13. jozef in egypte - Documentatiecentrum Urk

13. JOZEF IN EGYPTE
Vader Jakob docht, dat Jozef dood
was.
Maar dat wàs niet zoo!
IJ was in een vaar laand.
Daor adden die vreemde koopluien
em eene ‘e brocht.
Egypte iette dat laand.
Ze wazzen mit Jozef nor de marrekt
‘e goon in daor adden ze em
verkocht an een rikke man.
Die iette Potifar.
Nou was Jozef de knecht van die
man in ij mocht nooit maar nor z’n
vader toe, oe graag ij ok wou.
Die man ad nog vuul maar knechten.
In die mozzen de iele dag arde
warreken. Wie niet warreken wou,
of mopperde, die krieg klappen mit
de zwiep.
Maar Jozef wàs niet lui.
In ij mopperde ok niet.
IJ ding arreg goed z’n best.
Want ij docht: “God zigt mij wel, ok
ier in dit vreemde laand. God wil dat
ik goed m’n best doen.”
In toe ging alles zoo goed!
Toe zurregde God vor Jozef.
IJ ullep Jozef bij z’n warrek.
IJ zeegende em.
Die man waor Jozef bij warrekte, ad
een groote teun in as Jozef daor
warrekte, gingen de bloemen vuul
mooier bluuien dan wannaar er een
angere knecht was.
Die man, Potifar, ad ok een stalle mit
paarden in as Jozef die verzurregde,
wazzen ze allemaol starrek in
gezoend. Waor Jozef kwam, ging
alles goed. IJ was de beste knecht
van allemaol.
Dat zag Potifar.
In toe zeen ie: “Jozef, jie moeten
maar de baos worren oover al m’n
angere knechten in oover al m’n
dieren, oover alles wat ik eaw.”
Nou dat was geweldig!
Toe oefde Jozef niet zoo arde maar
te warreken.
In toe mocht ij ooveral koemen.
Ok in de mooie eus van Potifar.
Ok in de mooie kaamers van de
vrouwe van Potifar.
Maar die vrouwe, dat was een arreg
gemien mins.
Die gaf er niks omme om slechte
dingen te doen.
Op een dag zeen ze tugen Jozef:
“Kom, Jozef, dan goon we samen
kwaod doen in m’n man bedriegen,
die zigt er toch niks van.”
Maar dat wou Jozef niet!
IJ zeen: “Nee, mevrouw, dat màg ik
niet doen! Want God zigt et wel!
Zou ik kwaod doen, in zundigen
tugen God? Nee, oor!”
In ij wou niet nor er leusteren.
Maar ze begon er elleke keer wier
oover.
Ze liet Jozef gien dag mit rust.
Elleke keer wou ze er zin eawen.
In op een keer, toe Potifar vort was,
Griep ze Jozef bij z’n klied in trok
em nor er toe!
“Je zullen nor m’n leusteren!”
skreawde ze. “Je zullen doen wat ik
zeg!”
Maar Jozef trok em los in ij vleug
arde vort. Z’n klied blief achter.
Dat ul die vrouwe nog vast.
Maar dat kon em niks skielen.
IJ wou gien slechte dingen doen.
In toe kon je zien wat een valse
vrouwe dat was!
Ze begon arreg arde te skreawen in
te roepen: “Ellep, ellep, Jozef wil
mij kwaod doen!”
De angere knechten kwammen arde
anloopen in die geloofden dat.
Ze zaggen Jozef wel niet maar, maar
ze zaggen wel et klied van Jozef, dat
die vrouwe in er aanen ad.
IJ was er dus wel ‘e west.
In toe Potifar wier in eus kwam,
geloofde ij et ok. IJ worde arreg
kwaod op Jozef.
“Greep de keerel, in gooi em in de
gevangenis!” riep ij.
In dat gebeurde ok.
Arreme Jozef!
Daor zat ij nou in de gevangenis.
Waor ok de dieven in de
moordenaors zatten.
In een klean donker ukkien zat ij,
ielemaol allien. IJ ad niks ‘e doon,
in tòch worde ij ‘e straft…..
Dat was toch wel verskrikkelijk!
Worde Jozef nou niet kwaod?
Skreawde ij niet arde?
Trapte ij niet tugen de duur?
Nee, oor, dat ding Jozef niet.
Want ij wàs niet allien!
De Eere was bij em.
Die zag em ok ier wel.
Die wist wel dat ij gien
kwaoddoener was.
IJ trooste Jozef.
IJ zeen: “stille maar, oor! Wees
maar niet zoo verdrietig. Ik eaw je
lief, Jozef, in Ik zal ok wel vor je
zurregen, ok ier wel!”
In dat ding de Eere ok.
Elleke dag ging de duur van et
ukkien effetjes eupen. Dan kwam er
een man om Jozef eeten te gieven.
Dat was de man die op de
gevangenen mos passen.
Die zag Jozef daor zitten, zoo stille
in zoo geduldig. IJ docht: “Wat een
aordige jonge is dat! Dat is vast gien
boosdoener….”
In toe zeen ie: “Koem ers ier, Jozef.
Jie maggen wat vor m’n doen. Jie
maggen de angere gevangenen eeten
bringen.”
Dat wou Jozef wel graag.
In ok nou ding ij wier goed z’n best.
In toe zeegende God em wier.
Op et leste mog ij vor alle
gevangenen zurregen.
Maar zellef blief ij toch ok een
gevangene. IJ mocht ok de
gevangenis niet eut!
Op een dag worden er twie nije
gevangenen ‘e brocht.
Dat wazzen arrege deftige minsen.
Ze kwammen eut et peleis van de
kooning.
De iene was skinker van de kooning.
Die mocht de ween vor de kooning
klaor maaken in inskinken.
In de angere was de bakker van de
kooning. Die mocht et brood in de
taarten vor de kooning bakken.
Maar nou zatten ze ier, want de
kooning was arreg kwaod op die
twie.
Jozef mos ze elleke ochted eten
bringen. In op een keer, toe ij wier
bij ze kwam, zatten ze zoo bange in
verdrietig te kieken.
“Wat mekieren julie dan?”
vroeg Jozef an ze.
“Och, dat komt, wij eawen allebeie
zoo raor ‘e droomd. In wij dinken,
dat die droomen wat beteakenen,
maar wij wieten niet wàt.”
“Wat eawen julie dan ‘e droomd?”
Vroeg Jozef an erlui.
En toe vertelde de skinker et eerste.
IJ zeen:” Ik droomde dat ik wier vrij
was! Ik zag een mooie
weendreuvenplaant. Daor wazzen
drie takken an in die zatten vol mit
weendreuven. Ik ad de gouwen
beeker van de kooning in m’n aand.
Ik drokte et sap eut de dreuven in liet
dat in de beeker loopen. Toe ad ik
een beeker vol mit lekkere ween.
Die gaf ik an de kooning.”
In kiek, toe wist Jozef wat die droom
beteakende. Dat ad de Eere em ‘e
zegd.
IJ zeen: “Dat is een mooie droom.
Die drie takken binnen drie daagen.
Oover drie daagen bin je wier vrij en
dan wor je wier skinker van de
kooning.”
In toe vroeg Jozef: “Wil je dan an de
kooning vraagen, of ik ok wier vrij
mag? Want ik eaw niks ‘e doon.”
Dat beloofde de skinker.
Och, ij wou alles wel belooven, as ij
maar wier vrij kwam!
Maar de bakker wilde z’n droom ok
nog vertellen.
“Ik eaw ok ‘e droomd, dat ik wier
vrij was,” zeen ij. “Ik liep op de
straot in ik droeg drie maanden op
m’n oofd, drie korreven booven op
en- kanger. In de booveste korref
wazzen lekkere taartjes vor de
kooning. Maar toe kwammen er
voegels in die pikten et allemaol op.”
Toe kiek Jozef verdrietig in ij zeen:
“Dat beteaket niet vuul goes!
Die drie korreven binnen ok drie
daagen. Nog drie daagen, in dan zal
de kooning je straffen. IJ zal je
doodmaaken in je lichem opangen an
een boom in de voegels zullen in je
vleas pikken.”
In zoas Jozef ‘e zegd ad, gebeurde et
ok. Drie daagen laoter moch de
skinker wier vrij, in de bakker worde
‘e straft.
Maar toe de skinker wier vrij was,
vergat ij ielemaol wat ij beloofd ad.
IJ dòcht niet maar an Jozef.
IJ docht niet maar an de gevangenis.
IJ was vuus te bleede dat ij er wier
eut was!
In Jozef wachte, in wachte, maar er
gien iene om em er eut te aolen.
De skinker was em vergeeten….
Maar God zou em niet vergeeten!
Dat wist Jozef wel.
IJ vertrouwde op God.
Nog twie jaor zat ij in de
gevangenis.
Toe maakte God em vrij.