Authenticiteit `12 points`

Authenticiteit ’12 points’
Hoe sneller de auto kan rijden hoe groter het belang is van de zichtbaarheid!
Een auto kan inderdaad alle technische snufjes aan boord hebben, als hij niet goed
uitgerust is met achteruitkijkspiegels, of met sterke koplampen dan is er een probleem.
Ook wie in een ‘proces’ van identiteit betrokken is wordt uitgenodigd om
achteruitkijkspiegels en koplampen in ‘ere’ te houden.
Zien wat er achter ons gebeurt is belangrijk, maar ook de blik op de toekomst is nodig.
En tegelijkertijd weten wanneer je voor een stoplicht staat, én zien wanneer het terug
groen wordt.
Toevalligerwijze mochten we van op de tweede lijn mee genieten van de toch wel zeer
goede resultaten van Tom Dice tijdens het Eurovisiesongfestival.
En het is toch goed om daarbij de vraag te stellen hoe komt het dat een goed, maar héél
eenvoudig liedje, zonder énige show zo hoog scoort binnen dit televisiegebeuren.
Laat ons maar meteen zeggen dat hij zijn liedje heeft neergezet, met een zeer hoge
professionaliteit.
Hij werd daarin ook omringd door twee sterke ploegen die van VRT en die van de
platenmaatschappij Sonic Angel.
Het succes van deze combinatie is echter ook te danken aan de grote authenticiteit
waarmee het liedje gepresenteerd werd.
Vooreerst bleef men sterk bij de essentie. Me and my Guitar. Dat was de boodschap en
die boodschap was zichtbaar, hoorbaar en voelbaar. Alle bijkomstige elementen waren
weggehaald uit het plaatje.
Daarbij werd het liedje ook op een kwetsbare manier gebracht. Wie het liedje kent weet
ook dat het eerste deeltje een stuk kwetsbaarheid in zich houdt.
Ten slotte: noch de zanger noch de omgeving gaven zich over aan ‘peptalk’ of ‘good
news show’-achtige communicatie.
Men bleef gewoon zichzelf. En met de voeten op de grond. Trouw aan de boodschap ‘Me
and my Guitar’. ‘De finale halen dat was ons doel’ ‘De hoeveelste in de finale daar lagen
we niet wakker van!’ vertelde Tom. Eén keer in de finale ging het om de muziek, niet om
de plaats. Géén angstvallig en pietluttig terugvallen op het gerepeteerde. Neen midden in
de finale er onvoorzien tussen brengen ‘Come on Oslo’… Mooi zingen wat we doen en
doen wat we zingen…
Deze authenticiteit heeft hem mede dankzij zijn vakbekwaamheid hoge punten gebracht.
Binnen dit bestek is de hulde aan Tom uiteraard niet de bedoeling.
Wel durven we ‘zien’ en onze koplampen doen schijnen op de jeugdcultuur van vandaag.
Daarin staat authenticiteit als zeer hoog aangeschreven. En dat is wel echt goed nieuws
tussen de pessimistische berichten over jongeren.
We ontmoetten in Oslo een jonge generatie, die ofschoon in competitieverband aandacht
had voor andere landen, en ook voor andere landen kon supporteren.
Tussen al het negatieve nieuws over het Europese beleid, zien we misschien iets te
weinig dat er dingen zijn die ons ook verbinden. Het oude en misschien wat versleten
Eurovisiesongfestival-model heb ik toch leren waarderen als een verbindend element
over landsgrenzen en culturen heen.
Wat heeft dàt nu met een proces als identiteit te maken? Ik sta er vandaag nog een
beetje vreemd op te kijken, maar in wat bovenstaat vind ik elementen voor een goede
handleiding van een identiteitsproces: authenticiteit, kwetsbaarheid, verbindende kracht,
supporter zijn van de andere, deskundigheid, het onvoorziene zijn plaats geven, wars
van peptalk en goednieuwsshow, kernachtig bij de essentie blijven, zingen wat we doen
en doen wat we zingen…
Hoe ook gewone mensen warm lopen voor een authentiek identiteitsverhaal.