Neem mee! - Westfriesgasthuis

Gast
Te Gas t
|
Hé t b l ad van he t We s tfrie s g as thuis |
ONS WEST-FRIESLAND
TE
Neem
mee!
e d itie 02 2016
Hét blad van het
10
Vragen aan
tandarts
Marc Bertels
Je zal het
maar hebben...
DIABETES
VAN MEDEWERKER
NAAR PATIËNT
KOKEN
MET
SMAAK
IJsselmeerdijk
(Foto: Dewi Koomen-Bakker)
Cover_Achterkant_spread.indd 1
Alle
aandacht
28-07-16 15:02
hart
voor de
zorg
“IK WERK LEKKER ALS IK
DE ZORG KAN GEVEN DIE
DE PATIËNT NODIG HEEFT”
Judith Buisman is seniorverpleegkundige bij de
verpleegafdeling van Geriatrie en Orthopedie.
Zij werkt sinds 2009 in het Westfriesgasthuis.
“Ik ben op de afdeling Geriatrie gaan werken, omdat ik
ouderenzorg een heel bijzonder onderdeel van de zorg
vind. Ouderen zijn kwetsbaar en de zorg rondom hen is
complex. Je kijkt niet alleen naar iemands ziekte, maar ook
naar zijn functioneren, eventuele psychische problemen
en zijn sociale omgeving. Vorig jaar ging de afdeling
samen met Orthopedie. Vooral bij de orthopediepatiënten
met een gebroken heup zie ik overeenkomsten met de
geriatriepatiënten: zij zijn ook vaak op hogere leeftijd en
hebben dezelfde kwetsbaarheid.”
“Ik werk echt vóór mijn plezier en mét plezier. Laatst had
ik alle vier de patiënten op zaal samen aan de ontbijttafel
gezet. De mensen raakten met elkaar in gesprek en aten
bovendien ook nog eens heel goed! Daar geniet ik van. Ik
werk lekker als ik de zorg kan geven die de patiënt nodig
heeft. Niet alleen de noodzakelijke dingen doen, maar ook
de tijd hebben voor een luisterend oor, zowel voor de patiënt
als voor degene om hem heen.”
“De zorg en behandeling die we kunnen geven is soms
oneindig. En dat is wel eens lastig om mee om te gaan. Want
wat blijft er voor kwaliteit van leven over als je alles uit
de kast haalt? We proberen op de afdeling, samen met de
specialisten, altijd het gesprek hierover met de patiënt en de
familie aan te gaan.”
2 | Te Gast | editie 02 2016
Cover_Achterkant_spread.indd 2
column
Sommigen spreken van een roeping. Anderen noemen het een voorrecht.
Hoe dan ook: de zorg is werk dat je niet alleen met je handen en je hoofd doet.
Een familielid op de OK
T
ot een paar jaar geleden werkte ik in
een groot ziekenhuis in Amsterdam.
Collega’s vragen me wel eens: wat zijn
nou de voornaamste verschillen met
het Westfriesgasthuis? Is de sfeer hier anders dan
in de ‘grote stad’? Werken we hier anders? Mijn
antwoord is altijd heel diplomatiek: ja en nee.
Annemieke Mols
Voor veel mensen heeft
de operatiekamer iets
mysterieus: je hoopt er
nooit terecht te komen,
maar we kijken er allemaal
naar op TV. Voor Annemieke
Mols is het operatiecomplex
al meer dan 25 jaar haar
dagelijkse werkterrein;
eerst als OK-assistent
en de laatste 15 jaar als
leidinggevende. In haar
openhartige column deelt
ze haar belevenissen.
Wat me aan de sfeer elke keer weer opvalt, is het
verschil tussen de anonimiteit van de stad en
de intimiteit van Hoorn, en het Westfriesgasthuis in het bijzonder. Ook in
Amsterdam kende je natuurlijk
je collega’s redelijk goed, maar
er was en bleef toch altijd
enige afstand. Je praatte daar
bijvoorbeeld niet vaak met
je collega’s over je privéleven en familie. Dat is hier
wel anders! Om te beginnen al omdat ik de indruk
heb dat het grootste deel van
de collega’s hier elkaar al van
vroeger kent. Wonderlijk! Heeft
iedereen hier op dezelfde school
gezeten of zo?
tafel’ bij de operatie van een bekende. Maar dan
staan je eigen collega’s je familielid te opereren,
en dat is ook best confronterend.
Zo heb ik onlangs nog meegemaakt dat, nadat
een familielid van een collega bij ons was geopereerd, er zich na afloop buiten de operatiekamer
een hele rij medewerkers had opgesteld om hun
collega te troosten. Zelf noemden ze dat ‘de knuffelbrigade’. Fantastisch toch?
Maar er zit soms ook wel een andere
kant aan dat ‘kleine wereldje’ hier.
Dat merk je bijvoorbeeld als een
collega zwanger wordt. Want
zodra dat het geval is, mag
die met het oog op de veiligheid van het kind bepaalde
handelingen op de OK niet
meer verrichten, bijvoorbeeld die waar schadelijke
stoffen of straling aan te pas
komen. Waar een vrouw normaliter graag haar zwangerschap
de eerste maanden nog even geheim
houdt, is dat bij ons dus onmogelijk. Dat
moet zij direct vertellen en alle collega’s weten het
dan meteen. Volgens mij soms eerder dan de directe familie. En ik vermoed wel eens stilletjes dat
dan binnen een dag ook half Hoorn het weet …
“Je staat
niet
‘aan tafel’
bij een
bekende”
Die verbondenheid geeft mij altijd een warm gevoel. En juist bij het werken op een operatiekamer
heb je dat soms nodig. Want we zien tijdens ons
werk natuurlijk de nodige vervelende dingen, en
dan is het fijn als je je omringd weet door een vertrouwde groep waarop je altijd kunt terugvallen.
Als een familielid van een collega ziek wordt of
een ongeluk krijgt, is de kans groot dat die bij
ons in het ziekenhuis belandt. Dat is natuurlijk
behoorlijk heftig. En al helemaal als die persoon
ook nog bij ons op de OK geopereerd moet worden. Nou hebben we daar duidelijke afspraken
over gemaakt: een medewerker staat niet ‘aan
Toen ik twee jaar geleden hoorde dat het
Westfriesgasthuis als motto had gekozen voor
‘oprechte interesse’, verbaasde me dat niet. Al die
interesse was me absoluut al opgevallen. Totdat ik
begreep dat het de bedoelding was dat we die interesse nog verder gingen uitbreiden. Toen vroeg
ik me met mijn nuchtere Amsterdamse achtergrond wel even af: nóg meer? Maar inmiddels
weet ik: het kan altijd beter. En al die interesse is
juist wat werken hier zo leuk maakt.
editie 02 2016 | Te Gast | 43
28-07-16 15:02
inhoud
13
36
8
34
OP DE COVER:
Victor Kersten heeft pas een
kniescopie en -behandeling
gehad en werd daarvoor een
dagje opgenomen in het
splinternieuwe Dagcentrum
volwassenen. “Het ging
allemaal heel snel, diezelfde
dag liep ik alweer voorzichtig.
Stap voor stap gaat het
bewegen soepeler. Ik ben nog
niet helemaal klachtenvrij
maar het lijkt de goede kant
op te gaan.”
02
04
06
07
08
10
12
13
14
17
18
19
20
24
25
26
28
32
34
36
38
40
42
43
Hart voor de zorg Judith Buisman
Nieuws
Feiten & cijfers
De vrijwilliger Judith Kuijper
Kennis Zorgpad Warme Overdracht
Tien vragen aan Marc Bertels
Uit de praktijk
Op de kiek
Wie bent u?
Kunst
Column Zoeker
De arts-assistent Hans Derriks
Mijn Westfriesgasthuis
Column Lebby
Puzzel
Mijn trots Scopiecentrum
Mijn verhaal
Hoe gaat zuks Amandelen knippen
Culinair Koken met smaak
Samen GGZ en WFG
Wat is dit?
Je zal het maar hebben Diabetes
Tweets Het Westfriesgasthuis & Twitter
Column Annemieke Mols
editie 02 2016 | Te Gast | 3
003_Inhoud.indd 3
28-07-16 15:03
NIEUWS
BLIJF OP DE HOOGTE VAN ALLE ONTWIKKELINGEN
Nieuw spreekuur voor
patiënten met
huidkanker
in het gezicht
H
Aandacht voor zorg
ná het ziekenhuis
W
etenschappelijk onderzoek
heeft aangetoond dat nazorg
na een ziekenhuisopname
een gunstig effect heeft op de gezondheid
van oudere patiënten. Dit onderzoek bevestigt het vermoeden dat thuiszorgorganisatie Omring en het Westfriesgasthuis
al hadden. Daarom zijn zij het project
‘Westfriese Zorgbrug’ gestart om ouderen
beter te begeleiden na hun ziekenhuisopname. Wanneer de patiënt wordt
ontslagen uit het ziekenhuis, hebben het
ziekenhuis en de thuiszorgorganisatie al
contact met elkaar en de patiënt gehad
over de gewenste nazorg.
Oogje in het zeil
“Door voor ontslag uit het ziekenhuis
al duidelijk afspraken met elkaar en de
patiënt te maken, denken we dat de
patiënt vlotter thuis herstelt en heropname voorkomen kan worden,” licht
Jorien Sijm, geriatrieverpleegkundige,
toe. “Het gebruik van nieuwe medicijnen
kan bijvoorbeeld verwarrend zijn. Doordat de wijkverpleegkundige van Omring
nu weet welke medicijnen vanuit het
ziekenhuis zijn voorgeschreven, kan zij
in de gaten houden of dat goed gaat.”
Ook de huisartsenpraktijk wordt betrokken bij de nazorg. “Als de patiënt zich bij
de huisarts meldt, is daar via een zorgplan al bekend wat de zorgproblemen na
het verblijf in het ziekenhuis zijn. Dat is
handig voor de huisarts, maar ook prettig voor de patiënt. Die hoeft minder toe
te lichten. En zo voorkomen we ook weer
mogelijke misverstanden.”
Vertrouwd
Ook nieuw is dat de patiënt in het
ziekenhuis alvast kennismaakt met
de wijkverpleegkundige van Omring.
“Daardoor weet de patiënt wie er
straks thuis komt helpen. Dat geeft
een vertrouwd gevoel.”
et Westfriesgasthuis begint op
11 augustus met een gezamenlijk
spreekuur van de dermatoloog en de plastisch chirurg. Patiënten met huidkankerplekjes in het gezicht kunnen hier via hun
huisarts naar worden doorverwezen.
Het spreekuur is bedoeld voor twee specifieke vormen van huidkanker: basalioom
of plaveiselcelcarcinoom. De dermatoloog en de plastische chirurg beoordelen
tijdens het spreekuur hoe het plekje het
beste behandeld kan worden. Ook wordt
besproken wie het plekje gaat behandelen:
de dermatoloog of de plastisch chirurg.
Zo mogelijk wordt u nog dezelfde middag
behandeld.
Waar is het spreekuur?
Het spreekuur is iedere twee weken op
donderdagmiddag vanaf 15:00 uur op de
polikliniek Dermatologie (poli 30) in het
Westfriesgasthuis. Een verwijzing van de
huisarts is nodig om een afspraak te kunnen maken.
Positief
Uit de eerste resultaten van het project
blijkt dat patiënten baat hebben bij de
aanpak. “Ze merken zichtbaar vooruitgang in hun herstel en herwinnen zoveel mogelijk hun zelfstandigheid.” Ook
mantelzorgers zijn positief. “Zij geven
aan dat ze zich goed gehoord en ondersteund voelen. Dat is een extra effect van
dit project, waar we blij mee zijn.”
4 | Te Gast | editie 02 2016
004_005_Nieuws.indd 4
28-07-16 15:04
Keurmerk
voor Niercentrum
verlengd
Gastvrijheid
blijft 5 sterren waard
D
e gastvrijheid in het Westfriesgasthuis heeft voor het tweede jaar op rij
vijf sterren verdiend. Vorig jaar werd
het Westfriesgasthuis nog verkozen tot ‘meest
gastvrije ziekenhuis van Nederland’. Het
Hoornse ziekenhuis verdient met vijf sterren
de hoogste waardering omdat het volgens de
jury “een ziekenhuis is dat patiënten de regie
laat houden over hun eigen ziekteproces. Een
ziekenhuis waar medewerkers trots op zijn
en vrijwilligers zorgen voor net dat stukje
extra.”
“Dat we onze sterren mogen houden, is voor
ons een bevestiging dat we nog steeds op de
goede weg zijn,” zegt bestuursvoorzitter Arno
Timmermans. “Uiteraard is dat vooral te
danken aan onze medewerkers en vrijwilligers. Gastvrijheid is geen toneelstukje. Iedere
dag zetten zij zich in om onze patiënten de
aandacht te geven die zij verdienen. In de
eerste plaats op medisch gebied, maar ook
als het gaat om omgangsvormen en service.”
Aandacht
De jury was vooral onder de indruk van het
feit dat alle medewerkers worden getraind
op het gebied van bejegening en gastvrijheid. Van medische staf tot vrijwilligers. Ook
dat er goed wordt geluisterd naar de patiënt
en naar elkaar viel op. De koks kregen een
speciale vermelding. Het koken met verse, regionale producten en de speciale workshops
voor patiënten met een aangepast dieet kon
de jury zeer waarderen. “Maar uiteindelijk
zit onze gastvrijheid vooral in alle aandacht
hebben voor de patiënt. Daar draagt iedereen
elke dag aan bij,” aldus Timmermans.
H
et NVN-keurmerk voor het Niercentrum Westfriesgasthuis is weer
met een jaar verlengd. De Nierpatiënten
Vereniging Nederland (NVN) geeft dit
keurmerk aan dialyseafdelingen van
ziekenhuizen die voldoen aan de criteria
voor zorg aan nierpatiënten. Om de
verlenging te krijgen, moet het Westfriesgasthuis ieder jaar een kwaliteitstoets
laten uitvoeren. Dit jaar bestond de toets
uit groepsgesprekken met patiënten die
een dialysebehandeling ondergaan in het
Westfriesgasthuis.
Rust en vertrouwen
De deelnemers aan het groepsgesprek zijn
bijzonder tevreden over hun behandeling.
Ze vinden de gastvrijheid en betrokkenheid van de medewerkers prettig. Ze
voelen zich thuis en hebben het gevoel
dat er goed voor hen wordt gezorgd. “De
afdeling geeft rust en vertrouwen,” aldus
een deelnemer. Uit de gesprekken zijn ook
een aantal verbeterpunten gekomen. Die
worden de komende tijd aangepakt.
Artsen SEH winnen prijs
T
ijdens de negende editie
van de ‘Dutch North
Sea Emergency Medicine
Conference’ in Egmond aan
Zee heeft arts in opleiding
Eveline Baerends de prijs
voor beste wetenschappelijke abstract en presentatie
gewonnen. Zij presenteerde
het abstract ‘Cola for the relief of esophageal food bolus
obstruction’ van Baerends
zelf, Tom Boeije en Nieke
Mullaart-Jansen (allebei
spoedeisendehulparts in het
Westfriesgasthuis). Het abstract geeft een analyse van
de behandeling met cola
bij patiënten op de Spoedeisende Hulp die klachten
hebben door vastzittend
voedsel in de slokdarm.
De prijs wordt eenmaal
per jaar toegekend door de
Nederlandse Vereniging van
Spoedeisende Hulp Artsen
(NVSHA). Het bijzondere is
dat Baerends deze prijs voor
het tweede jaar achtereen
heeft gewonnen!
editie 02 2016 | Te Gast | 5
004_005_Nieuws.indd 5
28-07-16 15:04
FEITEN & CIJFERS OVER…
HET KLINISCH CHEMISCH LABORATORIUM
Het Klinisch Chemisch
Laboratorium (KCL) neemt per dag
Op het KCL werken
bij
450 patiënten
108 medewerkers o.a. als
patiënten op de 29 priklocaties.
analist, doseeradviseur en
Dat zijn per jaar meer dan
medewerker prikdienst.
250.000 patiëntcontacten.
bloed af op poli 7 en bij 600
Bij de trombosedienst
4.700
patiënten
staan
ingeschreven, van wie
ruim 450 mensen
3.000
eenheden
bloed worden
zelf meten.
Circa
jaarlijks door het KCL
vrijgegeven voor
transfusie.
Poli 7 is recentelijk
WIST
U DAT?
De Citoprikker (bloedprikker) in het ziekenhuis
legt per dag meer dan
11 km af langs alle
(verpleeg)afdelingen.
verbouwd en het oproepscherm dat ondersteboven was opgehangen
kwam direct op
Facebook te staan.
Per jaar verricht
het KCL meer dan
Het KCL is 7 dagen in
de week,
24 uur
beschikbaar voor de
spoedaanvragen.
Binnen het ziekenhuis
35 glucosemeters aanwezig die
zijn
2,2 miljoen
labonderzoeken .
maandelijks door het KCL
Met de auto’s van het
worden gecontroleerd. Hier-
Diagnostisch Centrum
mee wordt het suikergehalte
West-Friesland (DCWF)
in het bloed gemeten.
wordt per jaar meer dan
200.000 km
gereden.
6 | Te Gast | editie 02 2016
006_Feiten_Cijfers.indd 6
28-07-16 15:05
DE VRIJWILLIGER
“Ik ben graag bezig.”
J
udith is al vijf jaar vrijwilliger in het Westfriesgasthuis. “Ik werkte eerst als gastvrouw in de
centrale hal en sinds twee jaar ben ik gastvrouw op
de verpleegafdeling.” Een ochtend in de week is ze
te vinden op de afdeling Neurologie. Daar bezoekt
ze de patiënten die zijn opgenomen. “Geen dag
is hetzelfde. Soms maak je een luchtig praatje en
soms is het een zwaar gesprek.” Maar het kan ook
iets praktisch zijn. “Ik haal ook weleens iets voor ze
bij het winkeltje beneden of was hun haar. Laatst
heb ik nog iemand begeleid naar een onderzoekje
Het kopje koffie in de
wachtkamers. De boekenkar
voor patiënten op de verpleegafdeling. Activiteitenbegeleiding.
Gastenvervoer. Allemaal mogelijk
gemaakt dankzij de 340 vrijwilligers die zichinzetten voor het
Westfriesgasthuis.
op een andere afdeling. Die
mevrouw was zo nerveus. Dan is
het fijn als je haar een beetje gerust
kan stellen door met haar mee te gaan.”
Judith is sowieso een doener. Naast haar vrijwilligerswerk werkt ze ook nog twee dagen in
een winkel. En thuis helpt ze volop mee in hun
eigen bedrijf. “Ik ben graag bezig. En als ik voor
iemand iets kan betekenen, kom ik met een goed
gevoel thuis. Vrijwilligerswerk maakt je rijker als
mens, dat is veel waard.”
editie 02 2016 | Te Gast | 7
007_De_vrijwilliger.indd 7
28-07-16 15:06
KENNIS
Met goede nazorg kunnen
kinderen sneller naar huis
Vaak blijven kinderen langer in het ziekenhuis dan medisch gezien noodzakelijk is. Maar
dat hoeft niet! In het Westfriesgasthuis in Hoorn werken de kinderverpleegkundigen bij
het project ‘Zorgpad Warme Overdracht’ nauw samen met het thuisbegeleidingsteam van
zorgorganisatie Omring. Daardoor gaan vooral jonge kinderen eerder naar huis.
“M
ijn dochtertje Salomé belandde met
drie maanden in het Westfriesgasthuis, omdat ze nauwelijks meer dronk
en erg veel huilde”, vertelt Paulien
Schenkel uit Zwaag. “Ik was bang dat ze zou uitdrogen.
Waarschijnlijk had ze koemelkallergie. Uiteindelijk werd
ze drie keer kort achter elkaar in het ziekenhuis opgenomen. Vreselijk! Al ging het uiteindelijk beter met mijn
dochter, toen ik bij de laatste opname na twee weken te
horen kreeg dat ik Salomé mee kon nemen, was ik toch
wel erg onzeker. Zou het nu wel goed blijven gaan?”
De kinderverpleegkundigen Linda Steltenpool en Inge
Mondt besloten dat de familie Schenkel in aanmerking
kwam voor ‘Warme Overdracht’. Er was immers geen
medische reden om Salomé nog langer in het ziekenhuis
te houden… Ze belden Ilona Zwier, de coördinator van de
thuisbegeleiding bij Omring.
Meteen aan de slag
“In zo’n geval kom ik direct in actie, al is het in het weekend of ’s avonds,” vertelt Ilona. “Ik kijk wie van ons team
tijd heeft en qua reistijd het dichtste bij zit.” Dat team
bestaat uit vijf parttimers, die niet alleen heel flexibel
zijn (want ze horen op erg korte termijn waar ze heen
moeten), maar ook zeer ervaren. De meesten van hen
hebben zelfs een kraamzorgachtergrond. Bij het team
‘Warme Overdracht’ zitten alleen vrouwen, al zijn er ook
mannelijke thuisbegeleiders bij Omring.
De thuisbegeleider van ‘Warme Overdracht’ is in principe in het ziekenhuis bij het ontslagoverleg tussen de
ouders, de kinderverpleegkundige en de kinderarts. Na
afloop gaat ze mee naar huis. Meestal bezoekt ze in het
begin een paar keer per dag het gezin en later bouwt ze
dat langzaam af, afhankelijk van de situatie. In totaal
mag de thuisbegeleider dertig uur ondersteuning geven.
Die uren vergoedt het Westfriesgasthuis aan Omring (zie
kader).
Tevreden ouders
“Dit is een geweldig project. Het levert zulke blije ouders
op! We bieden een luisterend oor, stellen ze gerust en
geven praktische adviezen. Bovendien: hoe korter de
opname, hoe beter de hechting bij baby’s,” vertelt Ilona.
“Het voordeel is ook dat we de hele familie zien en van
Hoe kwam ‘Warme Overdracht’ tot stand?
H
et ‘Zorgpad Warme Overdracht’ van
het Westfriesgasthuis en Omring
is gestart op een onorthodoxe manier.
Omring-manager Ans Bourouba: “Ik stond
in de lift van het ziekenhuis en sprak
TRAFO (Transmuraal Faciliterend Ontwikkelcentrum Arts) Mirjam Eliel, die ik kende
omdat ze ook bij Omring heeft gewerkt.
Daar werd het plan geboren en later hebben we het uitgerold, onder andere dank-
zij de inzet van teamcoach Brenda Snoek.”
In 2013 vond een pilot plaats en werd
bij zeven kinderen ‘Warme Overdracht’
ingeschakeld. Het project is niet alleen een
groot succes wat ouders en zorgverleners
betreft, het is financieel ook erg aantrekkelijk voor het ziekenhuis. Zeven kinderen
die gemiddeld een dag of zeven te lang
een ziekenhuisbed bezet houden, zou het
Westfriesgasthuis in 2013 zo’n € 31.000
hebben gekost. Gemiddeld werden vijftien
uren gedeclareerd. Dat kostte € 5.200.
Kortom, alleen al in 2013 was er een
besparing van ruim € 25.000 en die trend
heeft zich doorgezet. Inmiddels zijn het
er jaarlijks gemiddeld acht à negen. Het
ziekenhuis vergoedt de uren aan Omring.
Is er meer dan dertig uur thuisbegeleiding
nodig, dan wordt er via de gemeente een
beroep gedaan op de WMO.
8 | Te Gast | editie 02 2016
008_009_Medisch_Hoofdartikel.indd 8
28-07-16 15:06
dichtbij kunnen aanschouwen wat er in het gezin speelt.
Soms gaat het om kleine, simpele dingen. Zo hebben
ouders of grootouders weleens de neiging om bij elke kik
de baby uit bed te halen. Wij leggen uit dat ze het beste
een eierwekker op vijf minuten kunnen zetten en als het
kind dan nog huilt ze het speentje in de mond moeten
stoppen.”
Daarnaast leert de thuisbegeleider meestal de ouders het
voedingsbeleid aan dat het ziekenhuis gehanteerd heeft,
want vaak hebben ze dat niet zo bewust meegekregen.
Ilona: “En er zijn ook weleens gezinnen waarbij ik de
huisarts of een psycholoog inschakel, omdat er veel meer
aan de hand is. Bijvoorbeeld als de moeder depressief is.”
Korte lijnen
Krijgt de thuisbegeleider een vraag die ze niet kan beantwoorden of is het nodig om de voedingstijden of hoeveelheden te veranderen, dan neemt ze contact op met
de kinderverpleegkundigen. “Het fijne is dat we die altijd
kunnen bellen. Dat is prettig voor ons en voor de ouders.
We hebben gedurende de begeleidingsperiode meestal
wel een paar keer contact met de kinderverpleegkundige
van het Westfriesgasthuis.”
De twee kinderverpleegkundigen Linda en Inge bepalen
al voor het ontslag wie van hen beiden voor een bepaald
gezin het aanspreekpunt is. Linda: “Inge en ik hebben
zelfs een eigen Omring-telefoon, zodat we direct zien
dat de thuisbegeleidster belt. Zo kunnen we inderdaad
heel snel reageren. En we schakelen uiteraard ook met de
kinderarts. Gaat zij op vakantie, dan geeft ze mij door wie
haar vervangt.”
Die korte lijnen en goede communicatie zijn volgens
iedereen die bij ‘Warme Overdracht’ betrokken is, het
geheim van de smid. In eerste instantie liepen de lijnen
wat hoger in de organisatie bij Omring, maar het werkt
efficiënter nu de kinderverpleegkundige rechtstreeks
naar het team van de thuisbegeleiding belt.
Leren van elkaar
Een leuke bijkomstigheid is dat beide disciplines van
elkaar leren. Linda: “Zo heb ik de thuisbegeleidsters bijvoorbeeld uitgelegd dat je met een spuitje de medicatie
in het speentje kan spuiten. Omgekeerd zie ik hoe zij met
ouders omgaan. Ik vind het bovendien erg leuk dat ik nu
weet dat mensen bij wie ik een tijdje intensief betrokken
ben geweest goed terechtkomen. Normaal gesproken geef
je het kind en de ouders een hand bij het ontslag en hoor
je daarna zelden nog wat.”
Bij de familie Schenkel kwam het allemaal goed. Paulien:
“Thuisbegeleidster Marianne Zondervan ondersteunde
me en ik vond haar echt fantastisch. Ik was er zo happy
mee! Dankzij haar heb ik het vertrouwen in mezelf en
Salomé teruggekregen. Ze is inmiddels negen maanden
en ze groeit goed. Het drinken baart me af en toe nog wel
wat zorgen, maar het is een erg leuk kind. Als ze me ziet
kraait ze van plezier.”
Eerder verschenen in V&VN
magazine Kinderverpleegkunde. Auteur: Monique van
Klaveren, Zorgt Communicatie.
I.s.m. Omring.
editie 02 2016 | Te Gast | 9
008_009_Medisch_Hoofdartikel.indd 9
28-07-16 15:07
10 VRAGEN AAN…
MARC BERTELS
“IK KAN ECHT
GENIETEN VAN
EEN MOOIE RIJ
TANDEN”
1
Waarom heb je voor
dit vak gekozen?
“Aan het einde van mijn middelbareschooltijd wist ik echt niet wat ik
wilde worden. Mijn vader zag mij
vaak sleutelen aan fietsen en een oude
solex-bromfiets. Hij zei toen: “Je kunt
fietsenmaker worden of tandarts.” Ik
vind het prettig om met mijn handen
bezig te zijn en kan echt genieten
van een mooie rij tanden. Het klinkt
misschien gek, maar een gezonde lach
vind ik echt mooi.”
Wie was je meest
invloedrijke leermeester en waarom?
2
“Dat was mijn vader. Hij was nog een
echte, ouderwetse veearts. Hij stond
altijd klaar voor zijn klanten en had
zoveel kennis paraat. En dat heeft hij
ook verzilverd door op z’n zestigste te
promoveren.”
5
Wat maakt jouw dag
goed?
“Natuurlijk een patiënt die zegt dat hij
of zij zo tevreden is met de behandeling. En als er een goed resultaat
is bereikt, zoals gezond tandvlees
zonder ontstekingen. Maar ook een
rustmoment tijdens de dag , waarin
ik besef dat zoveel kleine dingen het
leven mooi kunnen maken. Zo geniet
ik tijdens mijn rit naar huis iedere
keer weer van de uitgestrektheid van
het groene landschap rondom Hoorn.
Maar ook van het feit dat ik gezond ben
en de trap kan nemen naar de derde
verdieping.”
Welke ontdekking
zou je leven het
meest verbeteren?
6
“Een app voor in je auto, die je kunt
aanzetten zodat anderen mensen je
niet kunnen sms-en tijdens het rijden.”
Als je dit beroep niet
je zelf patiënt
7 Als
had gekozen, wat
bent, wat vind je dan
had je dan willen worden? belangrijk?
3
“Dan was ik surfleraar geworden.
Het liefst op een warm eiland in de
Cariben.”
4
Wat was je eerste
betaalde (bij)baan?
8
Wat vind je van het
Westfriesgasthuis?
“Een zeer gastvrij ziekenhuis waar
men zijn best doet om het de patiënt
en bezoekers ‘naar ‘t zin te maken’.
Kijk bijvoorbeeld naar de ophaal- en
brengservice met het golfkarretje dat
altijd klaar staat bij de ingang of bij de
parkeergarage.”
9
Met wie werk je graag
samen en waarom?
“Ik werk graag samen met mensen die
eerlijk zijn en niet te beroerd zijn om
elkaar ongevraagd te helpen. En gelukkig is dat precies hoe ik de mensen van
het PPI-team kan typeren. Daarbij zijn
het echte kanjers in hun vakgebied.”
10
Woon je in WestFriesland?
“Nee, ik woon in Heiloo. Maar ik houd
wel van de West-Friese mentaliteit:
direct en eerlijk.”
“Dat je gezien wordt als mens. Een
vriendelijke ontvangst. Een nette
ruimte, omdat dit de werkwijze van
het behandelteam weerspiegelt. En
natuurlijk een vakbekwame arts.”
“Een krantenwijk in Zevenaar. Dat
is een kleine plaats vlak bij Arnhem,
waar ik ben geboren.”
10 | Te Gast | editie 02 2016
010_011_Tien_vragen_aan.indd 10
28-07-16 15:07
Marc Bertels, 55 jaar, is tandarts
parodontoloog en implantoloog. Hij
werkt sinds 1996 in Hoorn. Zijn praktijk,
PPI-Hoorn, zit boven de huisartsenpost aan de Maelsonstraat 5. Marc is
getrouwd en heeft een zoon en dochter.
In zijn vrije tijd beoefent hij sporten als
jiujitsu, motorrijden en windsurfen.
Om echt tot rust te komen speelt hij
flamencogitaar en doet hij aan tai chi.
editie 02 2016 | Te Gast | 11
010_011_Tien_vragen_aan.indd 11
28-07-16 15:07
UIT DE PRAKTIJK
VIER
HANDEN
Ik weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen. Want wat hadden we een dag
vandaag. Het was zo druk, zoveel ziek, zoveel verdriet, zoveel handen tekort. Een
jonge vrouw die maar niet wakker wordt. Ik moet haar eigenlijk observeren, maar
er zijn zoveel andere patiënten. Een verdrietige man die ziek is geworden en hetzelfde
mankeert als zijn broer die nu zijn leven invalide in een rolstoel moet doorbrengen.
Hoe kan ik die zieke vrouw in de gaten houden en tegelijkertijd een verdrietige patiënt
troosten? Ik wens zo vaak dat ik vier handen, vier voeten en twee hoofden had
om alles in de gaten te houden. Ik ren maar heen en weer. En omdat ik van nature
iedereen aandacht wil geven, heb ik het ontzettend druk. We waren een team
vandaag, hebben keihard gewerkt, elkaar goed geholpen. En vanavond op de
bank had ik de hele avond het gevoel dat ik nog van alles moest doen. Pffff. Ik
hou zo van mijn werk, maar soms wil ik achter dat bureau waar alles wordt
bedacht. En dan zou ik een leger van verpleegkundigen sturen, zodat
die zieke mensen eindelijk weer eens krijgen wat ze verdienen.
Oprechte interesse hebben we genoeg en ik zou zo graag
oprechte aandacht willen geven aan iedereen die
het nodig heeft. Maar de tijd ervoor is ver te
zoeken. Wanneer wordt dat nou
eens begrepen!
12 | Te Gast | editie 02 2016
012_Uit_de_praktijk.indd 12
28-07-16 15:08
OP DE KIEK
FOTO’S UIT DE REGIO
DIJK TE ENKHUIZEN - CAROLIEN LAAN
KERK VAN OBDAM - GERARD VELDHUIS
DRAAFSINGEL HOORN - INA SOERING
FIETSVAKANTIE DOOR WEST-FRIESLAND - AMBER JESTERHOUDT
REGENBOOG BIJ HET WESTFRIESGASTHUIS - RENATE KOENEN
Heeft u foto’s van de regio? En wilt u ze met ons delen? Stuur ze dan op
naar [email protected] onder vermelding van
‘Op de kiek’. Wie weet ziet u ze dan terug in de volgende ‘Te Gast’.
ZUIDERDIJK VENHUIZEN - CAROLIEN LAAN
editie 02 2016 | Te Gast | 13
013_Op_de_kiek.indd 13
28-07-16 15:09
WIE BENT U?
ANDRÉ
…is in het ziekenhuis
vanwege het verwijderen
van een hartmonitor en
plaatsen van een pacemaker. Vanochtend kwam
hij binnen en nu zit hij
alweer aan tafel. “Ik ben
alleen plaatselijk verdoofd,
dus was er goed bij tijdens
de implantatie. Dat leidt
wel af! Morgen moeten ze
nog een paar foto’s nemen
om te kijken of het goed
is gegaan.” De weg in het
ziekenhuis kent hij te goed,
zoals hij zelf zegt. “Het
heeft zeven jaar geduurd
voordat werd ontdekt
waarom ik moe ben en
energie kwijtraakte. Nu
heb ik weer goede dagen.”
Morgenochtend om tien
uur mag hij weer naar
huis. Om de tijd door te komen luistert hij en bekijkt
het uitzicht. “De lucht is
elke keer weer anders en
je kunt hier mooi naar de
treinen kijken.”
14 | Te Gast | editie 02 2016
014_016_Wie_bent_u.indd 14
28-07-16 15:10
THEA...
…wacht op haar man die
vandaag een cardioversie
krijgt. (Daarbij wordt een
te hoog hartritme omgezet naar een normaal
hartritme door middel van
een stroomstootje,red.)
“Het was wel spannend of
het ging lukken. Volgende
week doen we mee aan
de Nijmeegse Vierdaagse.
Zonder behandeling mocht
hij niet meelopen en dat
was m’n man niet van
plan. Gelukkig konden we
met spoed een afspraak
maken.” Ze kijkt uit naar de
Vierdaagse die ze voor de
tweede keer loopt. “Mijn
man loopt hem voor de
zesde keer. Het is een behoorlijke inspanning, maar
we hebben alle voorzorgsmaatregelen genomen. Ik
loop er naast, dus houd ‘m
goed in de gaten!”
editie 02 2016 | Te Gast | 15
014_016_Wie_bent_u.indd 15
28-07-16 15:10
WIE BENT U?
MIRJAM EN ANNET...
... zijn zussen. “We lopen
de deur niet bij elkaar
plat, maar als we elkaar
zien is het altijd goed.” De
dames zijn bekend met het
ziekenhuis. Niet alleen het
Westfriesgasthuis, maar
ook het MCA in Alkmaar en
AMC in Amsterdam. Mirjam: “Ik heb jaren gewerkt
in het MCA. En m’n dochter
heeft in het Westfriesgasthuis een deel van haar
opleiding tot arts gevolgd.”
Over alle ziekenhuizen zijn
ze prima te spreken. Vandaag zijn ze hier omdat
Annet een afpraak heeft bij
de poli Orthopedie. “Ik ben
ernstig ziek geweest, dus
ik mag (nog) niet autorijden. Daarom komt Mirjam
mee.” En omdat ze toch
vroeg zijn, doen ze meteen
even een kopje koffie
samen.
16 | Te Gast | editie 02 2016
014_016_Wie_bent_u.indd 16
28-07-16 15:10
KUNST
Kunstenaar Linda Meulenhoff
Titel Elderberry and Light
Techniek Acryl op doek
Info lindameulenhoff.nl
editie 02 2016 | Te Gast | 17
017_Kunst.indd 17
28-07-16 15:10
D
column
De koffieboer
e brainstorm verliep moeizaam. “Koffie, broodjes,
de krant: het is gewoon een kiosk dus,” berustte de
bestuursvoorzitter. “Maar dan wel met een naam,
waarvan heel West-Friesland zegt: yes!,” vond de
geestelijk verzorger. “Een prijsvraag!,” doorbrak het hoofd Communicatie de impasse. “In alle kranten, met gratis koffie voor de
winnaar.” Ze waren eruit.
“Een
bakkie
vloeibaar
asfalt bij
je brood”
Bollenboeren maakten vroeger bij aankomst op de bouw een pot
koffie voor de hele dag. Had je bij de laatste schaft een bakkie
vloeibaar asfalt bij je brood. Boer Mantel was anders. Die zette
ook wel koffie, maar meerdere keren per dag. Mijn eerste vakantiebaantjebollenrooidag begon bij hem. De eerste schaft was
van negen tot kwart over negen. Midden op het land stond een
houten hutje met amper plaats voor twee personen en een koffieketel. Bij de tweede, lange schaft bleek boer Mantel er ook in te
kunnen slapen. Na de koffie en de boterham uit de krant ging hij
dwars op het bankje zitten, trok zijn knieën op en viel in slaap.
Hij wel. Sindsdien waren koffie en boetje voor mij synoniem.
Toen ik voor het eerst bij de kiosk in het Westfriesgasthuis kwam,
bleek boer Mantel van een Westfries getransformeerd in een man
uit Noord-Afrika. Hij werd mijn favoriete medewerker, want bij
elke pinbetaling legde hij geduldig uit, dat ik éérst een twee moest
toetsen. Met een verlegen lachje, alsof hij een ondeugend mopje
vertelde. Bij de automaat voor de parkeergarage moest je namelijk
eerst de één intoetsen. Die mop vertelde hij aan iedereen, maar
verder weigerde hij mij te herkennen. Of mocht dat niet van zijn
baas? Hoe vaak ik ook steeds hetzelfde bij hem bestelde, steevast
reageerde hij alsof hij mij voor het eerst van zijn leven zag, volvoerde stoïcijns de benodigde handelingen, plaatse mijn bestelling op het vooraf klaar gezette dienblad en vertelde zijn mop.
Tot de dag dat hij mij opeens vragend begroette: “Twee cappuccino en een gevulde koek zeker?” En na mijn verbouwereerde
bevestiging, met zijn vertrouwde glimlach: “U kunt tegenwoordig
meteen pinnen, hoor”. Die nieuwe mop vertelde hij nog een paar
keer, kort daarna kwamen er nieuwe gezichten in de kiosk. En
nieuwe zitjes. Hem heb ik nooit meer gezien, maar als u iemand
met opgetrokken knieën op de bank ziet zitten slapen, moet het
boer Mantel zijn.
Zoeker
18 | Te Gast | editie 02 2016
018_Column_Zoeker.indd 18
28-07-16 15:11
DE ARTS - ASSISTENT
HANS DERRIKS
Arts (niet)
in opleiding
In het Westfriesgasthuis worden jaarlijks bijna vijftig medisch
specialisten opgeleid. Grote kans dus dat u als patiënt te maken
krijgt met een Assistent In Opleiding tot Specialist (AIOS).
Maar er werken ook Assistenten die Niet in Opleiding zijn tot
Specialist (ANIOS). Hans Derriks is ANIOS bij de Orthopedie.
Dus je bent arts, maar geen
specialist? Hoe zit dat?
“Ik heb in Amsterdam gestudeerd en
ben sinds drie jaar afgestudeerd als
basisarts. Bij voorkeur zou ik direct
hebben doorgeleerd voor orthopedisch
chirurg, maar er zijn helaas erg weinig
opleidingsplekken beschikbaar. Dus
zolang ik uitkijk naar zo’n plek, ben ik
ANIOS – Assistent Niet In Opleiding
tot Specialist.”
Goh, dat is zeker
frustrerend?
“Tja, het is niet ideaal. Maar ik zit
ondertussen zeker niet stil. Zo heb
ik bijvoorbeeld de ruimte om wetenschappelijk onderzoek te combineren
met het werken als arts. Ik doe nu onderzoek naar mensen die een heup- of
knieoperatie hebben gehad. Daarvoor kan ik uitgebreid spitten in een
uitgebreide database die hier wordt
bijgehouden. Om er uiteindelijk een
interessant en hopelijk ook leerzaam
artikel over te publiceren.”
Dus je bent dokter
geworden voor de
wetenschap?
“Nee, zeker niet. Ik was altijd al geïnteresseerd in de bouw van het menselijk
lichaam. Vaak komen relatief gezonde
mensen bij je met een aandoening
waardoor ze beperkt worden in hun
beweging. Soms hebben ze al jaren
last. Door een bepaalde behandeling
te geven, kan je zichtbaar en soms
relatief snel resultaat halen. In het
beste geval gaan ze pijnvrij en volledig
hersteld weer het ziekenhuis uit. Dat is
geweldig.”
Je hebt in verschillende
ziekenhuizen gewerkt.
Wat valt je op?
“De patiënten hier zijn doorzetters. Ze
melden zich meestal pas als er echt iets
aan de hand is. En met mijn collega’s
hier is het prettig werken. Ik krijg de
ruimte om zelf beslissingen te nemen,
maar ze zijn altijd bereikbaar als je om
advies vraagt.”
editie 02 2016 | Te Gast | 19
019_De_assistent.indd 19
28-07-16 15:11
MIJN WESTFRIESGASTHUIS
VAN
MEDEWERKER
NAAR
PATIËNT
Tegen wil en dank heb
ik onlangs de rol van
hardwerkende medewerker
verruild voor die van
patiënt in mijn eigen
ziekenhuis. Plotseling staat
mijn leven volledig op zijn
kop. Het is een ervaring
op zichzelf, die je de ogen
op een andere manier
opent voor het reilen
en zeilen van je eigen
Westfriesgasthuis.
20 | Te Gast | editie 02 2016
020_023_Corporate_Artikel.indd 20
28-07-16 15:12
editie 02 2016 | Te Gast | 21
020_023_Corporate_Artikel.indd 21
28-07-16 15:12
22 | Te Gast | editie 02 2016
020_023_Corporate_Artikel.indd 22
28-07-16 15:12
MIJN WESTFRIESGASTHUIS
E
erst en vooral ben ik onder de
indruk van hoe iedereen ‘hart voor
de zaak’ heeft en hoe hard men
werkt. Anderzijds ervaar je als patiënt ook dingen die anders zouden kunnen
en moeten. Toen ik gevraagd werd om voor
Te Gast wat te vertellen over mijn ervaringen
met de zorg en het ziekenhuis, heb ik daar
niet lang over hoeven nadenken.
“WACHTEN
ZONDER TE
WETEN WAAROM LIJKT EEN
VAST ONDERDEEL VAN DE
BEHANDELING”
Onzekerheden
Inmiddels ervaar ik dat het leven van een
patiënt wordt bepaald door een aaneenschakeling van wachtmomenten met talloze
bijbehorende onzekerheden. Daarop wordt
maar wisselend goed ingespeeld. Natuurlijk zijn onzekerheden een onlosmakelijk
onderdeel van een behandeling, maar hoe je
daarmee leert omgaan, hangt in grote mate
van jezelf als patiënt af. Wachten zonder te
weten waarom lijkt een vast onderdeel te zijn
van de totale behandeling. De opnametijd en
de start van de behandeling zijn bijvoorbeeld
meestal niet goed op elkaar afgestemd.
Slecht nieuws
Mijn eerste contactmoment als patiënt
vond plaats op de Spoedeisende Hulp (SEH)
waar ik op een vrijdagochtend door de
huisarts naar toe werd verwezen voor naar
verwachting een routinematige ingreep.
Zodra je binnenkomt, voel je de spanning
van ‘het wachten op de dingen die komen
gaan’. Bloedafname, wachten op een dokter
die in zijn snelheid van handelen weinig
uitlegt en een vervolgonderzoek afspreekt.
Door de snelheid is er ook geen ruimte om
iets te vragen of om te bedenken wat je wilt
vragen. Tijdens het röntgenonderzoek, in
een steeds stiller wordende omgeving, wordt
het eerste slechte, totaal onverwachte, nieuws
uitgesproken. Het ziet er niet goed uit, maar
geruststellend wordt gezegd dat het van alles
kan zijn. Maak dat de kat maar wijs, denk
ik bij mezelf.
Terug op de SEH val je met je
partner in stilte. Slechts gescheiden door een gordijn met een
andere patiënt is er geen ruimte
voor privacy. Het duurt lang voordat er weer iemand langs komt,
of moet ik bellen? Waar is die
bel eigenlijk? Verwarring en
stress maken je ineens veel
minder adequaat. Dan steekt
de verpleegkundige van de
ochtend het hoofd om de
zal er contact met me worden opgenomen,
wordt mij verzekerd. Uiteindelijk plant een
zeer betrokken arts-assistent van de Interne
Geneeskunde toch nog een eerste onderzoek
in voor maandagochtend. Ziek-zijn, onderzoek en behandeling komen daarna werkelijk
in een stroomversnelling terecht.
hoek. “Is er al een dokter geweest?” vraagt ze.
“Nee,” zeg ik, “maar dat wordt onderhand wel
eens tijd.” Na weer een tijdje wachten komt
de verpleegkundige terug met een gezicht
dat boekdelen spreekt en met de mededeling dat de dokter mij in een aparte kamer
wil spreken. Dan weet ik genoeg: ik krijg
slecht nieuws. Met die ogenschijnlijk kleine
verhuizing valt voor mij het doek voor een
eenvoudige behandeling.
De tijd terugdraaien
In nog geen tien minuten tijd krijg ik te horen
dat het er heel slecht voor me uitziet en dat
ik naar een andere specialist word verwezen.
Tot mijn verbazing wordt op vrijdagmiddag
om twee uur geen onderzoek meer ingezet,
noch een doorverwijzing geregeld. Ik kan
wel opgenomen worden, wil ik dat? Maar ik
weet niet wat ik wil, ik denk dat ik naar huis
wil, de tijd terug wil draaien. Volgende week
Toch zie ik tijdens zeven ziekenhuisopnames
heel veel bevlogen professionals die zich
voor mijn behandeling inzetten. Het voelt
goed dat collega’s zich om mij bekommeren,
ik ervaar de bezorgdheid om en de oprechte
interesse in mij.
Werk organiseren
Mijn oproep aan het ziekenhuis is: geef de
medewerkers nóg meer de gelegenheid om
op de werkvloer tijd te besteden aan het beter
organiseren van het eigen werk.
En verder… wacht ik op de dingen die
komen, wacht ik op uitslagen, sommige
goed, andere minder goed. Wacht ik op een
volgende ziekenhuisopname, op een gesprek
met de behandelend arts. Wacht ik tot het
infuus is ingelopen. Wacht ik op de verpleegkundige. Op bezoek. En klamp ik me vast aan
de hoop.
editie 02 2016 | Te Gast | 23
020_023_Corporate_Artikel.indd 23
28-07-16 15:12
column
Gezond
“Nog even voor mijn duidelijkheid: we zijn een stichting en mogen dus geen winst maken?”
“Klopt.”
“En we maken wel winst?”
“Ja, een klein beetje. Gemiddeld iets van 1 à 2 procent.”
“En wat doen we met die winst? Ik zie daar nooit iets
van.”
“Die voegen we toe aan onze reserve.”
“ We hebben dus een enorme pot met geld?”
“Nee, dat zit in ons gebouw. Dan zijn er meer stenen
van onszelf en hoeven we minder te lenen bij de
bank.”
“Oké. En dus betalen we minder rente?”
“Ja. En omdat we een gezonde reserve hebben, kunnen
we goedkoper lenen bij de bank.”
“En maken we weer meer winst …”
“Zo simpel is dat niet. Dat hangt vooral van het evenwicht tussen inkomsten en uitgaven af.”
“En dat is in evenwicht?”
“En dus
worden we
langzaam
maar zeker
rij k?”
“Ja, want we maken een beetje winst.”
“En dat mocht toch niet, als stichting?”
“Het geld moet in de stichting blijven. Je mag dat niet
aan iets anders dan de doelstelling van de stichting
besteden. En dus voegen we het toe aan de reserve.”
“En dus worden we langzaam maar zeker rijk?”
“Nee, we zijn niet rijk. We zijn gezond.”
“Dat is goed. Als ziekenhuis. Lijkt me?”
“ We zijn een gezond ziekenhuis en dat is goed voor
iedereen.”
Lebby
24 | Te Gast | editie 02 2016
024_Column_Lebby.indd 24
28-07-16 15:13
FILIPPINEPUZZEL
Vul de antwoorden in in de puzzel. Vakjes met gelijke cijfers krijgen dezelfde letter.
Het woord dat van boven naar beneden verschijnt is de oplossing.
1.
2
3
2.
4
6
3.
3
10
4.
2
13
8
13
11
11
10
15
4
5.
6.
14
7.
5
9
13
9.
3
10.
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
1
3
4
4
1
6
2
3
14
6
6
13
10
4
13
8
9
14
15
7
12
12.
13.
3
5
4
1
8.
11.
14
5
15
4
9
5
1
7
15
15
5
10
12
3
2
13
14
11
Naar een MDL-arts ga je voor problemen met je maag, darmen of ...
Medisch instrument waarmee een arts naar je hart en longen luistert.
Operatie waarmee een kind ter wereld wordt gebracht.
Een therapeut die onder meer helpt bij problemen met praten, uitspraak en slikken.
Medisch proces waarbij het bloed van nierpatiënten wordt gezuiverd.
Als je voor een operatie in slaap wordt gebracht ga je onder ...
De minister van volksgezondheid heet Edith ...
Om te onderzoeken of een bot is gebroken, wordt er vaak een ... gemaakt.
De term EPD betekent ... Patiëntendossier.
Een KNO-arts is gespecialiseerd in keel, ... en oren.
Een ziekenauto wordt ook ... genoemd.
Zo noem je een arts die zich bezighoudt met hartproblemen.
Het Westfriesgasthuis heeft plannen om te fuseren met het ziekenhuis in ...
Stuur de oplossing vóór 14 november 2016 naar [email protected] onder vermelding
van ‘Puzzel’. Onder de goede inzendingen verloten we twee toegangsbewijzen voor Cinema Oostereiland.
De oplossing van de vorige keer: het menselijk lichaam. De prijswinnaar is Roos de Klerk uit Grootebroek.
editie 02 2016 | Te Gast | 25
025_Puzzel.indd 25
28-07-16 15:13
MIJN TROTS
Het zijn vaak kleine dingen. Soms grote.
Maar iedereen heeft wel iets om trots op
te zijn in het Westfriesgasthuis. Dit keer
vertellen unithoofd Eric Koenen, seniorverpleegkundige Martine Schoenmaker
en MDL-arts Marije Vlug waar zij trots
op zijn.
Scopiecentrum
helemaal bij de tijd
Scopie heeft met kijken te maken en inderdaad, je kijkt
je ogen uit in het nieuwe scopiecentrum. Niet alleen vanwege het fantastische uitzicht vanaf de zesde etage waar
het centrum is gevestigd, maar ook op de afdeling zelf.
Die is volledig nieuw opgezet, naar de nieuwste inzichten
en met de modernste spullen. Sinds MDL (Maag, Darm,
Lever) als specialisme is afgesplitst van de Interne Geneeskunde, heeft het Westfriesgasthuis zeven MDL-artsen
aangetrokken. Dit jonge, ambitieuze team doet vrijwel
alle voorkomende onderzoeken en behandelingen. In
het najaar komt er een achtste MDL-arts, om ook in het
Waterlandziekenhuis routinescopieën (bijvoorbeeld voor
het bevolkingsonderzoek voor darmkanker) volgens de
laatste kwaliteitsnormen uit te voeren.
Eigen verdieping
Het scopiecentrum heeft in de nieuwbouw een eigen
verdieping gekregen. Vanwege de ruime opzet is het mogelijk om het hele scopieproces binnen deze afdeling uit
te voeren. De patiënt kan er dus van ontvangst tot en met
uitslaapruimte terecht. Op dit moment zijn vier scopiekamers in gebruik; een vijfde gaat binnenkort open. Dit
alles heeft ertoe geleid dat de wachttijden voor patiënten
drastisch zijn verlaagd en richting de gestelde norm
van vier weken komen. “Bij spoed is er altijd ruimte
tussendoor,” zegt Marije Vlug. Momenteel worden per
jaar 4.000 MDL-scopieën gedaan en nog eens 1.400 voor
andere specialismen, voornamelijk Longgeneeskunde.
De verwachting is dat dit snel zal groeien naar 7.000
onderzoeken per jaar.
In het
scopiecentrum worden
endoscopieën verricht. Dat zijn
onderzoeken waarbij de arts door
middel van een flexibele, stuurbare
slang (endoscoop) met videocamera in
bepaalde delen van het lichaam kijkt.
Via deze endoscoop kan een arts
instrumenten binnen in het lichaam
brengen. Daarmee kunnen bijvoorbeeld een poliep of galstenen
verwijderd worden.
Dat de afdeling inmiddels een status heeft verworven
blijkt wel uit het volgende: regelmatig komen mensen
uit andere ziekenhuizen kijken hoe het in Hoorn is
geregeld. De afdeling doet ook mee in twee grootschalige
wetenschappelijke onderzoeken. Daarnaast worden de
complexe longscopieën uit Purmerend en Zaandam hier
uitgevoerd.
“Zowel artsen als verpleegkundigen willen graag hier
komen werken. Maar,” zegt Marije, “al krijgen we vaak
het compliment dat het hier loopt als een geoliede machine, we staan open voor opmerkingen van verwijzers
en patiënten. Want we willen het altijd nóg beter doen.”
26 | Te Gast | editie 02 2016
026_027_Mijn_trots.indd 26
28-07-16 15:14
“WE WILLEN
HET ALTIJD
NOG BETER
DOEN”
editie 02 2016 | Te Gast | 27
026_027_Mijn_trots.indd 27
28-07-16 15:14
“IK ZAG DE
TUMOR, MAAR
KON HET
NAUWELIJKS
GELOVEN”
In 2012 werd Vera Slotboom (inmiddels 68 jaar) doorverwezen naar
de reumatoloog, omdat ze last had van haar handen. Tijdens het
onderzoek werd volkomen onverwacht een longtumor ontdekt. Een
schok, temeer omdat ze zich nooit ziek had gevoeld. “Zo heb je niks,
zo staat je hele leven op z’n kop.”
28 | Te Gast | editie 02 2016
028_031_Mijn_verhaal.indd 28
28-07-16 15:15
MIJN VERHAAL
editie 02 2016 | Te Gast | 29
028_031_Mijn_verhaal.indd 29
28-07-16 15:15
MIJN VERHAAL
“T
oen mijn man ziek
werd, ben ik gestopt met
werken zodat ik hem
kon verzorgen. Dat was
behoorlijk intensief. Toen
hij uiteindelijk overleed, weet
ik het aan die zware tijd dat
ik last kreeg van mijn handen.
Mijn vingers waren vaak zo dik,
dat ik ze niet kon buigen. Ook
groeiden mijn nagels ineens heel
raar. Met paracetamol en ibuprofen probeerde ik het een
beetje te bestrijden, maar dat hielp weinig. De huisarts
heeft me eens een injectie in mijn pols gegeven. Maar
zij zei: “Je kunt er echt beter mee naar de reumatoloog
gaan.” Als kind heb ik jeugdreuma gehad, dus ik was niet
heel verbaasd dat dit de kop weer opstak. Uiteindelijk
dacht ik: goed, dan ga ik maar. Ik maakte een afspraak en
op een dinsdag ging ik naar het ziekenhuis.
Longfoto
De reumatoloog schreef me medicijnen voor de reuma
voor en zei dat ik ook nog even een longfoto moest laten
maken. Ik weet eigenlijk niet of dat een standaardprocedure is, of dat hij argwaan kreeg door die rare nagels. Later ontdekte ik namelijk dat dit kan wijzen op problemen
met de longen of de lever. Het was handig dat ik die foto
meteen kon laten maken en toen ik daarmee klaar was,
besloot ik de voorgeschreven medicijnen gelijk even in
de apotheek van het ziekenhuis op te halen.
Terwijl ik daar nog was, ging mijn mobiele telefoon. Het
was de reumatoloog. Hij vroeg waar ik was en toen hij
hoorde dat ik nog in het ziekenhuis was, zei hij: “Kun
je dan nog even terugkomen?” Ik heb vast botkanker,
schoot het door me heen. Toen ik bij de reumatoloog
binnenkwam, zei hij: “Ik moet je iets ergs laten zien.” We
keken samen naar de longfoto en ik zag boven in mijn
linkerlong een tumor zitten. Gek genoeg bleef ik heel
kalm. Ik vroeg alleen: “Wat gaan we nu doen?” Ik zou
een afspraak met de longarts krijgen en dan zou blijken
wat er moest gebeuren. Even later ging ik naar huis. Die
avond overheerste een gevoel van ongeloof. Het was dat
ik die tumor zelf had gezien, anders had ik het niet kunnen geloven. Behalve de pijn in mijn handen had ik me
nooit ziek gevoeld, nooit gehoest, nooit problemen met
mijn ademhaling gehad… Ik ben naar bed gegaan en heb
die nacht prima geslapen.
Verschrikkelijk boos
De volgende ochtend kwam mijn dochter, want we zouden samen boodschappen gaan doen. Ik dacht: ik zal het
haar wel moeten vertellen. Ik kan het toch niet geheim
houden… Terwijl ik met haar praatte, kwamen eindelijk
de emoties los. Net alsof het kwartje nu pas echt viel.In
30 | Te Gast | editie 02 2016
028_031_Mijn_verhaal.indd 30
28-07-16 15:15
“WAS IK NU AAN DE
BEURT? IK VOND HET
NIET EERLIJK.”
de periode daarna ben ik verschrikkelijk boos geweest.
We hadden net de zware tijd met mijn man gehad; was
ik nu aan de beurt?! Ik vond het niet eerlijk. Voor mijn
kinderen en kleinkinderen was het ook moeilijk. Ze hadden net hun vader en opa verloren… Op alle drie mijn
kleinkinderen heb ik veel gepast, vanaf dat ze een baby
waren. Ik heb dus een goede band met hen. Het was voor
ons allemaal een schok.
Operatie
Ik moest verschillende onderzoeken ondergaan. Mijn
dochter ging bij alle afspraken mee en tijdens het eindgesprek was ook mijn zoon erbij. De conclusie was dat
ik geopereerd moest worden, waarbij de hele bovenkant
van de long zou worden verwijderd.
De operatie verliep voorspoedig, al kostte het wat moeite
om de slang in mijn luchtpijp te krijgen. Maar dat hoorde
ik pas achteraf, want ik was al onder narcose. Toen ik wakker werd en naar mijn kamer werd gebracht, voelde ik me
vooral erg misselijk. Ik zei: ‘Jullie moeten wel voorzichtig
rijden met het bed, want anders moet ik spugen!’ Ik had
aan beide kanten een infuus, een katheter, een drain in
mijn rug, een morfinepompje en zuurstof. Maar ik was blij
dat het goed was gegaan. De ingreep had de vorm van een
kijkoperatie, zodat ik maar drie kleine sneetjes had. Mooi
dat dat op die manier kan tegenwoordig.
Buiten adem
Eenmaal weer thuis bleek algauw dat ik mijn leven niet
zomaar weer op kon pakken. Ik had heel weinig energie en
ook weinig lucht. Ik ben altijd heel actief geweest: fietsen,
hardlopen ... De zaterdag voor de operatie rende ik nog om
de bus te halen. Dat was de laatste keer dat ik kon rennen.
Als ik nu de trap op ben gelopen, moet ik eerst even gaan
zitten. En voor ik het bed ga verschonen gebruik ik mijn
puffer, anders raak ik helemaal buiten adem.
Gelukkig gaat het inmiddels wel wat beter dan in het
begin, maar ’s avonds om tien uur ben ik echt moe en
ga ik naar bed. Ik woon nog wel in hetzelfde huis, met
een voor- en achtertuin die ik zelf onderhoud. Ook komt
mijn jongste kleinzoon nog twee keer per week tussen
de middag bij me. Op die dagen loop ik naar school om
hem op te halen. Ik heb een fiets met trapondersteuning,
zodat ik mijn eigen boodschappen kan doen. Ik ben blij
dat ik mezelf nog zo goed kan redden. Het gaat alleen wat
langzamer allemaal.
Inmiddels ben ik vier jaar verder. Als er zoiets in je leven
gebeurt, ga je meer genieten van alles en maak je je minder druk. Ik heb geluk gehad. Er zat een engeltje op mijn
schouder, zeg ik weleens. Als ik niet naar de reumatoloog
was gegaan, had ik hier misschien niet eens meer gezeten. Ik ben die man eeuwig dankbaar!”
editie 02 2016 | Te Gast | 31
028_031_Mijn_verhaal.indd 31
28-07-16 15:15
HOE GAAT ZUKS?
32 | Te Gast | editie 02 2016
032_033_Hoe_Gaat_Zuks_B.indd 32
28-07-16 15:17
Amandelen
knippen of buisjes in de oren
Veel kinderen hebben er mee te maken: de neus- of keelamandelen moeten worden verwijderd of er worden buisjes in het oor
geplaatst. Dit kan vooraf voor heel wat spanning zorgen. Dat is
ook niet zo gek, want er gebeurt best veel in een korte tijd. Om
deze spanning te verminderen helpt een pedagogisch medewerker om de ingreep voor deze jonge patiëntjes minder beladen te
maken. Daarnaast blijkt dat het kind door een goede voorbereiding thuis minder last heeft.
V
roeg in de ochtend
verschijnen de
kinderen met een
van hun ouders op
de dagbehandeling. Daar ontmoeten ze, in een klein groepje
van ongeveer vier kinderen, de
pedagogisch medewerker.
IJsjes
Zij heeft een boek met illustraties
over wat er gaat volgen: het omkleden, het kapje, het ‘in slaap
vallen’ en ontwaken en natuurlijk het ijsje dat volgt. “En dát is
het leukste plaatje,” benadrukt
Bibi Volger, de pedagogisch medewerkster, glimlachend. Door
de pictogrammen wordt het voor
de patiëntjes en hun vader of
moeder meer voorspelbaar wat
er gaat gebeuren. Deze verduidelijking geeft vertrouwen: ze weten wat ze kunnen verwachten.
Grapjes
Behalve een boek heeft Bibi ook
een koffer. Hieruit showt ze het
narcosekapje en het pakje dat de
kinderen aan moeten tijdens de
ingreep. Ze maakt wat grapjes
over het kapje dat ze rond laat
gaan. Die zorgen voor een
ontspannen sfeer. Er is een vaste
werkwijze, maar de medewerker
bekijkt per kind wat het op dat
moment nodig heeft. Elk kind
reageert tenslotte anders.
Hand loslaten
Na de voorbereiding gaan de
kinderen om de beurt naar de
naastgelegen operatiekamer. De
ouder mag mee, tot het moment
dat het kindje op de operatietafel
ligt en onder narcose is. Hij of
zij moet dan het kleine handje
loslaten en de zorg overdragen
aan het operatieteam. Een grote
steriele ruimte met mannen en
vrouwen in blauwe pakken, die
witte mondkapjes en groene
mutsjes dragen… Maar daartussen twee sympathieke ogen die
de vader of moeder vertellen dat
het wel goed komt.
Emotioneel
Bibi Volger is derdejaars student aan de opleiding Sociaal
Pedagogische Hulpverlening. Ze
straalt van enthousiasme; het
werken met kinderen raakt haar.
Dat zo’n ingreep niet alleen voor
kinderen spannend is, heeft ze
van dichtbij gezien. Regelmatig
worden de ouders, moeders én
vaders, even een beetje emotioneel als alles achter de rug is.
Dan komt de ontlading. “Vooral
zo’n huilende vader ontroert mij
altijd,” zegt Bibi.
editie 02 2016 | Te Gast | 33
032_033_Hoe_Gaat_Zuks_B.indd 33
28-07-16 15:17
CULINAIR
Cees Neefjes is in 1981 als leerling-kok in het Westfriesgasthuis begonnen en nooit meer weggegaan. Hij geeft regelmatig
kookworkshops aan mensen met een bijzonder dieet.
A
KOKEN
MET
SMAAK
l ruim negen jaar verzorg ik samen met de hartfalenverpleegkundige de workshops ‘zoutarm
koken’ voor hartfalenpatiënten. Voor hen
is een zoutarm (natriumarm) dieet echt
van levensbelang. Normaal gesproken scheiden de nieren een teveel aan
natrium uit via de urine. Bij mensen met
hartfalen lukt dat minder goed doordat
hun hart niet optimaal pompt. Wanneer
natrium onvoldoende wordt uitgescheiden, houdt het lichaam meer vocht vast.
Dit veroorzaakt gewichtstoename, vocht
in de enkels (oedeem) of in de longen.
Maar ook andere patiënten kunnen veel
baat hebben bij het minderen met zout.
Zoals mensen met een nierziekte. Sowieso zit er tegenwoordig veel meer zout
in het eten. En dat is helemaal niet nodig.
Want je kan ook ontzettend lekker eten
maken zonder zout toe te voegen.
Kookworkshop
Twee keer per jaar organiseren we de
workshop. Ik begin altijd met een korte
toelichting. Dan leg ik uit dat eten meer
is dan alleen smaak. Het gaat ook om textuur, geur en temperatuur. Een vers gebakken brood ruikt en voelt bijvoorbeeld
heel anders dan brood dat twee dagen
oud is. Vervolgens gaan we aan de slag
om met elkaar een meergangenmenu
te bereiden. In al deze gerechten laat ik
zien wat er mogelijk is om eten lekker te
maken zonder zout toe te voegen. Bij het
hoofdgerecht werken we bijvoorbeeld
met zalm in een kruidenkorstje. Dat
geeft zoveel smaak mee. En in de salade
zit iets zoets en iets zuurs verwerkt. Dat
contrast kan je heel goed proeven. Een
mooie bijkomstigheid van de workshop
is dat de deelnemers niet alleen leren om
lekker te koken op een andere manier. Ze
hebben ook een gezellig avondje uit, en
maken ongedwongen contact met andere
patiënten die ook hartfalen hebben. Zo
zien ze dat ze niet de enige zijn.
34 | Te Gast | editie 02 2016
034-035_Culinair.indd 34
28-07-16 15:18
RECEPTEN VOOR 2 PERSONEN
Zalm in
kruidenkorst
Ingrediënten
• 2 zalmmoten á 60 gr
• ½ tl peper
• ½ tl kerrie
• 1 tl peterselie
• 15cc olijfolie
Bereidingswijze
• Verwarm de oven voor op 175 graden.
• Hak de peterselie zeer fijn.
• Meng de olie, peterselie, kerrie en peper
tot een kruidenpapje.
• Leg de zalm op een bakplaat met
bakpapier.
• Smeer de zalm dik in met het
kruidenpapje.
• Gril de zalm in ca 8 minuten in de oven
gaar.
• Serveren met een partje citroen.
Libanese komkommersalade
Ingrediënten
• halve komkommer
• snufje peper
• ½ el fijngehakte verse munt
• 1 tl fijngehakte bladpeterselie
• een mespuntje geraspte schil van een
sinaasappel
• 10 ml olijfolie
• 10 ml rode wijnazijn
• ½ el zeer fijne suiker
Bereidingswijze
• Ontdoe de komkommers van het zaad.
• Snijd of schaaf de komkommer in
dunne plakjes.
• Meng de rode wijnazijn
met de sinaasappelschil,
olie en de suiker.
• Voeg de peper,
Het zaad van de komkommer is eenvoudig
munt, peterselie en
te verwijderen door de komkommer in de
komkommer toe en laat
lengte doormidden te snijden. Schraap
enige tijd marineren.
vervolgens met een thee- of dessertlepel
• Giet het meeste vocht af
beide helften leeg.
voor het serveren.
TIP
editie 02 2016 | Te Gast | 35
034-035_Culinair.indd 35
28-07-16 15:18
SAMEN
Een beschutte
werkplek op
de postkamer
Het Westfriesgasthuis heeft als
bedrijf een maatschappelijke rol
in de regio. Om daar een sociale
invulling aan te geven, biedt het
ziekenhuis werkgelegenheid
aan mensen die een beschutte
werkplek nodig hebben of in een
uitkeringssituatie zitten.
V
oor de postbezorging heeft het
Westfriesgasthuis daarom begin
vorig jaar een meerjarencontract gesloten met Businesspost
Hoorn, onderdeel van WerkSaam Westfriesland. De samenwerking tussen het Westfriesgasthuis en Businesspost Hoorn bestond al
langer, via andere samenwerkingsverbanden
en losse opdrachten. Nu is het Westfriesgasthuis ’trotse partner’ van WerkSaam
Westfriesland.
WerkSaam Westfriesland is een arbeidsbemiddelingsbedrijf en voert de participatiewet uit voor een aantal gemeenten.
Het doel van de Participatiewet is dat
iedereen die kan werken, met of zonder
arbeidsbeperking, wordt begeleid naar
passend werk. Het liefst bij een gewone
werkgever. WerkSaam zet zich daarvoor
in en kan daarbij gebruikmaken van
verschillende instrumenten, zoals een
persoonsgerichte sollicitatietraining of
een loonkostensubsidie.
DIANA OVER
DENISE: “Iem
and inwerken
vraagt de
nodige tijd en
aandacht. Dat
heb je niet in ee
geregeld. Maa
n dagje
r Denise heeft
het goed opgepa
prettige collega
kt en ze is een
. Als er eens iets
fo
ut
gaat, moet ze da
mee rond blijve
ar niet
n lopen. Dat be
spreken we da
n met elkaar.”
36 | Te Gast | editie 02 2016
036_037_Samen.indd 36
28-07-16 15:19
Denise Kok is 29 jaar en valt onder de Participatiewet. Ondanks enige beperkingen
wilde ze heel graag gewoon aan het werk. Dat
doet ze nu al geruime tijd. Eerst via Opmaat
en sinds anderhalf jaar via Businesspost
Hoorn van WerkSaam. Sinds een jaar werkt
ze, samen met twee andere collega’s van
Businesspost, een dag in de week bij de
postkamer van het Westfriesgasthuis. “Het is
zelfstandig en afwisselend werk en dat vind
ik prettig. Bij het rondbrengen van de post
ontmoet ik veel mensen. In het begin was
het wel even wennen. Het Westfriesgasthuis
is een groot ziekenhuis met afdelingen,
poliklinieken, veel medewerkers, patiënten
en postvakjes. Daar moet je wel je weg in
vinden.”
Gelukkig werd Denise daarbij begeleid door
Diana Hoefs, zestig jaar en al ruim tien jaar
vaste medewerker van de postkamer in het
Westfriesgasthuis. Zij is er drie dagen in de
week. Diana is een bekend gezicht voor de
medewerkers in het ziekenhuis. Zij kent het
huis, de afdelingen en de medewerkers op
haar duimpje. Verkeerd geadresseerde post
komt, dankzij haar, toch vaak goed terecht.
huis heeft
A: “Het zieken
N
IA
D
R
E
V
DENISE O
erkers,
nieken, medew
li
ik
ol
p
,
en
g
veel afdelin
wel je
. Daar moet je
es
kj
a
tv
os
p
patiënten en
ft Diana mij
. Gelukkig hee
en
d
n
vi
in
eg
w
begeleid.”
daarin goed
Diana heeft haar collega Denise met plezier
ingewerkt. “Het is natuurlijk belangrijk dat
daar genoeg tijd en aandacht voor is. Je kunt
dat niet even in een dagje regelen. Denise
heeft het goed opgepakt en is een prettige
collega.” Diana onderhoudt ook contact met
de begeleider van Denise bij Bussinespost
Hoorn. “In het begin was dat elke week, nu
is dat één keer in de drie à vier weken. We
bespreken dan hoe het gaat en waar Denise
tegenaan loopt in haar werk. Soms krijgt ze
kritiek als er een fout in de postbezorging is
gemaakt. Het is natuurlijk niet de bedoeling
dat zij daarmee blijft rondlopen, dat bespreken we dan met elkaar. Iedereen maakt wel
eens fouten. Je moet leren met kritiek om te
gaan.”
Diana en Denise werken niet op dezelfde
dagen in de postkamer. Ze houden contact
via een overdrachtsschriftje en dat werkt
prima. Bij ziek en zeer vallen ze voor elkaar
in. Denise is blij met haar baan, de begeleiding en de collegialiteit over en weer. Diana:
“Het is goed dat het Westfriesgasthuis werk
maakt van sociale betrokkenheid. Ik draag
daar graag mijn steentje aan bij.”
editie 02 2016 | Te Gast | 37
036_037_Samen.indd 37
28-07-16 15:19
WAT IS DIT?
Weet u
wat dit is?
Stuur de oplossing vóór 14 november 2016
naar [email protected]
onder vermelding van ‘Wat is dit’.
Onder de goede inzendingen verloten
we twee toegangsbewijzen voor
Cinema Oostereiland.
De oplossing van de vorige keer:
Raamdecoratie .
De prijswinnaar is Leny Bijtjes
uit Oosterblokker
38 | Te Gast | editie 02 2016
038_039_Wat_is_dit.indd 38
28-07-16 15:19
editie 02 2016 | Te Gast | 39
038_039_Wat_is_dit.indd 39
28-07-16 15:20
JE ZAL HET MAAR HEBBEN...
Diabetes
40 | Te Gast | editie 02 2016
040_041_Je_zal_het_maar_hebben.indd 40
28-07-16 15:20
HERKENNEN
Diabetes is niet makkelijk te herkennen, maar de volgende
symptomen kunnen duiden op diabetes. Ga altijd naar de huisarts
wanneer je last hebt van een of meerdere van onderstaande klachten:
Veel dorst hebben • Vaak moeten plassen • Een droge mond hebben
• Je heel moe voelen • Last hebben van oogontsteking of wazig zien
Ruim 1 miljoen Nederlanders hebben diabetes.
834.100 Nederlanders weten dat ze diabetes hebben.
Zo’n 200.000 mensen hebben diabetes maar weten het nog niet.
52.700 Nederlanders per jaar horen dat ze diabetes hebben. Ongeveer
evenveel mannen als vrouwen. Dat zijn er 1.000 per week.
Zo’n 40 tot 56% van de mensen met diabetes heeft last van een of
meerdere chronische complicaties van diabetes.
B
1 op de 6 mensen met diabetes lijdt aan depressie. Dat is
twee keer vaker dan bij de totale bevolking.
ij diabetes
mellitus kan het
lichaam de bloedsuiker niet langer goed op peil
houden. Normaal regelt het lichaam
de bloedsuikerspiegel heel precies, met het
hormoon insuline. Mensen met diabetes
maken zelf geen of onvoldoende insuline, of
hun lichaam reageert niet goed meer op de
insuline. Dat hangt af van het type diabetes.
Verschillende soorten
Diabetes heet ook wel suikerziekte. De
meest voorkomende soort is diabetes type 2:
negen van de tien mensen met diabetes hebben dit type. Hun lichaam maakt te weinig
insuline aan of reageert er niet goed op.
Er zijn ook mensen bij wie het afweersysteem
de cellen vernielt die insuline aanmaken. Het
afweersysteem vergist zich dus. Dan heb je
diabetes type 1. Mensen met diabetes type 1
moeten elke dag bloedsuiker meten, insuline
spuiten of een pompje dragen. Ze kunnen
geen hap eten zonder te berekenen hoeveel
insuline ervoor nodig is. Ten slotte zijn er
vrouwen die tijdens hun zwangerschap diabetes krijgen. De zwangerschapshormonen
remmen de werking van de insuline, waardoor het bloedsuikergehalte te hoog blijft.
Als een vrouw deze vorm van diabetes krijgt,
gebeurt dat in het algemeen in de tweede
helft van de zwangerschap. Na de bevalling
verdwijnt de diabetes meestal weer.
Oorzaak
Het is niet duidelijk waardoor diabetes
ontstaat. Erfelijkheid kan een
rol spelen, evenals overgewicht.
Mensen krijgen eerder diabetes type 2
als het in de familie zit, als ze te zwaar zijn
en als ze weinig bewegen. Maar lang niet
iedereen kan voorkomen dat hij diabetes
type 2 krijgt. Er zijn ook mensen die altijd
gezond leven en toch diabetes type 2 krijgen.
Diabetes type 1 begint met aanleg voor
diabetes type 1, ook zonder diabetes in de
familie. Vervolgens raakt het afweersysteem
uit evenwicht, waardoor het de cellen aanvalt
die insuline maken.
Gevolgen
Diabetes brengt schade toe aan je gezondheid.
Je kunt bijvoorbeeld problemen krijgen met
ogen, nieren, bloedvaten en voeten.
editie 02 2016 | Te Gast | 41
040_041_Je_zal_het_maar_hebben.indd 41
28-07-16 15:20
TWEETS
WFG &
TWITTER
Colofon
@WFGasthuis
Art direction
DOOR HET WFG
Coördinatie & eindredactie
13 juli 2016
Opnieuw roze lintje voor onze borstkankerzorg
100% Ontwerpen & Edson Goes
Afdeling Communicatie
Redactie
4 juli 2016
Wow! €10.000 gekregen van ‘t @RaboWF Coöperatiefonds. Daarmee gaat onze
nieuwe #stilteruimte er nu echt komen. Bedankt! #eenaandeelinelkaar
Fred Beemsterboer,
1 juli 2016
Menno’s gebroken voet zit de #schoolmusical niet in de weg. Mooi compliment
@ZorgkaartNed
Irene Hoogstraten,
15 juni 2016
“De sterren staan op hun plaats”. Voor het tweede jaar op rij heeft onze @
Gastvrijheid 5 sterren verdiend. #trots
Esther Muusse,
3 juni 2016
Zo meteen veel sirenes rond het Westfriesgasthuis. Het is namelijk
#KinderBeestFeest! Er is niks aan de hand, maar ga wel aan de kant #artis
Karssen Communicatie
OVER HET WFG
Dewi Koomen-Bakker,
@google4ever - 24 juni 2016
@eerstehulp @WFGasthuis Al die leuke speelgoed (#waveboard #heelys) maar
als je verkeerd valt dan zit je hier dus
Adres
@Omring - 16 juni 2016
10 teams van het @WFGasthuis in het zonnetje gezet nav #holybollenactie
@mobielemondzorg - 15 juni 2016
@WFGasthuis @Eigenreijs @jeevanooijen de tanden van ouderen in
verpleeghuizen niet of nauwelijks poetsen, mishandeling of verwaarlozing?
@busreclame- 10 juni 2016
Open dag Westfriesgasthuis. Zaterdag 11 juni. Gratis healthcheck! @
WFGasthuis #busreclame
@FLSpringintveld - 27 mei 2016
Even op bezoek in @WFGasthuis
Emmie Bobeldijk,
Judith van Druten,
Marieke van der Horst,
Lea Immen, Edy Klaassen,
René Nieuwenhuijse,
Marloes Smit, Arthur Verhulst,
Fotografie
Yvette Moeskops
Westfriesgasthuis, Communicatie,
Postbus 600, 1620 AR Hoorn
Mail
communicatie@
westfriesgasthuis.nl
Te Gast is een uitgave van het
Westfriesgasthuis en wordt verstuurd
naar zorgverleners in de regio. Alle
geportretteerden (in woord en beeld) hebben
hun toestemming gegeven voor publicatie.
Niets uit deze uitgave mag worden
gereproduceerd zonder voorafgaande
toestemming van de uitgever.
42 | Te Gast | editie 02 2016
042_Tweets_Informatie.indd 42
28-07-16 15:21
hart
voor de
zorg
“IK WERK LEKKER ALS IK
DE ZORG KAN GEVEN DIE
DE PATIËNT NODIG HEEFT”
Judith Buisman is seniorverpleegkundige bij de
verpleegafdeling van Geriatrie en Orthopedie.
Zij werkt sinds 2009 in het Westfriesgasthuis.
“Ik ben op de afdeling Geriatrie gaan werken, omdat ik
ouderenzorg een heel bijzonder onderdeel van de zorg
vind. Ouderen zijn kwetsbaar en de zorg rondom hen is
complex. Je kijkt niet alleen naar iemands ziekte, maar ook
naar zijn functioneren, eventuele psychische problemen
en zijn sociale omgeving. Vorig jaar ging de afdeling
samen met Orthopedie. Vooral bij de orthopediepatiënten
met een gebroken heup zie ik overeenkomsten met de
geriatriepatiënten: zij zijn ook vaak op hogere leeftijd en
hebben dezelfde kwetsbaarheid.”
“Ik werk echt vóór mijn plezier en mét plezier. Laatst had
ik alle vier de patiënten op zaal samen aan de ontbijttafel
gezet. De mensen raakten met elkaar in gesprek en aten
bovendien ook nog eens heel goed! Daar geniet ik van. Ik
werk lekker als ik de zorg kan geven die de patiënt nodig
heeft. Niet alleen de noodzakelijke dingen doen, maar ook
de tijd hebben voor een luisterend oor, zowel voor de patiënt
als voor degene om hem heen.”
“De zorg en behandeling die we kunnen geven is soms
oneindig. En dat is wel eens lastig om mee om te gaan. Want
wat blijft er voor kwaliteit van leven over als je alles uit
de kast haalt? We proberen op de afdeling, samen met de
specialisten, altijd het gesprek hierover met de patiënt en de
familie aan te gaan.”
2 | Te Gast | editie 02 2016
Cover_Achterkant_spread.indd 2
column
Sommigen spreken van een roeping. Anderen noemen het een voorrecht.
Hoe dan ook: de zorg is werk dat je niet alleen met je handen en je hoofd doet.
Een familielid op de OK
T
ot een paar jaar geleden werkte ik in
een groot ziekenhuis in Amsterdam.
Collega’s vragen me wel eens: wat zijn
nou de voornaamste verschillen met
het Westfriesgasthuis? Is de sfeer hier anders dan
in de ‘grote stad’? Werken we hier anders? Mijn
antwoord is altijd heel diplomatiek: ja en nee.
Annemieke Mols
Voor veel mensen heeft
de operatiekamer iets
mysterieus: je hoopt er
nooit terecht te komen,
maar we kijken er allemaal
naar op TV. Voor Annemieke
Mols is het operatiecomplex
al meer dan 25 jaar haar
dagelijkse werkterrein;
eerst als OK-assistent
en de laatste 15 jaar als
leidinggevende. In haar
openhartige column deelt
ze haar belevenissen.
Wat me aan de sfeer elke keer weer opvalt, is het
verschil tussen de anonimiteit van de stad en
de intimiteit van Hoorn, en het Westfriesgasthuis in het bijzonder. Ook in
Amsterdam kende je natuurlijk
je collega’s redelijk goed, maar
er was en bleef toch altijd
enige afstand. Je praatte daar
bijvoorbeeld niet vaak met
je collega’s over je privéleven en familie. Dat is hier
wel anders! Om te beginnen al omdat ik de indruk
heb dat het grootste deel van
de collega’s hier elkaar al van
vroeger kent. Wonderlijk! Heeft
iedereen hier op dezelfde school
gezeten of zo?
tafel’ bij de operatie van een bekende. Maar dan
staan je eigen collega’s je familielid te opereren,
en dat is ook best confronterend.
Zo heb ik onlangs nog meegemaakt dat, nadat
een familielid van een collega bij ons was geopereerd, er zich na afloop buiten de operatiekamer
een hele rij medewerkers had opgesteld om hun
collega te troosten. Zelf noemden ze dat ‘de knuffelbrigade’. Fantastisch toch?
Maar er zit soms ook wel een andere
kant aan dat ‘kleine wereldje’ hier.
Dat merk je bijvoorbeeld als een
collega zwanger wordt. Want
zodra dat het geval is, mag
die met het oog op de veiligheid van het kind bepaalde
handelingen op de OK niet
meer verrichten, bijvoorbeeld die waar schadelijke
stoffen of straling aan te pas
komen. Waar een vrouw normaliter graag haar zwangerschap
de eerste maanden nog even geheim
houdt, is dat bij ons dus onmogelijk. Dat
moet zij direct vertellen en alle collega’s weten het
dan meteen. Volgens mij soms eerder dan de directe familie. En ik vermoed wel eens stilletjes dat
dan binnen een dag ook half Hoorn het weet …
“Je staat
niet
‘aan tafel’
bij een
bekende”
Die verbondenheid geeft mij altijd een warm gevoel. En juist bij het werken op een operatiekamer
heb je dat soms nodig. Want we zien tijdens ons
werk natuurlijk de nodige vervelende dingen, en
dan is het fijn als je je omringd weet door een vertrouwde groep waarop je altijd kunt terugvallen.
Als een familielid van een collega ziek wordt of
een ongeluk krijgt, is de kans groot dat die bij
ons in het ziekenhuis belandt. Dat is natuurlijk
behoorlijk heftig. En al helemaal als die persoon
ook nog bij ons op de OK geopereerd moet worden. Nou hebben we daar duidelijke afspraken
over gemaakt: een medewerker staat niet ‘aan
Toen ik twee jaar geleden hoorde dat het
Westfriesgasthuis als motto had gekozen voor
‘oprechte interesse’, verbaasde me dat niet. Al die
interesse was me absoluut al opgevallen. Totdat ik
begreep dat het de bedoelding was dat we die interesse nog verder gingen uitbreiden. Toen vroeg
ik me met mijn nuchtere Amsterdamse achtergrond wel even af: nóg meer? Maar inmiddels
weet ik: het kan altijd beter. En al die interesse is
juist wat werken hier zo leuk maakt.
editie 02 2016 | Te Gast | 43
28-07-16 15:02
Gast
Te Gas t
|
Hé t b l ad van he t We s tfrie s g as thuis |
ONS WEST-FRIESLAND
TE
Neem
mee!
e d itie 02 2016
Hét blad van het
10
Vragen aan
tandarts
Marc Bertels
Je zal het
maar hebben...
DIABETES
VAN MEDEWERKER
NAAR PATIËNT
KOKEN
MET
SMAAK
IJsselmeerdijk
(Foto: Dewi Koomen-Bakker)
Cover_Achterkant_spread.indd 1
Alle
aandacht
28-07-16 15:02