Mijn blije gozer had het leven lief

DINSDAG 3 JANUARI 2017
8
Fietsen voor de Stichting Stop Hersenkanker Nu
Regionaal
Gezondheid
Jacqueline Roest
EEMNES Q Eemnessers Gerard Bisschop en Dick Wingelaar, beiden 66
jaar, brengen dit voorjaar een eerbetoon aan Emiel Bisschop. De zoon
van Gerard overleed afgelopen 8 juli
op 39-jarige leeftijd aan de gevolgen
van hersenkanker.
De twee fietsen naar L’Escala in
Noord-Spanje om geld op te halen
voor de Stichting Stop Hersenkan-
ker Nu.
Hun beider gezinnen bezochten deze plek wel twintig keer. „Altijd
stonden we bij Lyon in de file en
grapten dan dat we het jaar erop op
de fiets zouden gaan. Nu gaan we
dat écht doen. Kort na het overlijden
van Emiel hebben we een datum geprikt. Wij zijn maatjes. Daarom doe
ik dit ook”, zegt Wingelaar.
De opbrengst van de 1700 kilometer
lange tocht, die 22 mei start, gaat ge-
heel naar neuroloog Tom Snijders
en internist/oncoloog Filip De Vos
van het UMC in Utrecht. Zij willen
het geld gebruiken voor wetenschappelijk onderzoek naar het gebruik van medicijnen en het effectief maken van mri’s bij hersenkanker.
Voor bedrijven zijn er sponsorpakketten (vanaf 125 euro)samengesteld. „Maar elke euro is welkom”,
zeggen Gerard en Dick. Zij beloven
Gerard Bisschop fietst in mei met zijn vriend Dick Wingelaar voor de Stichting Stop Hersenkanker Nu naar Noord-Spanje.
dat al het geld naar de stichting
gaat. „Dit is de eerste strijkstok waar
werkelijk niets aan blijft hangen.
Wij betalen zelf de reis en het verblijf. Voor onszelf, maar ook voor
onze bezemwagen”, benadrukt
Wingelaar. Hij kende Emiel door en
door. „Emiel vierde het leven. Echt
een knokker, die nooit is gaan somberen.”
Meer informatie op: www.stophersenkankernu.nl.
FOTO STUDIO KASTERMANS/LEON DAKKUS
Gerard Bisschop (66) uit Eemnes nam in 2016 afscheid van zijn zoon
’Mijn blije gozer had het leven lief’
Jacqueline Roest
[email protected]
Eemnes Q Gerard Bisschop (66) uit
Eemnes verloor op 8 juli 2016 zijn
zoon Emiel aan hersenkanker. De
tumor, groter dan een tennisbal links frontaal - zette de vader anders in het leven. „Ik werkte zeventig uur per week, had geen tijd om
op vakantie te gaan, maar dan
wordt je blije gozer ziek. Een man
die op het punt stond om voor de
tweede keer vader te worden.”
Emiel was 34 jaar oud toen hij ziek
werd. Zijn echtgenote Cindy twee
jaar jonger, en hoogzwanger. Hun
zoontje Koen was nog maar drie.
Kort na de diagnose werd Tijn (nu
vijf) geboren. „Hij heeft zijn vader
nooit anders gekend dan met een
snee op z’n hoofd”, zegt Gerard.
Clusterhoofdpijn
Gerards zoon had veel hoofdpijn,
heel veel hoofdpijn toen hij besloot
naar de huisarts te gaan. „Ook zijn
zicht veranderde. De huisarts
stuurde hem door naar de opticien
en die weer naar de neuroloog.
Clusterhoofdpijn was zijn idee.”
Maar vader Gerard vertrouwde het
niet, dramde door en wist de arts te
overtuigen van de noodzaak van de
verwijzing. „Twee weken later
zaten we in het UMC en bleek
Emiel een hersentumor te hebben.” Twee operaties, chemo’s, zes
weken bestraling en mri’s volgden.
Emiel moest zijn levensverwachting fors naar beneden bijstellen.
„Van de 1200 mensen die jaarlijks
dezelfde diagnose krijgen, gaan er
duizend binnen een jaar dood.
Emiel overleefde dat eerste jaar en
zei: ’Zie je wel, ik heb altijd mazzel’.”
Emiel”, glimlacht Gerard.
„Hij heeft alles aangepakt om er zo
lang mogelijk bij te blijven. Hij
had het leven lief. Vond zichzelf
een doorsnee jongen, maar was dat
zeker niet. Emiel is ook blijven
werken (’thuis ga ik zitten verdrieten’) en leverde nog altijd een bijdrage aan het bedrijfsresultaat. Hij
flikte dat gewoon.”
Gerard en Emiel waren twee handen op één buik. Ze konden lezen
en schrijven met elkaar. Werkten
samen een bucketlist af en kwamen
daardoor onder andere terecht op
de Zaanse Schans en in de Nieuwe
Kerk in Delft. „’Wat is dit mooi dat
we dit meemaken, hè pa?’, zei hij
dan.”
Stemmen
Vader Gerard ging mee met elk
ziekenhuisbezoek. Gerard: „Dat
was quality time, dat wil je niet
weten. Juist omdat Emiel er zoveel
van maakte. Zat ook te dollen over
de ziekte.” Niet iedereen begreep
dat de twee de ellende, die de kanker met zich meebracht, relativeerden met cynische humor.
„’Nou, hoor ik ook nog stemmen
in mijn hoofd’ zei Emiel op een
Dementie
Emiel Bisschop.
dag toen we in de wachtkamer van
de neuroloog zaten te wachten
terwijl hij onder een televisie zat
die plots geluid produceerde. De
gespannen sfeer in de wachtkamer
was direct ontdooid. Dat kon
Emiel is uiteindelijk vijf jaar ziek
geweest. Een half jaar voor zijn
overlijden gaf Emiel een afscheidsfeest met meer dan honderd mensen, waarvan hij het bruisende
middelpunt was. Toen was zijn
koppie nog goed en had zijn leven
nog kwaliteit. Kort daarna veranderde dat. „Het laatste half jaar
takelde hij af en de laatste acht
weken begon hij kenmerken van
dementie te vertonen en kreeg hij
zware epileptische aanvallen.”
Voor met name zijn zoontjes heeft
Emiel een belangrijk filmdocument nagelaten. Op initiatief van
de familie werd hij door freelance
journalist Frénk van der Linden
(58) geïnterviewd in een setting
(BMW-garage, favoriete auto) die
zoveel voor hem betekende. „Emiel
was op afstand de leukste man die
ik gekend heb, wat een vrolijkerd”,
besluit Gerard, die op 2 december
jongstleden de Stichting Stop
Hersenkanker Nu heeft opgericht.
Fietstocht
Samen met zijn vriend Dick fietste
hij in mei naar hun favoriete vakantieplekje in Spanje.
Als eerbetoon aan Emiel en om zijn
behandeld artsen financieel te
ondersteunen, zodat zij verder
kunnen met hun wetenschappelijk
onderzoek naar het efficiënter
maken van mri’s en de studie naar
het gebruik van medicijnen bij
hersenkanker. ,,Zij hebben zo
verschrikkelijk hun best gedaan
om Emiel overeind te houden.’’