Bloemen op het graf

Bloemen op het graf
Sarah draait onrustig met haar hiel een kuiltje in het grind. De
druilerige regen maakt het kerkhof nog triester.
Uit haar ooghoeken ziet ze hoe mama een bloemstuk neerlegt
op opa’s graf. Stil kijken ze naar de zerk.
Sarah heeft hem niet gekend.
Ietwat onzeker gluurt ze naar de foto: een man kijkt haar
glimlachend aan. Hij heeft dezelfde glanzende ogen als mama,
ziet Sarah plots. Verwonderd vraagt het meisje zich af waarom
ze zo afwezig lijkt. Waar zou ze nu aan denken?
Sarah voelt zich niet op haar gemak op het kerkhof. Toch keren
veel mensen er ieder jaar weer terug, weet ze. Onlangs hadden
ze het er nog over op school, zij en haar vriendjes.
,,Gaan jullie ook naar het kerkhof?” vroeg Marijke.
,,Het kerkhof... Akelig!” huiverde Tim.
,,Ach welnee,” vond Marijke, ,,da’s toch gewoon even goeiedag
zeggen bij mensen die je vroeger kende?”
Tim lachte haar uit: ,,Pff, mensen die je vroeger kende! Ouwe
mensen die dood zijn, bedoel je zeker...”
,,Dat mag je niet zeggen, Tim, dat is niet aardig, hoor. . .“
protesteerde Sarah.
Tim keek haar smalend aan: ,,Ach wat, weet je wat mijn oom
zegt?” Treiterend draaide hij om de meisjes heen.
,,Nou, zeg het dan!” vroeg Marijke nieuwsgierig.
,,Mijn oom zegt dat Allerheiligen en zo alleen maar goed is voor
bloemenhandelaars.
Die verdienen er tenminste nog iets aan..."