Interview met Michai Geyzen

Interview met Michai Geyzen
artist in residence
Michai Geyzen (°Olen, 1983) was als
18-jarige leerling-piloot in de luchtmacht.
Hij studeerde Nederlands, Engels en
geschiedenis in Vorselaar, twee jaar
Lichamelijke Opvoeding in Turnhout,
en gaf een paar jaar les. Hij was een
trouwe bezoeker van voorstellingen
van Kempense amateurgezelschappen
en van cc ’t Schaliken in Herentals. Bij
Tejaterbende Oeps! in Olen moedigden
regisseurs hem aan zelf iets met theater
te doen. Aanvankelijk geloofde hij niet in
een toekomst in het theater. Naarmate hij
ouder werd en hij het theaterlandschap
leerde kennen, bleef de drang om
theater te maken en schreef hij zich in
bij de Toneelacademie van Maastricht.
Tijdens zijn theateropleiding deed hij
stage bij Kaaiman, waar hij nadien ook
nog 3 jaar docent was. Zo leerde hij de
Warande kennen. Hij presenteerde zijn
afstudeerproject bachelor en dat van
master in de Warande. ‘De verbouwing’,
zijn bachelorafstudeerproject maakte hij
bij amateurgezelschap Kreuzfeld Verein
(Herentals). Zijn masterafstudeerproject
‘Über-Ich’ repeteerde hij vorig seizoen in
de Warande. De voorstelling werd goed
onthaald en wordt door Laika hernomen.
Theater is nu zijn job, en hij prijst zich bij
de gelukkigen:
“Niet evident, het is hard werken! En rijk zal
ik er niet van worden, maar dat is ook niet de
bedoeling.”
De Warande vroeg Michai om tijdens seizoen
15-16 'artist in residence' te zijn. Jaarlijks
nodigt de Warande een kunstenaar of artiest
uit om op locatie te experimenteren met onze
onvoorwaardelijke steun.
ARTIST IN RESIDENCE
foto - Bart Van der Moeren
Wat zijn je plannen als ‘artist in residence’?
Michai: Eerst speel ik ‘Fight Night’ van
Ontroerend Goed, op 12 november in de
Kuub. Dan herneemt de Warande mijn
afstudeerproject
‘Über-Ich’, op 1 maart. Verder richtte ik
samen met Stijn Van de Wiel (ex-artist
in residence van de Warande) een eigen
gezelschap op: De Mannschaft. Op 4
december gaan wij in de Kuub in
premiere met ‘TIMOTHY’. Buiten die
drie voorstellingen organiseer ik een
theaterweek met studenten scenografie,
performance en acteur. Ze werken rond
een voorstelling die ik aandraag en op het
einde van de week zijn er toonmomenten.
Ik hoop dat er zowel Nederlandse als
Vlaamse scholen aan deelnemen. Ik wil
een vormonderzoek voor de volgende
voorstelling van De Mannschaft doen: we
delen bijvoorbeeld een stuk in vier en elk
groepje werkt dan een deel uit. Als je de
vier groepen na elkaar bekijkt, zie je zo het
hele stuk. Het kunnen vier verschillende
invullingen zijn qua decor, stijl en muziek,
maar dat is de bedoeling. In juni tenslotte
doen we nog iets op het dak van de
Warande, met sterrenkijkers, livemuziek,
poëzie… Het is een project waar ik nog over
nadenk. Vijf projecten is meer dan genoeg.
Het wordt een druk jaar.
nog aan, maar de lensdop zat erop. Het
geluid van het opgegeten worden, is er
effectief. Je hoort hem roepen tegen zijn
vriendin: “Maak dat je wegkomt!”. Een
heftige situatie, maar voor ons gaat het
verhaal over de liefde. Want het is toch
vreemd: Amy gaat wel met hem mee, maar
ze mag nooit in beeld komen, want hij
wil de illusie wekken dat hij alleen is. Zij
komt in die 100 uur precies twee minuten
in beeld, en er is ook één foto waarop ze
te zien is. Maar als hij wordt aangevallen
door de beer roept hij dat ze zichzelf moet
redden en zij beslist: “Nee, ik blijf, wil mijn
lief redden, al word ik dan mee opgegeten.”
Dat is toch wat raar, niet? Pure liefde. Dat
is zo mooi aan het verhaal, dat Amy zegt:
“Eet me ook maar op, want als Timothy er
niet meer is, dan wil ik niet verder”. Die
fatale bijwerking van liefde interesseert
ons.
Even over je eerste productie ‘TIMOTHY’.
Waarover gaat ze?
Michai: ‘TIMOTHY’ is gebaseerd op ‘Grizzly
Man’ van Werner Herzog. Het gaat over
Timothy, een kerel die aan de drugs
en de drank raakt. Op een dag trekt hij
voor drie maanden naar Alaska. Dat zal
hij de daarop volgende jaren telkens
opnieuw doen: drie maanden in Alaska de
grizzlyberen gaan beschermen, omdat hij
denkt dat hij dat moet. Vreemd, aangezien
hij zich in een Nationaal Park bevindt, waar
de beren dus sowieso al beschermd leven.
Toch trekt hij er met die bedoeling jaar na
jaar weer naartoe, dertien jaar in totaal.
De laatste acht jaar filmt hij alles. En dan,
op het einde, wordt hij samen met zijn
vriendin opgegeten door een beer.
Ben je al aan het repeteren?
Michai: We zijn nu de tekst aan het
schrijven. Dan beginnen we aan de
tekstlezing en vanaf oktober aan de
repetities. De voorstelling gaat in de
Warande in premiere. C-mine in Genk
coproduceert en HETGEVOLG, Laika en de
Warande ondersteunen.
Is dat echt gebeurd?
Michai: Ja, het is waargebeurd. Toen een
piloot hen na zijn laatste verblijf ophaalde,
zag die een beer op het kampterrein
rondlopen tussen stukken mens. Ze waren
opgegeten. Zijn filmpjes zaten in een
rugzak: 100 uur aan filmmateriaal en de
piloot gaf ze aan de politie. Werner Herzog
maakte er een documentaire van. Bij de
laatste fragmenten, tijdens zijn laatste
momenten levend dus, stond de camera
Gaan jullie in Canada spelen?
Michai: Eerst Turnhout veroveren. Daarna
de rest van de wereld.
Tot slot: drie theatertips voor ons publiek?
Michai: Theater Zuidpool: ‘Al te luide
eenzaamheid’: ik heb het stuk nog niet
gezien, maar heb er al wel veel goeds
over gehoord. Het is altijd interessant wat
Zuidpool brengt. Je kan dat onmogelijk
niet interessant vinden. Het Kip: ‘Achter
’t eten’, heb ik gezien. De voorstelling is
tien jaar oud, maar is één van de beste
voorstellingen die ik de laatste jaren heb
gezien. Ik ben ook heel benieuwd wat
Suzanne Grotenhuis gaat doen. Suzanne is
een hele lieve en mooie madam, ze heeft
ontzettend veel humor, en is goed bezig.
Chris Heyns