Ouders leren juist supporteren Roepen langs het veld De

Ouders leren juist supporteren
http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/1708784/2013/09/21/Ouders-leren-juistsupporteren.dhtml
Ouders die langs de kant hun voetballende kinderen aanmoedigen doen dat vaak totaal
verkeerd. Ze schreeuwen aanwijzingen en beginnen soms ook te schelden. Uit een studie blijkt
dat drie kwart van de jeugdspelers daardoor teveel druk voelt en zelfs wil stoppen met
voetballen. Er komen nu workshops voor de clubs om de ouders op een correcte manier te
leren supporteren voor hun kinderen.
Roepen langs het veld
Driekwart van jonge voetballers kampt met druk vader
Drie op de vier jonge voetballers geven aan dat papa vaak staat te roepen langs het veld en
bijna even velen ergeren zich daaraan.
Dat blijkt uit een onderzoek van het Hoger Instituut voor Gezinswetenschappen. Daarin werden
290 voetballers tussen 8 en 16 jaar ondervraagd.
Driekwart van de ondervraagden zegt een professionele voetbalcarrière belangrijk te vinden.
Meer dan de helft gelooft dat zowel de trainer als de vader zwaar tilt aan dit doel. Zowat een op
de tien meldt dat vader teleurgesteld of beschaamd is, of een uitbrander geeft na een mindere
partij. Ze noemen hun pa strenger dan de trainer.
De beleving is ook helemaal anders. De kinderen signaleren het probleem, de vaders zijn zich
van geen kwaad bewust. Slechts tien procent van de vaders zegt dat een professionele
loopbaan als voetballer voor zoonlief belangrijk is. Niet een op de vijf bekent al eens richtlijnen
te roepen. Typerend is dat wel meer dan de helft van de papa's vindt dat andere vaders te veel
luide commentaar geven.
De studie draagt veelzeggend 'Voetbalvaders' als titel. Met de moeders blijkt het nog mee te
allen. (ty)
De vermaledijde voetbalvaders
AALST - REPORTAGE DE DRUK VAN DE ZIJLIJN EN HOE ERMEE OM TE GAAN
Trainer zijn is leuk, waren er niet de ouders langs de zijlijn. Roepende vaders ergeren de coach
én de kinderen, blijkt uit onderzoek. Hooggespannen, onrealistische verwachtingen halen de lol
eruit. In Aalst worden de ouders nu getraind in goed gedrag en zeden.
Er zijn twee soorten moeilijke ouders. Zij die hun kroost op de voetbalclub droppen en zich
verder niet laten zien. En zij die overgeëngageerd zijn. Die laatste soort blijkt een pain in the ass
van de trainers. 'Ze geven aanwijzingen die haaks staan op wat de coach meegeeft. De
kinderen weten op den duur niet naar wie ze moeten luisteren', vertelt Peter Janssens, die
trainer is van de min-twaalfjarigen bij Diegem Sport.
Dat gedrag ergert de trainers, de andere ouders, de scheidsrechter. Nu blijken volgens een
onderzoek ook de kinderen zelf er serieus onder te lijden. Terwijl de vaders zich van geen
kwaad bewust zijn.
'Wij hebben het meegemaakt dat ze over de schutting het veld op springen. Er komt een waas
voor hun ogen, alle redelijkheid lijkt zoek,' zegt Edwin Van Dijk, trainer van de 14-16-jarigen bij
KFC Kinrooi. 'Gelukkig blijven het uitzonderingen.'
Vanwaar komt dat gedrag? 'Het voetbal is een uitlaatklep', oordeelt Van Dijk. 'De in de week
opgebouwde frustraties komen tijdens de wedstrijd naar buiten. Dat is een maatschappelijk
probleem dat zich niet tot het voetbal beperkt. In Nederland is het nog erger. Daar hoorde ik een
speler ermee dreigen de scheidsrechter neer te steken.'
De voetbalbond werkt de prestatiedruk in de hand. 'Waarom moeten de uitslagen en de standen
gepubliceerd worden? Dat verergert het blindstaren op de uitslag. Kinderen moeten niet met het
resultaat bezig zijn. Ze moeten leren voetballen. Daar proberen we in Kinrooi naartoe te werken.
We laten iedereen spelen, ook al betekent dat soms dat we verliezen. Ik zie te veel
resultaatvoetbal, ook in de lagere reeksen. Dat is niet meer leuk.'
'Ik zeg tegen vaders dat het niet erg is als de speler een fout maakt. Daar leren ze uit. Nu, niet
iedereen begrijpt dat. Ouders zijn mondig dezer dagen. Als de trainer iets beslist dat hen niet
zint, komen ze thuis aanbellen.'
Psycholoog Jef Brouwers, die topsporters en topmanagers begeleidt, is helemaal niet verbaasd
over de resultaten van het onderzoek. Hij krijgt geregeld ouders over de vloer. 'Ze vragen naar
psychologische begeleiding. Voor hun kind dat tussen de zes en de tien jaar oud is, nota bene.
Het kind heeft talent en ze zien er een topsporter in. Dan zeg ik: niet uw kind maar u heeft
begeleiding nodig. Laat die kinderen zich toch amuseren.'
Het gaat vaak om onvervulde wensen van de vader, stelt Brouwers vast. 'De moeders zijn
doorgaans iets milder. In verhulde bewoordingen vallen ze de vader al eens af. Zij zien sneller
in dat het te ver gaat.'
Het fenomeen doet zich sterker voor in sporten waar geld mee te verdienen valt. 'Voetbal,
tennis, golf. En het neemt nog toe. De belangen in de topsport worden steeds groter en de
mediatisering veroorzaakt extra druk.'
'Ze willen winnen, hé. Ten koste van alles,' zucht Bart De Nul. Hij zit in de denkcel
jeugdopleidingen bij Eendracht Aalst, goed voor een kleine 400 jonge spelers. Den Eendracht
geldt als het schoolvoorbeeld van een club die het ouders-probleem heeft aangepakt.
Bij het begin van het seizoen moeten de ouders een infoavond bijwonen. Ze worden dan op de
afspraken gewezen. 'We tonen foto's van ouders langs de zijlijn. Met alle woede en
ontgoocheling op de gezichten. De deelnemers lachen daar, een beetje groen, om. Zien we er
zo uit?, vragen ze verbaasd. Er is wat schaamte.'
Daarmee is de toon gezet om de visie van de club uit de doeken te doen. 'Wij zijn niet
geïnteresseerd in de uitslag. Zo houden we de druk laag. Het gaat ons bij de jeugd om de
individuele ontwikkeling. De kinderen moeten zich goed voelen. We verwachten dat iedereen
zich daarmee akkoord verklaart. Er zijn ouders vertrokken die het daar niet mee eens waren. Ze
vonden dat wij het talent niet zagen.'
'Roepen mag, als het maar positief is. Is het herhaaldelijk negatief, dan komt er een punt dat we
zeggen: uw kind mag komen, als u maar thuisblijft. Maar ouders zijn geen vijanden. Met
wederzijds respect kunnen we samen tot iets komen.'
Tijdens het seizoen wordt het thema warm gehouden op de website of via acties. Zo werd er
een button uitgedeeld met een ui op (een ajuin, we zijn tenslotte in Aalst) met een rood kruis
over zijn mond. Symbool voor: let een beetje op wat je uitkraamt.
Ouders die over de schreef gaan, worden voor een gesprek uitgenodigd. Dat is vorige week nog
drie keer gebeurd. Een ervan was een klassieker: een vader die klaagde dat zijn kind te weinig
speelt.
Of ze vinden dat hun kind te vaak vervangen wordt, of dat een ander kind altijd mag spelen.
'Dat is puur subjectief', zegt De Nul. 'Bij ons speelt ieder kind. Hoe jonger, hoe meer. Ongeacht
het belang van de wedstrijd. Een luttele vijf minuten het terrein op mogen, dat gebeurt niet.'
Hebben de oudersessies effect? 'Er is meer rust gekomen op de club. Nu klagen de Aalsterse
ouders over het gedrag van de ouders van andere ploegen. Je merkt het ook aan de kinderen.
Het werkt bevrijdend. Zonder die druk kunnen ze zich beter op de match concentreren. De
kinderen spelen niet slechter, integendeel.'
Zie je dat aan de uitslagen? 'Zoals gezegd, ik kijk niet naar de stand. Maar we winnen, hoor.
Sommige spelers gaan eens proeven bij een andere club maar keren meestal snel terug. Vorig
jaar hebben we geen enkel talent verloren. Het zal wel goed zijn bij Eendracht, zeker?'