U wordt verzocht uw ervaringen over de volgende aspecten van uw

Verslag van stage en onderzoek in Rajapalayam (Zuid-India)
Duur: 29 mei 2006-2 augustus 2006
Het studie- en/of stageprogramma
Al vrij snel wisten we dat we voor onze keuzevakken naar het buitenland wilden.
Aangezien het organiseren van een stage in het buitenland veel tijd in beslag neemt,
besloten we dit in de keuzeruimte aan het aan het eind van het derde jaar te doen. Omdat
we geen gebruik maakten van een reeds bestaand stage programma, moest er veel zelf
geregeld worden.
Snel werd duidelijk dat we een stage buiten Europa wilden doen, mede doordat we via
connecties een arts in India kenden. Met hem hebben we als eerste contact gezocht om te
kijken of hij ons in die periode kon ontvangen in zijn ziekenhuis. Daarna zijn we naar
Sonja Groen (toenmalig buitenland coördinator) geweest om te kijken wat er geregeld
moest worden qua papieren voor de universiteit en hoe en welke beurzen we aan konden
vragen. Zij raadde ons aan om naast een meeloopstage ook een klein onderzoek te doen,
om zo onze stage net iets extra’s mee te geven. Dit vonden wij een erg leuk idee en we
zijn met Dr. Gopalakrishnan gaan overleggen welke ziektebeelden het meeste voorkomen
in zijn ziekenhuis en welk onderwerp zijn interesse had. Hieruit kwam naar voren dat hij
veel sectio’s deed en veel patiënten met nierstenen en tuberculose (TBC) zag.
De TBC als onderwerp van ons onderzoek sprak ons het meeste aan en daaropvolgend
hebben wij contact gelegd met de afdeling Infectieziekten in het LUMC. Ze waren erg
enthousiast over onze plannen en al snel konden we langskomen. De afdeling
Infectieziekten was reeds bezig met een onderzoek naar een nieuwe methode voor de
diagnostiek van TBC, namelijk de Quantiferon-TB Gold test. Aangezien met de
Quantiferon-TB Gold test nog vrijwel geen onderzoek in endemisch gebied gedaan is en
India een land is waar TBC nog veel voorkomt, was het interessant om juist dit
onderzoek daar uit te voeren. Het moeilijke met de diagnostiek van TBC in India is dat de
meeste mensen BCG gevaccineerd zijn, waardoor een Mantoux-test weinig sensitief is.
Op dit moment wordt er in India getest d.m.v. een sputumtest. Hiermee kan alleen de
open pulmonaire-TBC aangetoond worden en de extra-pulmonaire gevallen niet.
Vervolgens hebben we ons idee voor de keuzevakken ter goedkeuring aan de
examencommissie voorgelegd. Zij vonden het klinken als een goed voorbereide stage en
vanaf dat moment zijn wij begonnen met het aanvragen van beurzen.
Het aanvragen van beurzen nam toch meer tijd in beslag dan gedacht. Dit kwam
voornamelijk door alle papieren en ondertekende verklaringen die nodig waren om een
beurs aan te kunnen vragen. Hierbij werden we regelmatig van het kastje naar de muur
gestuurd, aangezien men vrij huiverig is om iets te ondertekenen. Door deze vertraging
waren bij een aantal beurzen de uiterste inschrijfdata reeds verstreken. Dus begin hier
echt op tijd mee!
Uiteindelijk hadden we alles geregeld en op 29 mei 2006 was het dan zo ver: we
vertrokken richting India. Na een lange reis met vliegtuig, trein en bus kwamen we aan in
Rajapalayam in het Sarojini Surgical Nursing Home van Dr. Gopalakrishnan. Het
Sarojini Surgical Nursing Home is een modern privé ziekenhuis dat door Dr.
Gopalakrishnan (algemeen chirurg) en zijn vrouw gerund wordt. We waren verrast door
de moderne apparatuur waarover hij beschikte zoals een echo, een röntgenapparaat en
apparatuur voor het doen van laparoscopische operaties.
De dag in het ziekenhuis begon om een uur of elf met het spreekuur dat meestal tot een
uur of 4 duurde. Op het spreekuur kwam een heel scala aan ziektebeelden voorbij: TBC,
Diabetes type I en II met alle complicaties (patiënten daar waren vaak slecht/niet
ingesteld), viral fever, cysten, indrukwekkende abcessen, nierstenen, luchtweginfecties,
costochondritis etc.
De patiënten namen vaak de hele familie mee de spreekkamer in, met als resultaat dat er
soms wel 20 mensen in de spreekkamer stonden. Heel anders dan in Nederland, krijgen
de patiënten daar veel vaker een injectie. Dit komt omdat men weinig therapietrouw is.
De lage therapietrouw zagen we veel bij de behandeling van TBC patiënten. Deze
behandeling duurt 6 maanden, maar zelden zagen we patiënten die de behandeling geheel
hadden afgemaakt. Ze stopten vaak voortijdig omdat ze geen klachten meer hadden en ze
dus het geld beter konden besteden aan iets anders dan medicijnen. Na een tijd kwamen
ze dan weer terug, omdat de TBC was teruggekomen. Op deze manier ontstaat er al snel
resistentie.
Het kwam echter ook voor dat de patiënt pas de spreekkamer wilde verlaten als deze een
injectie had gehad, ook al was dit niet nodig. Een beetje vitamine B12 kon dan echt
wonderen verrichten.
Tijdens het spreekuur werd bloed afgenomen bij de patiënten die geschikt waren voor ons
onderzoek. Na het spreekuur waren we bezig met het verwerken van onze bloedsamples.
Na het avondeten kwamen we vaak weer in het ziekenhuis terug om operaties bij te
wonen. Dr. Gopalakrishnan deed verschillende operaties: hernia inguinales, varicocèle,
hydrocèle, breast mouse, hemicolectomie, thyreoidectomie, hysterectomie, keizersnedes,
tonsillectomie, fistels, hemorroïden, laparoscopische sterilisatie, cholecystectomie en
appendectomie.
Het kwam ook wel voor dat er patiënten waren die Dr. Gopalakrishnan zelf niet kon
opereren, omdat hij daarvoor niet was opgeleid. Zo hebben we bijvoorbeeld een keer een
operatie voor een blaassteen gezien. De uroloog die de operatie uitvoerde kwam uit
Madurai (een grote plaats op 1 uur afstand rijden met de auto), om in het ziekenhuis van
Dr. Gopalakrishnan te opereren. Dit werd gedaan omdat alle patiënten die in het
ziekenhuis worden opgenomen wel medische hulp krijgen vanuit het ziekenhuis, maar
voor eten, schone kleren en schoon beddengoed afhankelijk zijn van de familie. Voor de
patiënt en de familie is het goedkoper en praktischer als de patiënt in het ziekenhuis in
dezelfde stad ligt opgenomen en niet in een ziekenhuis op 140 km afstand.
Taal
In India worden verschillende talen gesproken, maar de enige officiële federale taal is het
Hindi. De provincie in Zuid-India waar wij zaten, Tamil Nadu, werd Tamil gesproken.
De communicatie met Dr. Gopalakrishnan verliep altijd in het Engels en was dus geen
probleem. Het merendeel van de patiënten sprak echter alleen Tamil. In de loop der tijd
wisten we ons genoeg Tamil eigen te maken om de klachten van de patiënten te
begrijpen.
Financiën en randvoorwaarden
De grootste kostenposten van onze stage waren het onderzoek en het vliegticket. Het
onderzoek werd volledig bekostigd door het LUMC. Het vliegticket en het verblijf daar
waren voor eigen rekening. Dit konden we echter voor een deel compenseren met de
Lustra beurs en de OV-vergoeding.
Huisvesting
Van te voren hadden wij ons niet zo druk gemaakt over de huisvesting daar. We zouden
terplekke kijken wat de mogelijkheden zouden zijn. Bij aankomst bleek Dr.
Gopalakrishnan al huisvesting voor ons te hebben geregeld. We hadden een kamer met
badkamer op 5 minuten loopafstand van het ziekenhuis.
Cultuur
Als je in India over straat loopt, struikel je ongeveer over de hindoeïstische tempels die
op werkelijk iedere hoek van de straat staan. Het is erg leuk om een tempel in te gaan. In
de tempel worden vaak vele verschillende rituelen uitgevoerd. Het Hindoeïsme is in India
verreweg de godsdienst met de meeste aanhangers. De andere twee grote godsdiensten
zijn het Christendom en de Islam. In het algemeen leven deze verschillende geloven heel
goed naast elkaar samen in Zuid-India.
Waar India bekend om staat is de zijde. De schitterend gekleurde, vaak ook dure stoffen
worden daar onder andere gebruikt voor de trouwsari’s van de rijke vrouwen. Vaak zijn
deze versierd met schitterende met gouddraad ingeweven patronen.
Wat ook opvalt is dat veel vrouwen in Zuid-India grote gouden oorbellen en kettingen
dragen. Ze vonden het dan ook erg vreemd dat een van ons twee noch oorbellen had noch
een ketting droeg. De oorbellen die ze dragen zijn vaak tot in de kleinste details bewerkt.
Later hoorden we dat in India alle kleine babytjes, zowel jongetjes als meisjes, van 1 jaar
oud gaatjes krijgen. Deze worden er bij jongetjes na 1 week weer uitgehaald, maar
blijven bij meisjes de rest van hun leven zitten.
Verder is er in India zoveel te zien dat anders is dan in Europa dat je er zelf naartoe moet
om het te zien, te ruiken en te horen en mee te maken.
Vrije tijd en reizen
Dr Gopalakrishnan werkte, net zoals de meeste Indiërs, zeven dagen per week, waardoor
er normaal gesproken weinig vrije tijd overbleef. Wij wilden tijdens ons verblijf in India
graag wat meer van het land zien en besloten dan ook om de zaterdag en zondag vrij te
houden voor weekend-uitstapjes. We hebben in de weekenden verschillende plaatsen in
India bezocht, wat geen probleem is met een landkaart en de Lonely Planet.
Aangezien we geen auto tot onze beschikking hadden, reisden we altijd per bus. Dit was
een prima vervoersmiddel; we hoefden zelden te wachten op de juiste bus, het was veilig
en ook nog eens erg goedkoop (zo´n 20 eurocent voor een uur met de bus). Het enige
nadeel is dat de bussen vaak al enige jaren meegaan en de bus vaak niet meer dan veertig
kilometer per uur over de hobbelige wegen kan rijden. Hierdoor begonnen we onze reis
in het weekend vaak al in de vroege ochtend om een uur of 5 à 6 om aan het eind van de
ochtend op de plaats van bestemming te arriveren.
Twee keer hebben we gebruik gemaakt van de trein. Vooral voor de lange afstanden is dit
een erg prettig en snel vervoersmiddel, maar vergeet niet te reserveren! Er kan gekozen
worden voor verschillende klassen, afhankelijk van het geld dat je te besteden hebt. Wij
hebben altijd in het airco-compartiment gezeten en betaalden dan zo´n zeven euro voor ±
acht uur met de trein. Indien je met een nachttrein reist, kan ook voor een compartiment
met bedden gekozen worden.
Tot besluit
Al met al hebben we een schitterende tijd in India gehad. In het begin moesten we nogal
wennen aan de temperatuur, de taal, het eten, het chaotische verkeer de rotzooi op straat
en de vele gebruiken die de Indiërs hebben.
We hebben genoten van de leuke contacten die we hebben opgedaan, de schitterende
natuur en cultuur die we hebben gezien.
In het ziekenhuis hebben we dankzij Dr. Gopalakrishnan heel erg veel geleerd op gebied
van de Geneeskunde en daarnaast de geweldige ervaring die we hebben op gedaan met
het doen van onderzoek in een niet Westers land. Dit onderzoek zullen we voortzetten
zodra we weer terug zijn in Nederland.
Het is al met al een periode uit onze studietijd die we niet snel zullen vergeten!