de ticket-office komt er een man op een kameel op ons af.
Anwar en Roland rijden een rondje op de kameel. In het begin vindt Anwar het nog wat
vreemd, maar daarna gaat hij het echt wel leuk vinden.
5.
De piramiden van Gizeh
Na een paar keer her en der gevraagd te hebben waar de ticketverkoop is, komen we dan
zowaar bij een hokje uit waar ze inderdaad kaartjes verkopen. Eerst moeten we nog wel even
door metaaldetector-poortjes heen en dan kunnen we dan echt naar de piramiden. Nog maar
nauwelijks op weg wordt er naar ons entreekaartje gevraagd. Maar deze controle is nep, het
blijkt hier weer om een ‘tout’ te gaan. Hij wil ons eerst nog even iets anders laten zien. Het
gebied naast de Sfinx. En één ding is zeker … de Sfinx kunnen we nu wel redelijk dichtbij
zien! Wat is dit een prachtig bouwwerk. Ooit was de sfinx bedekt door woestijnzand, maar
later is hij gelukkig weer opgegraven. Het bouwwerk is half leeuw met het hoofd van een
farao. Hij is 57 meter lang, 6 meter breed en wel ruim 20 meter hoog. Met een strenge blik
waakt hij over de dodenstad. Hij kijkt naar het oosten de opgaande zon tegemoet. We kunnen
de sfinx zo van een heel mooie kant fotograferen, met een piramide schuin achter hem.
Maar dan kunnen we niet langer meer wachten. Nu willen we toch echt de piramiden van
dichtbij zien en aanraken! De piramiden van Gizeh en de sfinx zijn tenslotte de oudste van de
zeven wereldwonderen der Antieke … Alle kaart- en papyrusverkopers en
kamelentripverleiders negerend, lopen we door naar de grootste piramide van Cheops (ook
wel Khufu genoemd). De Cheops pyramide wordt geschat te zijn gebouwd 2.550 voor Chr.
Cheops was de 2e Farao van de 4e dynastie. De Cheops-piramide was oorspronkelijk 147
meter hoog, maar omdat de top eraf gesleten is, rijst hij nu met 137 meter in de blauwe
woestijnhemel. Hij bestaat uit meer dan 2.000.000 blokken steen. De meeste stenen zijn
zandsteen, en verder granietstenen. Omdat er in Caїro geen graniet was moesten ze dat via de
Nijl vervoeren vanuit Aswad. Elke steen weegt zo'n 2,5 ton, en de grootste stenen voor de
grafkamer wegen tussen de 40 en 60 ton. Het is nog steeds een raadsel hoe men ooit deze
enorme bouwwerken heeft kunnen maken. Wanneer je een piramide zou willen bouwen in 20
jaar dan zou je 1200 man nodig hebben die 340 stenen (van 2,5 ton!) per dag moeten
vervoeren. En dat is alleen nog maar het vervoer. Dan nog de manier van opstapelen.
Sommige onderzoekers denken dat men een helling had gebouwd, zodat de stenen naar boven
toe gebracht konden worden. Met hefboomtechnieken zou het weer veel te langzaam gaan.
Dan zijn er nog ideeën omtrent het bouwen door dematerialisatie en materialiseren. Dat zou
dan door de 'geest' zijn gedaan. Al met al, het blijft een mysterie.
We laten de indruk van de fascinerende piramide op ons inwerken en Anwar krijgt naast de
piramide een schone luier krijgt. Hoeveel peuters van nog geen twee kunnen zeggen dat ze
met hun blote kont bij de piramiden hebben gestaan? Vast niet veel. Jammer dat Anwar zich
dat later ook niet meer zal herinneren. We lopen naar de middelste piramide, die van
Chephren (ook wel Khafre genoemd). Chephren was naar alle waarschijnlijkheid de zoon van
Cheops en hij liet naast zijn eigen piramide ook de Sfinx bouwen. De Chefren piramide is 144
meter hoog en heeft als enige van de drie piramiden nog een bedekte top. Bij zowel de
Cheops als de Chefren piramide zijn ook grote schepen aangetroffen. De bedoeling was dat de
gestorven farao's met deze schepen konden reizen.
Vele bussen hebben zich helaas al direct aan de voet van de Chefren piramide verzameld ...
welke idioot laat dit toe? Zijn de mensen dan echt te beroerd om een paar meter te lopen om
Pag. 6
zoiets geweldigs te zien? Wat zijn we blij dat we in ieder geval voor de ergste toeristengekte
van de andere piramide al in alle rust hebben kunnen genieten. De kleinste van de drie
piramiden is de Mykerinos piramide. Mykerinos was waarschijnlijk weer de zoon en opvolger
van Chefren.
Vol indrukken lopen we in een steeds warmer wordende zon terug naar de oostelijke ingang
waar. We eten even iets te eten bij KFC. Het eten is er dan niet zo bijzonder, het uitzicht op de
piramiden is echter wel perfect. Paard en wagens, kamelen maar vooral veel bussen en taxi’s
rijden voorbij. Daarna rijden we met taxi nog een keer naar het treinstation. Er is even sprake
van een misverstand of we nu 15 of 50 E£ hebben afgesproken voor de taxirit en dan is het
even zoeken naar de sleeper ticket office. We komen nu van een andere kant het station
binnen. Prachtige oude beschilderde wanden sieren de hal. Na de nodige trappen op en af met
buggy en her en der wat vragen komen we dan toch bij het goede loket uit. Ware het niet dat
we nooit bij dat ticket een kaartje zullen kopen. Een politie-tourism meneer in smetteloos wit
pak zegt een veel beter alternatief te weten. De sleeper kost 53$ per persoon. Hij zegt dat dat
veel te duur is en dat hij een coupe voor ons drieën kan regelen voor 180 E£ (ca. 25 euro). Het
zijn wel stoelen, maar toch meent hij dat we daar vast goed zullen slapen. We doen het. We
zien wel. De Egyptische politie moet toch te vertrouwen zijn?
6.
De schatten van het Egyptisch museum in Caïro
Dezelfde politiemeneer brengt ons naar een taxichauffeur. De twee mannen lijken zo op elkaar
dat ik vermoed dat het zijn zoon is. We worden afgezet bij het Egyptisch museum. De
beveiliging is enorm. Het is dan ook nog geen maand geleden dat hier een aanslag is gepleegd.
Ons zakmes wordt onderschept bij de metaaldetector-poortjes en die moeten we te samen met
al onze fotospullen afgeven bij een apart loket. Een nummertje op een houten blokje moet ons
verzekeren dat er niets mee gebeurt en dat we onze fotospullen na ons museumbezoek
daadwerkelijk weer terug zullen zien. Het museum is fraai rood geschilderd en al in de tuinen
staan prachtige beelden.
Eenmaal binnen is datgene wat we allemaal kunnen zien overweldigend. We gaan terug in de
tijd en proberen ons in te leven in de verschillende periodes van de oude Egyptische
geschiedenis. In het museum worden meer dan 100.000 overblijfselen en antiquiteiten
tentoongesteld. De tentoonstelling is in chronologische volgorde van de oude farao's tot en
met het Romeinse rijk. We kunnen nog net voorkomen dat Anwar in een sarcofaag kruipt,
waarin de gemummificeerde doden werden begraven. We komen woorden en ogen tekort. Zo
zijn er een tal van vitrines met daarin spullen en sierraden die de doden op hun reis
begeleidde. Mocht je alles hier goed willen bekijken dan ben je wel een poosje bezig. Sterker
nog … men zegt dat als je voor elk tentoongesteld onderdeel een minuut zou gebruiken, je dan
negen maanden nodig hebt om alles te bekijken.
De 1e verdieping van het museum staat in het teken van de schatten uit het graf van farao
Toetanchamon, die maar negen jaar regeerde in de 14e eeuw voor Chr. Ongeveer 1700
begrafenisschatten zijn tentoongesteld in verschillende ruimtes, zoals juwelen en rijtuigen.
Ook zijn er twee mummiekisten te zien waarin hij is begraven. Ook deze zijn met goud en tal
van sierraden bedekt. Het gouden dodenmasker van Toetanchamon is echt het topstuk. Wat
indrukwekkend. Anwar doet zijn wijsvinger voor zijn mond en zegt Ssst ... ja, zelfs hij voelt
hier een aparte sfeer. De mummie van Toetanchamon ligt tesamen met de buitenste van de
drie mummie kisten en de grote stenen sarcofaag nog in de tombe in de Koningenvallei in
Luxor.
Pag. 7
Op de 1e verdieping bevindt zich ook de mummiehal van Koningen. Eeuwenoude mummies.
Ik wil er graag naar binnen, van Roland hoeft het niet zo nodig. Dus ga ik alleen. Ik vind het
wel een beetje luguber en ik voel me bijna een indringer. Ze moesten eens weten dat ze na
zoveel jaren door zoveel onbekende ogen worden bekeken. Maar tegelijkertijd is het ook
bijzonder ... Handen die naar boven zijn gestrekt, tanden ontbloot en haar dat langs het hoofd
geplakt ligt. De ene is wel wat fraaier gemummificeerd dan de andere. Als je een beetje weet
hoe dat mummificeren in z’n werk ging, dan is dat op zich niet zo vreemd. Na verwijdering
van hersenen en ingewanden werd het lege lichaam goed schoongemaakt. Als het lichaam
leeg was werd het tijdelijk gevuld. Daarna werd het lichaam in een zoutbadje gelegd om uit te
drogen. De tijdelijke vulsels werden uit het lichaam gehaald en er werden dan weer nieuwe
droge vulsels en geurige kruiden ingedaan. Het lichaam werd vervolgens ingevet, dat is het
zogenaamde ‘balsemen’. Dan was de mummie klaar om ingewikkeld te worden en tussen de
windsels werden dan vaak amuletten gestopt. Deze ‘ingewikkelde’ mummie werd vervolgens
in een sacrofaag gelegd en begraven. Bij het verlaten van de mummiehal heb ik een raar
gevoel.
In het restaurant van het museum drinken we een limejuice, maar we blijven maar dorst
houden. Zal wel komen door de droge lucht en de hitte.
7.
De Nijl, oude steegjes en Pizza Hut
We lopen nog even naar de Nijl, de Corniche el Nile (de boulevard).
De Nijl, de langste rivier van de wereld. De ader waar Egypte in feite zijn bestaan aan te
danken heeft. Doordat de Nijl elk jaar een keertje overstroomde, spoelde er met het water ook
vruchtbare modder mee het land op. Zo konden de boeren hun gewassen goed laten groeien.
Het water geven ging door middel van irrigatie … Er werden kleine slootje om de akkers heen
gegraven en achter de akker werd een meertje gegraven. Na overstroming van de Nijl stonden
de slootjes en het meertje vol water, waarmee de akkers weer onderhouden konden worden.
Omdat niet iedereen meer boer hoefde te zijn (er werd immers genoeg eten verbouwd),
kwamen er andere beroepen, zoals: visser, botenmaker, pottenbakker en timmerman. Een plek
om te ruilen was de stad, waar mensen woonden met verschillende beroepen. Op de markt
werden spullen geruild voor iets wat je nodig had. In de stad zelf woonden vooral
handwerkslieden en ambachtslieden en op de akkers woonden de boeren. De ambachtslieden.
werkten veelal rechtstreeks voor de farao en de priesters hielden zich bezig met godsdienstige
zaken. Al lopend langs de Nijl worden we direct door iedereen aangesproken. Of ze willen je
charteren voor een tochtje in een feluka (zeilboot) of ze willen iets aan je verkopen (tot zelfs
per stuk verpakte bloemetjes). Echt op je gemak rondslenteren is er dus niet bij.
We lopen weer terug langs het Egyptisch museum en kopen ondertussen op straat papyrus
tekeningen. De straten oversteken in Caïro is overigens een ervaring op zich. Hier in hartje
modern Caïro zijn het brede wegen en ze rijden als gekken … 2, 3 of liefst 4 breed op een
tweebaansweg. Een engelse leraar spreekt ons even aan en we geven aan op zoek te zijn naar
een internet cafe. Vandaag blijkt het echter de verjaardag van Mubarak te zijn en dus gaan dat
soort toko's pas na 4 uur open, zo verwacht hij. Hij wijst ons een government tourist shop,
waar we vandaag vanwege het heugelijke verjaardagfeit alles voor de helft van de prijs kunt
kopen. We worden naar binnen gelokt met gratis cola en daarna wordt ons uitgelegd hoe de
papyrus tekeningen worden gemaakt. De man praat hard en is net iets te opdringerig. Zonder
cola verlaten we beleefd doch dringend het pand en kopen een lekker (dik) mangosapje langs
de kant van de weg. Toch vinden we een internet toko die al open is. Het idee dat we veilig en
Pag. 8
wel in een All-in resort zitten smoren we bij het thuisfront nu tot in de kiem. Helaas is er
niemand online en dus kunnen we niet msn-nen. Dat is nou jammer. We nemen weer een taxi
en gaan dan naar oud islamitisch Caïro. Islamitisch Caïro is een historisch stadsdeel, omringd
door middeleeuwse muren, dat in vroeger tijden gold als het culturele, intellectuele en
religieuze centrum van de Arabische wereld. We stappen uit bij de prachtige Al-Azhar
moskee. Al-Azhar is het geestelijke centrum van Egypte en heeft zelfs een eigen universiteit.
Overal ligt drap op de grond, waar we doorheen lopen op onze sandalen. In deze stinkende
straatjes proberen de armste inwoners van Caïro hun handelswaar te slijten. Het is
ongelofelijk hoe het kan, maar toch proberen zich auto’s door deze smalle steegjes te wurmen.
Er wordt van alles verkocht: van fruit, groente, brood tot kippen (jammer dat Anwar weer
slaapt). Poezen doen zich te goed aan etensresten en vrouwen lopen hier veelal nog gesluierd
rond, iets wat je verder in Caïro niet veel meer ziet.
En dan ineens hebben we het gehad.
'Zo hebben we nog nooit gereist …'
Zonder te slapen heel Caïro willen zien, geen homebase en met de minuut viezer wordend.
We slaan de Lonely Planet er nog even op na om te kijken of er geen goedkoop hotelletje in
de buurt is om in ieder geval even te douchen. Ik doe zelfs het voorstel om misschien de
treinrit maar te cancellen. Dan kunnen we naast douchen ook slapen in een hotelletje en dan
morgenvroeg met de bus weer naar Hurghada terug. Maar staand in de hitte midden op een
druk straatje, werkt het zoeken naar een hotelletje ook niet. We werpen nog een laatste blik op
een 1001-nacht-straatje en gaan dan eerst maar even naar de Mac om wat bij te komen.
En Anwar, die laat het echt allemaal over zich heenkomen.
Hij slaapt of het nu koud of warm is, herrie of niet, stof of zand om hem heen waait of niet.
In de taxi richting rotonde bij Mac wordt ‘ie wakker en heeft ‘ie al snel de grootste lol met een
Egyptenaar in een busje naast ons. Al zwaaiend en handkusjes gevend.
' 2 milkshakes en 2 oranje juice …'
Het is zo op. We komen een beetje bij in de airco. Sinds de piramiden heeft Anwar geen
schone luier meer gehad, zielepiet. Daar is hij nu dus wel aan toe. Maar klagen, welnee. Hij
lijkt zich zo beter te vermaken dan met z'n speeltjes thuis. Van de juice gaan we aan de andere
kant van de rotonde Midan Tahrir op zoek naar bier. En dat betekent weer veel drukke straten
oversteken. In de Olé bar van Hilton (je zou denken dat we echt Hilton gangers worden, maar
deze was nou eenmaal in de buurt) is ‘Happy Hour’, we hebben dus geluk. Anwar vermaakt
zich met een ballon tussen de plantjes gooien en weer pakken. Totdat z'n poep z'n
broekspijpen uitloopt. Gelukkig is er een ruim toilet in Hilton plaza (waar de bar deel van
uitmaakt). Maar waar begin je op zo’n moment ... echt alles is poep. Gelukkig hebben we voor
hem nog wel een verschoning, maar dat is dan gelijk ook wel de laatste. Ik was het geheel
maar uit met WC-sop, dat droogt wel. Opgefrist en wel lopen we weer terug naar papa. Het
heeft wel even geduurd.
We gaan nog één keer het plein over. Deze keer om naar de Pizza Hut te gaan. Hier zijn ze
wel heel erg verbaast dat Anwar, Anwar heet. De ober vraagt het twee keer, alsof ‘ie het echt
niet gelooft. Daarna weet heel de zaak het.
Zowieso reageert hier iedereen hetzlfde bij het noemen van zijn naam.
‘What is his name?’
‘Anwar.’
‘Anwar?!’, of anders met een vragend gezicht nog een keer:
'What is his name?' en als ze het dan toch goed verstaan hebben:
‘Dat is een egyptische naam...’
Pag. 9
Afijn, Roland eet uiteraard een pizza super surpreme en ik ga voor vegetarische lasagne.
Anwar is erg druk en kunnen we maar nauwelijks vermaken. Uiteraard eet hij ook weer niets.
En dan gaan we voor de laatste taxirit in Caïro, op naar het treinstation.
8.
Met de nachttrein naar Luxor
We zijn om 20:45 uur op het treinstation. Perron 8. Er zijn bijna geen vrije zitplaatsen meer te
vinden. Dus loop ik met Anwar maar wat rondjes over het perron, er op hopend dat hij dan in
slaap valt. Maar dat wordt niets. De mannen denken dat ik rondjes voor ze loop te paraderen
en dat vinden ze wel mooi. Nou, ik dus niet. Anwar ziet gewoon veel te veel en als de treinen
dieselwalmen uitpuffen met het nodige lawaai is dat weer veel te mooi.
Ja hoor, we hebben een eigen coupeetje met drie stoelen die we onderuit kunnen trekken.
Alleen hebben we geen deur voor de coupe, die heeft het in de loop van de tijd begeven. Net
als de anderen trouwens, we zitten allemaal zonder deur. Het treinpersoneel van onze coupé
draait wel de lamp van de gang voor ons eruit. En dat is fijn, anders hebben we veel te veel
licht. Ook is het te koud, waarom zetten ze die airco’s toch altijd veel te hard aan? We komen
tot de ontdekking dat we zelf een verwarmingsknop kunnen bedienen, dus zetten we die maar
voluit open. Anwar is zo vertrokken, tot de kaartjescontroleur komt en het licht weer aandoet.
Maar ook daarna is ‘ie zo weer in dromenland. Hij slaapt in de buggy met mijn t-shirt met
lange mouwen over zich heen. Zijn benen in mijn mouwen en de rest fungeert dan prima als
trappelzak. Zelf slapen we wel, maar toch iets onrustig. Slapen hoor je nou eenmaal liggend te
doen en niet zittend.
Za. 21-5-2005
In het plaatsje Ei stappen veel mensen uit en mogen we verhuizen naar een 6-persoons coupé.
Twee rijen stoelen van drie, die kunnen fungeren als twee (slaap)banken. Dat gaat beter. Ware
het niet dat we hier ook de verwarming eerst nog helemaal op moeten stoken voordat het een
beetje comfortabel wordt. De laatste uurtjes slapen we gelukkig nog een beetje. Rond 6 uur
wordt Anwar een beetje wakker. Hij lijkt niet meer lekker te liggen, dus leg ik hem naast me.
Dit is genieten, al tuffend zo met z'n drietjes door Egypte. De Nijl naast ons, waar ze nog
steeds veel gewassen proberen te verbouwen.
Rond 7 uur komen we aan in Luxor. Natuurlijk worden we op het perron direct aangesproken.
Voor een leuk prijsje (E$120) is hij bereid ons naar de koningenvallei, de Luxortempel, de
Karnaktempel en het busstation naar Hurghada te brengen.
9.
Koningenvallei, Luxortempel en Karnaktempel
We gaan direct al op weg naar de Koningenvallei. We moeten de Nijl oversteken. Sinds 2 jaar
is er een brug en dat betekent een aardig stukje omrijden. Hemelsbreed is het niet ver, maar al
met al zitten we toch een aardig poosje in de taxi. We passeren veel ezeltjes, schapen en
mensen die van alles en nog wat (al dan niet met paard of ezel) lopen te sjouwen. Soms zie je
nog maar net hun gezicht onder een baal gras vandaan komen. Ja, hier langs de Nijl is er echt
nog steeds een uitgebreid landbouwleven. Eén keer stopt de taxi ermee. Het matje van onder
de pedalen wordt op straat gelegd. We zien de pook van binnen heen en weer gaan en dan
rijden we weer. De man die ons aansprak op het perron van Luxor krijgt een telefoontje en
doet zaken voor een veel hoger bedrag dan wij hem hiervoor geven. We zetten hem af bij de
Pag. 10
veerpont naar Luxor en verder moeten we het de dag dan verder zien te stellen met een
Egyptenaar die geen woord engels spreekt.
Vele bussen en veel souvenirsops, dat is de eerste aanblik van de Koningenvallei. Met een
treintje gaan we nog een kilometertje verder ofzo de vallei in. Het wordt met de minuut heter
en dat ondanks dat het toch nog behoorlijk vroeg is. We gaan de tombe van Ramses in.
Prachtige beschilderingen. Hordes toeristen staan voor de ingang een verhaal aan te horen van
hun gids en versperren daarmee de in- en uitgang. Daarna wil Anwar loslopen en dan liefst in
een hoekje in de schaduw blijven zitten. Spelen met zand en steentjes, want dat is hier genoeg.
Als we 'm dragen is dat voor een stukje ook wel Ok. Maar ook wij hebben het wel snel gezien,
dus dat komt goed uit. De vallei is niet bijzonder (zeker als je het gaat vergelijken met bv een
Petra). De bijzonderheid zijn de tombes en de geschiedenis van dit geheel. Het idee dat hier
ooit zoveel koningen begraven zijn en hoe en al zo lang geleden. Ja, van dat idee moet je het
hebben. Maar het blijft nu veel van hetzelfde en erg heet. In een toilet gooi ik een hand water
over Anwar z'n hoofd, waar hij me zeer dankbaar voor is.
Tegen de achterzijde van de bergen van de Koningenvallei is een dorpje geplakt. Vanuit de
taxi probeer ik er een foto van te maken, maar na twee foto’s zegt de camera ‘Out of
memory’. Ik schrik me naar en denk minstens dat alle foto's tot nu toe weg zijn. Het schijnt
echter alleen maar zo te zijn dat het geheugenkaartje vol is. Gelukkig hebben we nog een
reservekaartje bij ons. Voor we de luxortempel gaan bezoeken stopt de taxi bij een bank en
haalt Roland geld, 2 flessen water en een fles sprite op.
Het is wonderbaarlijk om te zien dat het nog niet zo druk is bij de Luxortempel. Maar wat nog
veel wonderbaarlijker is, is natuurlijk de tempel zelf. Voor de ingang verheft de obelisk zich
ter ere van de goden en farao’s als poortwachter 25 meter hoog in de hemel. Er is geen stad in
de wereld die zoveel omvangrijke en geweldige ruinen achtergelaten als Thebe. Deze bovenEgyptische metropool lag aan de rechter Nijloever. In de bloeiperiode van het nieuwe rijk in
de 18e/19e dynastie (1500 jaar voor onze jaartelling) was dit het middelpunt van de wereld,
tevens machtscentrum, hoofdstad van de kunst en handel. De glans van hun tijd en de roem
van hun naam wilden de heersers in de immense bouwwerken uitdrukken. Zo ontstond aan de
oever van de Nijl de 260 meter lange Luxortempel, waaraan de farao’s geslacht na geslacht
bouwden. Ze maakten geweldige pylonen, zuilengalerijen, standbeelden voor goden en
koningen en reliëfbeelden van slachtpartijen en feesten en een steeg van dierkoppige sfinxen.
Pilaren zijn prachtig bewerkt met de mooiste hiëroglyfen. Alles zo feintjes en kunstig. Alles is
even geweldig. Hiëroglyfen betekent 'heilige inkrassingen', en soms lees je het van boven naar
beneden, en soms van links naar rechts. Heel langzaam werden de tekens anders en begonnen
de tekens een klank voor te stellen. Het beeldschrift bestond uit tekeningetjes, die woorden
moesten voorstellen. Een oog betekende bijvoorbeeld: ‘Zien’. De oude Egyptenaren
gebruikten eerst kleitabletten. Later gebruikte ze papyrus om op te schrijven. Papyrus werd
gemaakt van de papyrusplant, die groeit aan de oevers van de Nijl.
De Karnaktempel is onze laatste geplande bezienswaardigheid van vandaag. Het
tempelcomplex is enorm groot. Aan het aan de god Amon gewijde heiligdom van Karnak
hebben vrijwel alle grote farao's bouwwerken toegevoegd. Toch vinden wij dat deze tempel
het karakter van de Luxortempel mist. Erg veel is niet fraai gerestaureerd. Buiken van de
farao's zijn opgevuld met plamuur en dat ze hier nu veel aan restaureren zijn, maakt de aanblik
zeker niet aantrekkelijker (hetgeen bevestigd wordt door de aanwezigheid van hijskranen en
bouwmaterialen). De fraaie palmbomen doen het wel heel mooi in de tempel, dat moet gezegd
Pag. 11
worden. Afijn, we blijven hier dus niet zo lang. Twee flessen water en sprite zijn inmiddels
alweer leeg
De taxichauffeur is bedroefd, omdat er nu echt problemen zijn met zijn taxi. Toch kunnen we
nog instappen, we zullen wel zien hoever we komen. Naast de taxi’s ligt een paard, dat er erg
dood uitziet. Een paard dat voor een karretje wordt gespannen om toeristen te vervoeren. Zie
hier dat dat een zware tol kan eisen voor zo'n beestje. En er rijden er hier wat in Luxor, op
iedere hoek van de straat kom je ze zo'n beetje tegen.
De taxi begeeft het onderweg naar het busstation (vlakbij de luchthaven) een paar keer. Hij
wil meer geld hebben dan de afgesproken E£120 omdat zijn auto kapot is. Iedere keer is het
hetzelfde liedje. Auto kapot of niet, bij aankomst willen ze meer geld zien. We hadden hem
nota bene al iets meer gegeven. Maar als dat niet voldoende is, dan is dat jammer voor hem.
Zijn gedrag verpest het voor hemzelf.
Eenmaal op het busstation worden we een kamertje in geloodst en we krijgen stoelen
aangeboden. Een busticket naar Hurghada is zo geregeld. Ware het niet dat de bus pas om
14:30 vertrekt. Dat betekent zo'n 2 uur wachten. Er is niets te beleven op het busstation en
daarom besluiten we om nog maar even terug te gaan naar Luxor-stad. Een airco Mac met
milk shake is vast wat beter vertoeven dan een stoffig slonzie uitziend busstation. We
charteren een busje en laten ons afzetten in het centrum. Voor het eerst geen geharrewar over
de afgesproken prijs. En dan is het zoeken naar de Mac. Ik dacht dat het vakbij het Luxor
museum was, maar nee dus. Roland heeft hem ergens bij een rotonde gezien. Alleen de vraag
is welke. Dus we nemen maar weer een taxi, die ons ook gelijk weer terug zal brengen naar
het busstation. Een hamburgertje gaat er wel in, we hebben tenslotte nog niets gegeten
vandaag. Milk shake en orange juice en het vochtgehalte is dan ook weer een beetje op peil.
Naar de zin van de taxichauffeur zijn we te lang weggebleven, en enigszins nors brengt hij
ons dan wel naar het busstation. Onderweg is de weg afgezet omdat er een convoi langskomt.
Georganiseerde reizen gaan namelijk onder gewapende militaire escorte. Nu heeft ‘ie er nog
meer de pee in. Zodra we bij de bus aankomen, mogen we gelijk instappen. In het begin vlot
de rit niet erg. We stoppen voor van alles en nog wat, de Super-Jet doet zijn naam zeker geen
eer aan. De bus zit vol met mannen, die stuk voor stuk gekleed zijn in lange gewaden. Het
duurt ruim een uur voordat Anwar slaapt, alhoewel hij verder vandaag nog niets heeft
geslapen. Maar daarna is hij dan ook gelijk 2-3 uur onderzijl. Ondertussen tuffen wij door een
verlaten woestijn.
10.
Douchen en uitrusten in ons All-in resort in Hurghada
Het is al bijna donker als we de resortstrip van Hurghada herkennen. Ik sprint naar de
buschauffeur met de vraag of hij ons af wil zetten bij Hilton Long Beach resort. Hij zet ons
direct af, want we zijn er al voorbij. In een busje moeten we nu een stukje terug. Dus ineens
staan we daar dan langs de weg, inmiddels in het donker. Maar gelukkig komt er gelijk een
busje de bocht om. Hij vraagt 10 euro. Dat is veel te veel, maar ineens willen we 'thuis' zijn.
We worden aangestaard of we een stel zwervers zijn en ik kan me dat nog voorstellen ook.
Anwar is als eerste weer fris en schoon en is blij om al z'n speeltjes weer te zien. Mijn haar
was het meest aan een shampoo toe en ik voel we na een grondige douchebeurt weer helemaal
als nieuw. Dan Roland nog en dan weer op naar het lopend buffet. Echt veel eten we niet, we
verlangen naar ons bed.
Pag. 12
Zo. 22-5-2005
Anwar eet zowaar een eitje, na eerst ook al in de hotelkamer een stuk snijkoek te hebben
gegeten. Heel de dag brengen we aan het zwembad door. In plaats van een lunch eten we een
hotdog die bij het zwembad op een barbeque wordt klaargemaakt. Anwar zit meer dan 2 uur
achter elkaar in het zwembad, zich vermakend met z'n beestjes. Op het randje zetten vanuit
water en er dan weer in laten vallen, of ze op z'n Tom en Jerry plank mee laten varen. Daar
waar een beetje stroming staat laat ‘ie zich meedrijven. 's Avonds eet Anwar eerst weer een
één of andere reep in de hotelkamer. Het is goed dat we van alles wat hebben meegenomen,
want van het all-in eten eet ‘ie echt bijna niets. ’s Avonds eet hij zowaar een paar hapjes soep
mee. Terwijl wij eten, vermaakt hij zich met plakkertjes. Na het eten msn-nen we met Wim en
Margret en pa en ma Woutersen.
Ma. 23-5-2005
Anwar eet 1 reep en als ontbijt een 3/4 sinasappel mee. Het wordt nog wat. Vandaag een halve
strand- en een halve zwembaddag. Het waait hard, zeker aan het begin van de dag en dan is
het water echt te koud. Dus gaan we maar even naar het strand, wat meer uit kleine steentjes
dan uit echt zand bestaat trouwens. Zeker net aan de waterkant. Na een paar uurtjes spelen, 2
repen en 1 fles roosvicee is Anwar moe en slaapt al voordat we van het strand bij het
zwembad zijn. Ruim 3 uur achtereen slaapt hij. Ondertussen lunchen wij op ons gemakje. We
zijn niet de enige ouders die er zo over denken. Veel andere kindertjes zijn ook onder zeil.
Zodra Anwar wakker wordt moet en zal ‘ie het water in. Maar het is echt te koud, hij rilt als
een rietje en als ‘ie eruit komt kruipt ‘ie weg in z’n bambi-handdoek. Er staat nog steeds te
veel wind en dan is het zeker veel te koud als je net uit het water komt. Uiteraard gaan wel
weer keer op keer de beestjes het water in. Uiteindelijk verhuizen we maar naar ons zonnige
terras. Daar kan hij lekker tv kijken en met z'n andere speeltjes spelen, terwijl wij nog
genieten van de laatste zonnestralen.
Di. 24-5-2005
We houden onze kamer een halve dag langer aan, zodat we dan toch nog echt bijna een hele
vakantiedag hebben. We worden pas om 6 uur in de namiddag opgehaald. Weer lekker niets
doen langs het zwembad, waarvan het water nu ietsje warmer lijkt. Anwar speelt ook weer
even in Kidz Paradise, nu binnen. Het lijkt wel een peuterschooltje, waar hij zich prima
vermaakt.
Op de luchthaven van Hurghada gaat alles er nogal chaotisch aan toe. Het is een wonder als je
je spullen weer terug vindt bij de scanner en de man die spullen op de band legt wil nog geld
hebben ook. We hebben 2 uur vertraging. Dat begint al goed. In plaats van 20:45 staat de
vetrektijd nu op 22:45 uur. We eten een pizzaatje en lopen wat langs souvenirtoko’s, waar ze
er hier velen van hebben. We worden moe en krijgen het koud (ook hier staat de airco weer te
koud). Wel krijgen we nog een overlevingspakketje van Transavia, dat is nu wel weer netjes.
Bij de scanner bij de gate wordt werkelijk van alles uit de handbagage gevist; van schaartje tot
zakmes. Anwar slaapt de hele vlucht. We landen om 02:45 en om 03:10 uur zijn we onderweg
naar de bagageband. Het zit er weer op. We zijn uitgerust en toch hebben we heel wat
indrukken van Egypte opgedaan. Het was weer geslaagd …
Pag. 13