Studenten voelen zich niet meer veilig in Conservatorium Brussel

Conservatoriumstudenten protesteren met een compositie voor saxofoon, trompet en kookpot.
© Ivan
Put
DERDE VAN GEBOUW IS ONTOEGANKELIJK VERKLAARD
Studenten voelen zich niet meer
veilig in Conservatorium Brussel
Normaal gezien trilt bij het musiceren alleen de
lucht, in het Conservatorium Brussel trilt het hele
gebouw. De studenten zijn de verloedering zat.
SARAH VANKERSSCHAEVER
BARBARA DZIKANOWICE
BRUSSEL | Een bus vol Japan-
ners vertraagt zodat de inzittenden foto’s kunnen nemen: voor
de toegangspoort van het Koninklijk Conservatorium in Brussel staan zo’n honderd lawaaimakers op de stoep. Ze slaan op potten en pannen of jagen de eerste
klanken van Ravels ‘Bolero’ door
hun trompetten. Pianisten rollen
bij gebrek aan instrument een
sympathie-sigaretje aan de zijlijn.
De studenten protesteren tegen
de verkrotting van hun gebouw
en het immobilisme van de overheden. Hun gebouw wacht immers al jaren op een grondige renovatie maar het verlossende fiat
is nog steeds niet gegeven. En
dus brokkelt het elke dag een
stukje verder af. Een oud zeer dat
straks elke winterdag voor pijnlijk koude vingers zal zorgen.
‘Dat men zo’n prestigieus, historisch gebouw laat verloederen, is
ongelooflijk. Je voelt het gebouw
meetrillen als je muziek speelt.
Ik voel me hier niet langer veilig.’
Sander Kintaert, student trompet, begrijpt waarom de Elisabethwedstrijd vorig jaar besliste
om de voorrondes en halve finales voortaan in Flagey te organiseren en niet langer in hun Conservatorium.
‘Hoe lang moeten
we nog wachten
op 5 minuten
politieke moed?’
Dat het signaal nu ook vanuit de
studenten vertrekt, ziet departementshoofd Peter Swinnen als de
ultieme noodkreet. ‘Die jongeren
zitten hier zeven dagen per week.
Ook in de winter. Hoeveel jaar
moeten we nog wachten op die
vijf minuten politieke moed?’
Zoals we niet willen weten in
welke omstandigheden de gerechten in een afgekeurd restaurant worden bereid, is het misselijkmakend om te zien waar de
concerten in het Conservatorium
achter de schermen vorm krijgen.
De site heeft veel weg van een
luxueus kraakpand. Vergane glorie cirkelt in vochtplekken rond
leidingen, verf twijfelt in grote
schilfers tussen plakken en loslaten en de lokalen zouden beter
naar hun geur vernoemd worden: schimmel, riool, muf tapijt.
Tot 30 procent van de site werd
ondertussen door de brandweer
ontoegankelijk verklaard. Door
plaatsgebrek zitten sommige studenten en docenten er toch.
De lokalen hebben geen isolatie,
wel enkel glas en iets wat op een
deur lijkt. ‘Mijn vader heeft hier
nog gestudeerd’, zegt Rozanne
Descheemaeker (21), studente
hoorn en voorzitter van de Studentenraad die het groot kabaal
organiseerde. ‘Bij een bezoek onlangs zei hij dat er niets veranderd was. Behalve dat het gebouw er een pak slechter aan toe
is.’