Margriet Matthijsse: `Ik wil vooral nog heel veel leren`

Margriet Matthijsse: ‘Ik wil vooral
nog heel veel leren’
Ze had het écht helemaal gehad met het zeilen. Nadat
Margriet Matthijsse bij de Spelen van Athene diep teleurgesteld haar
laatste toernooi afsloot, stapte ze nooit meer in een wedstrijdboot.
Daarna begon de zoektocht naar wat ze ná een topsportcarrière van
tien jaar wil doen in haar leven. ‘Daar had ik me tot dan toe helemaal
niet mee beziggehouden. Voor mij stond alles in het teken van de
gouden medaille bij de OS in het zeilen.’
65
binnenwerk_gouddewerkvloer(3B).indd 65
28-04-2008 09:27:43
Goud op de werkvloer - Kansen voor topsporters en werkgevers op de arbeidsmarkt
Kom bij Matthijsse niet aan met de waarderende opmerking dat ze toch zulke prachtige
prestaties heeft geleverd: twee zilveren medailles bij Olympische Spelen (Atlanta en Sydney)
en vele medailles bij WK’s en EK’s. Nee, zo kijkt ze er zelf niet op terug. Het goud ontbreekt,
terwijl ze er nog altijd vast van overtuigd is dat de hoogste eer op Olympisch niveau voor het
grijpen heeft gelegen. Alleen sporters die haar passie delen, begrijpen hoe frustrerend dat is.
‘Ik had een grote droom, maar moest mijn carrière in Athene teleurstellend afsluiten. Bovendien had ik het op dat moment al helemaal niet meer naar mijn zin in die boot. Die missie is
mislukt en dat geeft nog steeds een rot gevoel. Als mensen me eigenwijs vinden, kan ik alleen
maar denken: de beste stuurlui staan aan wal.’
Terwijl het zeilen aanvankelijk niet meer dan een hobby was, zo vertelt ze. Een liefhebberij
die een beetje uit de hand is gelopen. ‘Mijn ouders waren er beiden gek op. Dat betekende
dat mijn zus en ik alle weekenden en alle vakanties op het water waren te vinden. Mijn ouders ontdekten dat er voor jonge kinderen wedstrijdjes waren in de Optimist-klasse. Ik kon in
Nederland goed meekomen. Als kind ga je dan dromen over wat er misschien mogelijk is.’
Die droom was zo sterk dat ze er in de loop der tijd steeds meer voor opzij wilde zetten.
‘Ik heb de middelbare school afgemaakt; dat kon nog nét. Maar ik had geen idee wat ik verder
wilde doen aan opleidingen of studies. De opleidingen die ik heb geprobeerd waren niet te
combineren doordat ik al vanaf mijn zeventiende steeds voor langere periodes in het buitenland zat. In andere sporten is het ook zwaar om alle trainingen en wedstrijden te combineren
met een studie. Maar bij het zeilen ben je vaak weken of maanden van huis, omdat we ons
altijd ter plekke voorbereiden op de wedstrijden. Je moet de omstandigheden heel goed leren
kennen om in te spelen op weer en wind.’
‘Ik wilde die medaille en daar had ik alles voor over.’
‘Bovendien zijn de trainingsdagen lang en vermoeiend. Het onderhoud van het materiaal en
het optuigen van de boot kosten veel tijd. Je bent daarna vaak zo’n vier uur op het water en
moet daarnaast ’s morgens en/of ’s avonds de sportschool in. En in die jaren hadden topsporters nog niet de aangepaste studieprogramma’s waar jongeren nu van kunnen profiteren.’
Ze herinnert zich dat ze een jaar Schoevers heeft gedaan. Ze begon daarna een opleiding
voor klassieke massage, hiervoor vond ze tussen de bedrijven door net genoeg ruimte om
haar diploma te halen. Maar voor een opleiding sportmassage kwam ze tijd tekort. ‘Terwijl
deze opleidingen me echt heel erg interesseerden.’
‘Vanaf mijn zeventiende heb ik mijn leven zo ingericht dat ik alleen met het zeilen bezig
hoefde te zijn. Tot de Spelen van Atlanta hebben mijn ouders veel bijgedragen. Ik had ook al
snel enkele sponsors, voor kleding, voor materiaal en om in mijn levensonderhoud te kunnen
66
binnenwerk_gouddewerkvloer(3B).indd 66
28-04-2008 09:27:43
voorzien. In het zeilen kun je niet of nauwelijks geldprijzen verdienen, dus je moet zelf voor
je inkomen zorgen. Maar ik heb er altijd van kunnen leven.’
‘Of het een eenzaam bestaan was? Zo zie ik het niet. Ik was wel altijd op pad en voer in
een soloklasse, maar ik deed dat samen met trainingsmaatjes en trainers. Het is wel zo dat
je wereld alleen uit zeilmensen bestaat. Je hebt weinig tijd voor vriendjes of voor je familie.
Maar mij heeft dat wel geholpen. Ik kon me helemaal focussen en dat is goed als je écht de
top wilt bereiken. Ik wilde voorkomen dat ik achteraf spijt zou krijgen van verkeerde keuzes.
Daarom moest alles wijken voor de sport.’
‘Ik heb dat zo kunnen en willen doen, omdat ik wist dat die gouden Olympische medaille
binnen mijn bereik lag. Dat is het hoogste wat je kunt bereiken en de meest bijzondere
prestatie die je kunt leveren. Het heeft voor mij een heel andere waarde dan een wereldtitel.
Ik wilde die medaille en daar had ik alles voor over.’
Tussen 1995 en 2004 heeft Matthijsse zich driemaal voorbereid op de Spelen. De Spelen van
Sydney waren het meest ingrijpend voor haar persoonlijk leven: ze woonde bijna een jaar in
Nieuw-Zeeland en Australië en was nauwelijks in Nederland. Bovendien moesten er in deze
periode moeilijke beslissingen genomen worden in het team. ‘Voor een buitenstaander lijkt
zo’n Olympische campagne van vier jaar misschien lang’, zegt ze. ‘Maar als sporter ga je van
evenement naar evenement en volgt de ene trainingsstage op de andere. Het is voorbij voor je
het weet.’
Wat heeft ze gemist en wat heeft ze verworven in tien jaar topsport? ‘Ik kan niet zeggen wat ik
heb gemist, omdat ik in die jaren niet heb ervaren dát ik iets miste. Ik was daar niet zo bewust
mee bezig. Je sportcarrière loopt zoals het loopt. Natuurlijk waren er leuke, maar ook minder
67
binnenwerk_gouddewerkvloer(3B).indd 67
28-04-2008 09:27:47
Sport en Kennis
Deze preview is een gedeelte uit het boek:
Goud op de werkvloer
Kansen voor topsporters en werkgevers op de arbe
Meer informatie
Voor meer artikelen en andere uitgaven kunt u terecht op www.sportenkennis.nl