2016-Oktober: Blazen in de as - Stichting Goirle

Blazen in de as (7)
Njet, njet, njet, njet. 'Rusland' ontkent het gewoon: dopinggebruik van hun
sportlieden, bombardement op hulpkonvooi in Syrië, rottigheden op de Krim en in
Oost-Oekraïne, het neerhalen van de MH17 door hun Boek-raket. Steven Derix en
Eva Cucler leggen in de NRC (30 september 2016) uit dat glashard ontkennen, zelfs
als er harde bewijzen zijn, zijn vruchten kan afwerpen in de informatieoorlog. Sander
van Luik, de broer van Klaas-Willem van Luik die op 17 juli 2014 samen met 297
anderen omkwam op de Malaysian Arlines-vlucht MH17 eindigt zijn artikel op
dezelfde dag aldus: Vladimir Poetin is degene die al twee jaar de waarheid kent en
achterhoudt, zo weten we nu. Hij is degene die zijn eindverantwoordelijkheid voor dit
bloedbad ontduikt. Het met chocola besmeurde kind dat ontkent van de bonbons
gesnoept te hebben. Onlangs vierde hij de verkiezingsoverwinning van zijn Verenigd
Rusland. Een partij gebouwd op de gekrenkte trots van een grote natie. Een partij op
zoek naar het hervinden van die grootsheid, vooralsnog door hem te veinzen. Welnu,
nu is de tijd. Tijd om de staatsman te zijn van wie je droomt. Om
verantwoordelijkheid te nemen, ondermijnende acties te staken en openheid van
zaken te geven. Daar hebben we meer aan dan het vinden van Dmitri of Sergej.
Rusland zal pas groot zijn als het zich groot toont.
Zal ik een keer voor Kremlindeskundige spelen? Poetin zal nooit doen wat Sander
van Luik van hem vraagt. Hij roept de Nederlandse ambassadeur op het matje: bewijs
het maar van die Boek. Droom verder, Sander.
In dezelfde krant, maar dan in de bijlage Boeken/Cultuur lees ik een beschouwing
over Cees Nooteboom: 533, Een dagenboek, De Bezige Bij, 266 blz. 19.99 euro. Ik
ben nog niet zo oud als hij, maar ik ga het sentiment herkennen in het volgende citaat:
'Tot op welke leeftijd moet je je om de wereld bekommeren? ( ) Het is niet zo dat je
de wereld niet gezien hebt en dat je niet naar tegenstrijdige meningen geluisterd hebt,
misschien ben je soms wel eens partij geweest maar je weet niet meer of dat geholpen
heeft, misschien heb je de wezenlijke mechanismes van het onheil nooit begrepen en
wordt het tijd dat je verdwijnt in je tuin terwijl de rest onherroepelijk doorraast in de
wereld als misverstand volgens wetten die, of je nu Thucydides leest of Ranke,
Gibbon of Tony Judt, nooit schijnen te veranderen.' Sebastiaan Kort, de schrijver van
de recensie, merkt op dat Nooteboom hier nog wat verder gaat dan de stelling dat
ware kennis erin bestaat te weten dat men niets weet. Ja, goed gezien, Sebastiaan.
Weten dat je niets weet kan nog heel goed samengaan met een serene, blijmoedige
grondhouding. Nooteboom lijkt eerder in de as geblazen te hebben, daarbij heeft hij
as in zijn mond gekregen; de smaak van as bevalt hem niet.
Ik hou me aanbevolen voor toejuichingen en/of boegeroep. Mijn vorige bijdrage heeft
ook geen reactie opgeleverd, men vraagt zich af of er één sterveling is die hem
gelezen heeft (buiten de webmaster Hans misschien). Ik neem niemand iets kwalijk,
hoor, de portie leeswerk om de tegenstrijdige meningen tot je te nemen is ontzaglijk
groot; een mens heeft nog wat anders te doen dan columns te lezen.
Mail to: [email protected]
Ben Loonen, oktober 2016