20. mozes bij de farao - Documentatiecentrum Urk

20. MOZES BIJ DE FARAO
Nou mos Mozes wier terogge nor
Egypte. Dat was een lange reaze.
Maar wie kwam em ongerweg
tegemoet loopen?....... Iene, die een
ouwe man ‘e worren was, net as
Mozes zellef. Maar Mozes kinde
em nog wel! Et was Aäron, z’n
bruur. God ad tugen Aäron ‘e zegd,
dat ij Mozes tegemoet mos loopen.
Mozes was bleede toe ij Aäron zag.
IJ gaf em een poes in vertelde em
alles, wat de Eere ‘e zegd ad bij die
braandende braamenstruik.
Mit z’n twien gingen ze nor Egypte.
Ze gingen eerst nor et vollek Israël
in zeenen, dat de Eere nou zou
ellepen. Nou zouwen ze gauw
maggen vereuzen nor et nor dat
mooie laand, dat de Eere beloofd ad.
In de minsen wazzen zoo bleede!....
Ze zeenen: “Nou is et gauw gebeurt
mit dat zwaore warrek in dan
kreegen we ok gien klappen maar.”
In ze dankten God.
Toe gingen Mozes in Aäron nor de
kooning, de Farao. De Farao
woende in een groot peleis.
IJ zat op een gouwen troon in een
iele mooie zaol in ij kiek arreg
groos. In een bult knechsen stingen
om em eene. Maar Mozes in Aäron
wazzen niet bange.
Want ze wisten, dat God vor erlui
zurregen zou. Ze gingen vor de
kooning stoon in zeenen: “ Dit zegt
de Eere: Lot men vollek goon eut
Egypte.”
De kooning kiek kwaod. IJ zeen:
“Nee oor, dat doen ik niet.
Et vollek Israël blift ier.
Et moet vor mij warreken.”
“Maar de Eere et et zellef ‘e zegd”
zeenen Mozes in Aäron.
“In jie moeten ok nor de Eere
leusteren.”
In toe worde die kooning nog
kwaojer.
IJ skreawde: “Ik kin die Eere niet in
ik wil niet nor em leusteren! Ik eaw
niks mit julies God te maaken.
Ik bin de baos oover et vollek in ik
zal et bleeven ok. In nou zal ik et
vollek nog arder lotten warreken.
In as ze et warrek niet of eawen, dan
kreegen ze nog maar klappen!
Goon julie maar vort, Mozes in
Aäron, goon ok maar an et warrek!”
Daor gingen ze toe.
Arreg verdrietig.
Nou was alles nog vuul arreger ‘e
worren. As Mozes toe et vollek ad
moeten ellepen, dan was et nooit eut
Egypte ‘e keumen!
Maar Mozes oefde et niet te doen.
God ding et zellef.
IJ zurregde, dat die grooze kooning
toch nor Em leusteren mos.
IJ strafte em, omdat ij niet leusteren
wou. Tien zwaore straffen stuurde
God, vor die kooning in vor z’n
laand.
Eerst is al et waoter in Egypte in
bloed verangerd. Toe adden de
minsen niks maar te drinken.
Toe kwammen er opiens een ielebult
kikkers, wel oenderduuzendmiljoen.
Die wupten de euzen in in kwammen
ooveral: in de kaamers, in et eeten,
in et bedde, de minsen adden
narreges rust.
Toe worde de kooning toch wel een
bietjen bange!
IJ liet Mozes in Aäron koemen in
zeen: “ Ik zal et vollek Israël wel
lotten goon, maar aol dan eerst die
vieze kikkers weg.”
Mozes was bleede. IJ bad tot de
Eere, in alle kikkers gingen dood.
De straffe was vuurbij.
Maar toe was de kooning ok niet
bange maar. IJ zeen: “Ik eaw et wel
beloofd, dat ik et vollek Israël zou
lotten goon, maar ik doen et toch
niet! Et iele vollek zal ier bleeven.”
In daoromme kwam er een nije
straffe. Et stof verangerde in
moggen. Die stakken de minsen in
de kooning net zoo goed.
Toe kwammen er ok nog
steekmoggen bij in groote
zwarremen. Die stakken nog vuul
arreger in de minsen wisten niet,
waor ze kreupen mozzen.
In toe ding de kooning wier zoo vals.
IJ beloofde, dat ij et vollek zou lotten
goon, maar toe de straffe vuurbij
was, ding ij et wier niet.
Toe worde et oe langer oe arreger in
dat was z’n eagen skuld. Alle dieren
worden ziek in Egypte. De koenen
in de skaapen gingen dood. Maar
de dieren van et vollek Israël blieven
allemaol gezoend.
Ok de minsen in Egypte worden
ziek. Ze kriegen groote zweeren op
erluiers leef, die arreg zaar dingen.
In toe begon et te aagelen.
Aagelstienen zoo dikke as de minsen
nog nooit ‘e zien adden, vullen eut
de eemel in sloegen alles kepot.
Et kooren worde plat ‘e sloegen.
De blaoders skeurden van de
boomen. De bloemen knakten neer.
In de minsen die beuten wazen
worden dood ‘e koegeld duur de
aagelstienen.
In nog wou de kooning niet
leusteren.In daoromme worde et nòg
arreger.
Er kwammen sprinkoonen.
Die kwammen anvliegen bij
zwarremen, bij wolleken.
Er worde er donker van, zoovuul
sprinkoonen wazzen er in de locht.
In toe lieten ze erlui allemaol vallen
op et laand in ze atten alles op, de
blaodjes, de bloemen in al et gres.
Et laand worde ielemaol kaol ‘e
vrieten. Maar nòg leusterde de
kooning niet.
Toe worde et opiens donker, arreg
donker. Je konnen gien aand vor de
oogen zien. Et was midden op de
dag, maar de zunne skien niet maar
in et liek wel, of et nacht was.
Drie daagen lank duurde die
deusternis.
De minsen zatten bange bij enkanger
in eus in durrefden niet nor beuten.
In de kooning zat bange in z’n
peleis. Maar geoorzaam doen wat
de Eere tugen em zeen, dat wou ij
nog niet.
Maar op een keer zou ij wel moeten
leusteren. De Eere lot niet mit Em
spotten.
Toe kwam de leste straffe.
In die was de allerarregste.
Et was op een aaved. En de minsen
in Egypte gingen allemaol op ‘n
bedde. Die wisten niet wat er
gebeuren ging.
Maar bij et vollek Israël ging gien
iene op ’n bedde. Daor trokken de
minsen juust erluiers goed an!
In alles wat ze mie wouwen niemen
op reaze, pakten ze in. Ze stingen
klaor om op reaze te goon.
Dat mos. Dat ad God tugen Mozes
‘e zegd. In disse nacht zou et vollek
goon vereuzen nor et mooie laand
Kanaän, ad God ‘e zegd.
Mar nou mozzen ze eerst nog
allemaol eeten. De moeder in ellek
eus ad koeken ´e bakt. In de vader
in ellek eus ad een bukkien ´e slacht.
Die koeken in dat bukkien
kwammen nou op de taafel.
Et liek wel een fiest!
In et wàs ok een fiest.
Want in disse nacht zouwen ze vrij
worren. Et fiest van de bevrijding
vierden ze. Maar wat ding de vader
nou? IJ nam et bloed van dat
bukkien in ging er mie nor beuten.
In nou striek ij dat bloed an de
kaanten van de duur, an de
linkerkaant in an de rechterkaant in
an de boovenkaant ok een bietjen.
Alle vaders dingen dat.
Alle duuren bij et vollek Israël
worden rood van et bloed.
Toe gingen de duuren dicht.
Et worde nacht.
In in die nacht kwam de leste straffe.
Toe is er wat arregs gebeurd.
Er kwam een ingel eut de eemel.
IJ ging duur alle straoten. IJ kwam
in alle euzen. In ooveral waor ij
kwam, daor ging de oudste zuun
dood. Die lag zoomaar dood in z’n
bedde. Die ingel kwam om ok in et
peleis van de kooning in bij alle
Egyptenaoren.
Die ingel kwam ok bij de euzen van
et vollek Israël.
In die euzen wazzen maar zoo klean,
de ingel kon er makkelijk
inkoemen!......
Maar de ingel ding dat niet!
Want as ij bij een duur kwam in et
bloed zag, dan ging de ingel vuurbij.
Dat ad God tugen em ‘e zegd: waor
ij bloed zag op een duur, daor mog ij
niet in koemen.
Et bloed ad Israël ‘e redded.
De ingel ging terogge nor de eemel.
IJ ad z’n warrek ‘e doon.
In et vollek Israël vierde fiest.
Et fiest van de bevrijding.
Maar de Egyptenaoren….
Die vierden gien fiest!
Die mozzen arreg kreeten, want in
ellek eus was er iene dood.
In ze wisten wel oe of dat kwam….
Ze wisten dat et erluiers eagen skuld
was in de skuld van erluiers
kooning!
Ze worden arreg bange! In de
Kooning worde ok arreg bange.
Want z’n oudste zuun was
ok dood. IJ skreawde: “Lot dat
vollek vortgoon….!”
In de Egyptenaoren kwammen
anloopen in gavven de Israëllieten
allemaol mooie dingen van goud en
van zullever.
“Ier,” zeenen ze, “dat mag je
allemaol eawen, as je maar gauw
vortgoon!”
In toe et ochted worde, is et vollek
Israël op reaze ‘e goon. Mit erluiers
kiengeren in koenen in erluiers
skaapen in mit alle mooie dingen die
ze ‘e kriegen adden.
In ze wazzen zoo bleede, zoo bleede
allemaol!......
Want nou gingen ze eandelijk
vereuzen nor et mooie laand
Kanaän!